στις Σάββατο, 21 Μαΐου 2016
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα υποφέρει από την οικονομική κρίση, από τον πολιτικό τρόπο διαχείρισης της κρίσης, αλλά κυρίως από τη συνθλιπτική επιρροή της "μη αντίδρασης" των κοινωνικών ομάδων. Και η πείρα παρελθόντων χρόνων μας έδειξε πως τα διαστήματα αυτά της "μη αντίδρασης", ιδιαίτερα όταν είναι μακρόχρονα και οδυνηρά, καταλήγουν σε αναπόφευκτες εθνικές περιπέτειες.
Το συμπέρασμα είναι πως η θέληση του πολίτη, αν δεν είναι ικανή να γίνει τελικά ανατρεπτικός παράγοντας ανερμάτιστων και αλλοπρόσαλλων πολιτικών, είναι ωστόσο ικανή, όταν θέλει να υπηρετήσει ανάγκες κοινωνικές, αντίρροπες προς την κατάσταση που κυοφορούν οι πολιτικές μεθοδεύσεις, να τις επιβραδύνει, να τις κάνει να λοξοστρατίσουν και να δημιουργήσει περιθώρια επιβίωσης ενός φαινομενικά "καταδικασμένου" κοινωνικού συστήματος.
Κι αυτό είτε "εφευρίσκοντας" νέα στηρίγματα, είτε μεταβάλλοντας το προς μια συγκεντρωτικότερη και ευκολότερα διεπόμενη από την ατομική θέληση πολιτική μορφή. Παράλληλα όμως η θέληση του πολίτη έχει την ικανότητα να εκμεταλλευτεί γόνιμα τους προωθητικούς της παράγοντες και να επισπεύσει τις δυνατότητες που προσφέρει, για να βοηθήσει την κοινωνία να εξοικονομήσει άσκοπα διαλείμματα χρόνου, που συνήθως αποτελούν περιττή χρονοτριβή προς την πραγμάτωση του αντικειμενικού σκοπού.
Ο δε σκοπός δεν μπορεί παρά να είναι η αρτίωση της δημοκρατίας μέσα στο πλαίσιο της άμιλλας των κοινωνικών δυνάμεων...
Οταν οι πολιτικοί ολισθαίνουν στην αυθαιρεσία, δεν επιτρέπεται στον πολίτη να παραμένει αποξενωμένος από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής. Αντίθετα, πρέπει να κρατεί συνεχώς το σφυγμό της εποχής του και να κινείται κι αυτός ως πολίτης μέσα στο τεράστιο στίβο της πολιτικής, στην υψηλότερη έννοια του όρου, ώστε να προσφέρει υπηρεσίες στο εθνικό σύνολο.
Και το καθήκον αυτό πρέπει να επαυξημένο στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, γιατί μπορούν να εισδύσουν βαθύτερα στην ομαδική ψυχολογία,να συλλάβουν και να αναλύσουν τις ανεκδήλωτες ή ανεπαρκώς εκδηλούμενες ροπές του πλήθους.
Αλίμονο για τους ανθρώπους του πνεύματος και τους καλλιτέχνες, αν στις σημερινές συνθήκες, παραμερίζουν το υψηλό αυτό καθήκον τους, για να κλειστούν στον ελεφάντινο πύργο του διανοητικού η καλλιτεχνικού ναρκισσισμού. Και δυστυχώς αυτό γίνεται. Και μαζί τους το εύρος των κοινωνικών ομάδων.
Και έτσι διαπιστώνουμε ότι "πειθαρχούμε" μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα. και ότι εναρμονιζόμαστε με το δράμα το καθημερινό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας το αίτημα που η αγωνία για το αύριο αναδίδει. Οταν ο καθένας ασχολείται με το δικό του σαράκι, αυτό το "σαράκι" καταντά η μικρή μας αναπόδραστη "ευτυχία".
Ας μη φανεί παράξενο. Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της πολιτικής βλακείας; Και ένα πρωί "ξυπνάμε" και αντί να βρεθούμε ενώπιον ενός αχνιστού καφέ και μιας ηλιόλουστης μέρας, βρισκόμαστε ενώπιον της προδοσίας και της ζοφερής εξέλιξης των εθνικών μας θεμάτων.
Μια προδοσία που πάντα ωστόσο "ακκίζεται" με την ανοχή μας και την αυταπάτη μας. Γιατί για τις ενοχές μας ούτε λόγος να γίνεται.
Τόσες προδοσίες κι εμείς "χαμπάρι".
Υπάρχει κάθε φορά κάποιος ή κάποιοι συνασπισμένοι που μας προδίδουν. Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι το πλαίσιο, τους ρυθμούς και ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει; Μήπως πασχίζουμε να μετουσιώσουμε την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουμε μέσα στα ασφυκτιά όρια της αυταπάτης μας και των όποιων προσχηματικών δικαιολογιών μας;
Μας καταλήστεψαν! Καταληστεύουν το εισόδημά μας, τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας και τα όνειρά μας. Και "βάλανε χέρι" και στα όνειρα των παιδιών μας, ισοπεδώνοντας ταυτόχρονα τη ψυχολογία της κοινωνίας και την νόηση του λαού.
Οχι οι δανειστές, τους οποίους οι εγχώριοι πολιτικοί τεχνίτες της προσαρμογής και της απάτης, αποκαλούν άλλοτε τρόικα κι άλλοτε θεσμούς και εταίρους...Δανειστές είναι. Και δεν είναι οι δανειστές μας που επιβάλλουν την πολιτική.
Ενας ακόμη μύθος. Και δεν θα είμασταν στο τρίτο μνημόνιο και μάλιστα "φλερτάροντας" ήδη με το τέταρτο, αν υπήρχε σωστή πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Οι δανειστές επιβάλλουν, γιατί επανειλημμένως διεπίστωσαν ότι προσκρούουν στην πολιτική ανικανότητα και πονηρία. Και ταυτόχρονα το εκμεταλλεύονται!
Και όσοι έχουμε βρεθεί σε διεθνείς διαπραγματεύσεις, γνωρίζουμε στοιχειώδεις κανόνες διαπραγματευτικών ελιγμών, αλλά κυρίως την αναγκαιότητα της τήρησης των συμφωνηθέντων. Ολά τα άλλα, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της νεοελληνικής αργκό, είναι "μπαρμπούτσαλα" και εκ του πονηρού!..
Και εμείς; Εμείς τείνουμε να συνηθίσουμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Και να "απολαμβάνουμε" την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους!..
