Υπάρχουν επαναστάτες;
Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Από τους πολιτικούς του μεγαλυτέρου φάσματος, ακόμα και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακούμε συνεχώς να γίνεται λόγος για «ευρωπαϊκή προοπτική» και για «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Δεν αντιλαμβάνονται άπαντες ότι αυτές οι ορολογίες όχι μόνο δεν συγκινούν πλέον κανέναν, αλλά, αντιθέτως, προκαλούν απέχθεια. Η αναφορά σ' αυτά τα… «ιδανικά» εξοργίζει τον κόσμο, ο οποίος γνωρίζει ότι με τέτοιες κάλπικες ονομασίες προσπαθούν να «χρυσώσουν» την πιο απάνθρωπη δικτατορία, και την πιο ύπουλη, που γνώρισαν ποτέ οι λαοί. Οι παλαιοί ολοκληρωτισμοί, τουλάχιστον, δεν έκρυβαν την ταυτότητά τους και το αληθινό τους πρόσωπο. Ο σημερινός ολοκληρωτισμός παρουσιάζεται με ευρωπαϊκό μανδύα και πότε με το καλό πότε με το άγριο διαμηνύει στους «απείθαρχους» πως «αν δεν συμμορφωθούν, θα τους εξαφανίσουν με χρεοκοπίες». Και βέβαια η γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία έχει αυτή τη δυνατότητα, από τη στιγμή που με αργυρώνητους πολιτικούς πράκτορές της έσυρε τα έθνη μέσα στην παγίδα του ευρώ. Όλα τα νομίσματα των ευρωπαϊκών κρατών -παλαιά- ήσαν ισχυρά και οι λαοί ευημερούσαν. Από την ώρα που οι κατακτητές και τα όργανά τους επέβαλαν το ευρώ, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, οι λαοί βυθίστηκαν στη δυστυχία, τη φτώχεια και την ανεργία.
Στη χώρα μας, επειδή ο απάνθρωπος δανεισμός και το οικονομικό πρόγραμμα, με όλα τα παράνομα μέτρα και όρους, δεν μπορούσαν να επιβληθούν με διαδικασίες της συνταγματικής νομιμότητας, μεθοδεύτηκε η επιβολή τους με άνομο τρόπο παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Αυτός ο τρόπος απεικονίζει όχι μόνο την παραβίαση των αρχών της νομιμότητας κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες, αλλά και το όλο συνονθύλευμα των ετερόκλητων και ετερόχρονων επισήμων κειμένων «θέσπισης» και εφαρμογής των συμβάσεων δανεισμού.
Υπάρχει και μια άλλη αισχρή παγίδα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 παράγραφος 2 της από 8-5-2010 «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου, όσο αυτό υπάρχει. Συνεπώς η αποδέσμευση αυτή της δημόσιας περιουσίας δεν είναι ορατή, αφού δεν είναι ορατή η αποδέσμευση της χώρας μας από το χρέος της, το οποίο έχει καταστεί «επαχθές και μη βιώσιμο». Εύλογα γεννάται το ερώτημα: Γιατί δεν λογοδοτούν οι εθνικοί εκείνοι μειοδότες, οι οποίοι ενώ γνώριζαν τις αξιώσεις και τις παγίδες της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, έσυραν την πατρίδα μας σ' αυτήν την υποδούλωση; Υπάρχει και κάτι άλλο αισχρό: Οι διατάξεις του εν λόγω όρου απαγορεύουν στην Ελλάδα να διασφαλίσει άλλον δανειστή με ενέχυρο, υποθήκη ή άλλου είδους εγγύηση, ώστε να αποκτήσει εκείνος προτεραιότητα απέναντι σ' αυτούς. Οποιαδήποτε δε αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου επιτρέπεται μόνο εφόσον εξυπηρετεί τα ευρύτατα συμφέροντα των δανειστών και μόνο με την έγκρισή τους.
Εάν διαβάσει κανείς το τελευταίο βιβλίο του καθηγητού κ. Γιώργου Κασιμάτη με τίτλο «Το απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας» (Εκδόσεις Λιβάνη) έχει μπροστά του όλο το μέγεθος της εθνικής προδοσίας των μνημονιακών ευρωλάγνων, που μας έφεραν σ' αυτό το κατάντημα χάριν ξένων συμφερόντων. Κι έχουμε τον κ. Σαμαρά, που ύστερα από όσα διέπραξε η κυβέρνησή του μετά του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να φοβερίζει και να προειδοποιεί μην τυχόν και έλθουμε σε ρήξη με τους ανάλγητους «εταίρους». Κι επειδή ο κ. Βαρουφάκης κάτι τόλμησε να πει για ενδεχόμενη «ρήξη», ξεσηκώθηκαν οι ευρωλάγνοι προσκυνημένοι Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και του φαιδρού Ποταμιού και «έσχισαν τα ιμάτιά τους» από… «ιερή αγανάκτηση»! Είναι δυνατόν να προκαλέσουμε τον Σόιμπλε και τον Ολάντ; Και ο μεν Σόιμπλε δεν είναι τίποτε άλλο από βρικόλακας του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ολάντ, όμως, ξέχασε τα ιδεώδη της Γαλλικής Επανάστασης περί «ισότητας», «αδελφότητας», κ.λπ., κι έχει μπει στην υπηρεσία του Δ' Ράιχ σαν νέος Πεταίν. Κι όμως εξακολουθεί να κάνει λόγο για «δημοκρατία» και «φιλελευθερισμό».
Τον καιρό που ξέσπασε η Παρισινή Κομμούνα, το 1871, η απήχησή της έφθασε μέχρι την Ελλάδα και είχαμε εξεγέρσεις. Στα Επτάνησα, από το 1849 ως το 1860, και στην Κρήτη, από το 1866 ως το 1869. Τότε, λοιπόν, ο δημοσιογράφος Δήμος Παπαθανασίου, περιγράφοντας στην εφημερίδα «Μέλλον» την «επανάσταση του Δήμου Παρισίων», έγραφε: «Ονομάζομεν αλητηρίους, και με το όνομα τούτο μέλλει να χαρακτηρίσει ποτέ η πεφωτισμένη ιστορία, τους καλουμένους μετριόφρονας δημοκράτας της Γαλλίας. Αυτονομάζονται δημοκράται και φιλελεύθεροι, και πράγματι εισίν οι δεσποτικώτεροι και κακουργότεροι των ανθρώπων…». Διότι, τότε, συνέβη το εξής στη Γαλλία: Υπήρξε χάσμα μεταξύ δύο κόσμων: Του παρισινού προλεταριάτου από τη μια και από την άλλη της μεγαλοαστικής τάξης, που είχε προσκυνήσει την κυβέρνηση των Βερσαλλιών και παρέδωσε τη Γαλλία στους γερμανούς κατακτητές.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Τώρα, όμως, τι γίνεται; Ο Τσίπρας, βεβαίως, αγωνίζεται να επιτύχει το καλύτερο. Αντιμετώπισε τα θηρία του Eurogroup. Έστω ότι θα κατορθώσει να πάρει τη δόση που χρειάζονται τα ταμεία. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα στηριχθούν απ' όλους. Επιστροφή στη χρεοκοπημένη Νέα Δημοκρατία αποκλείεται. Όμως τι θα γίνει στο μέλλον; Έτσι θα πορευόμαστε συνέχεια, κάτω από το «κνούτο» της Ευρωζώνης; Δύο είναι οι λύσεις: Ή η Ευρώπη θα ξαναγίνει Ευρώπη των λαών, πράγμα που απαιτεί μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις, ή θα πρέπει να σηματοδοτηθούν σκληροί αγώνες για το ξήλωμα της Ευρωζώνης και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα των κρατών. Να επιτευχθεί, δηλαδή, η διάλυση αυτής της μορφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έφτασε η εποχή που απαιτούνται μεγάλες επαναστάσεις. Ο αληθινός σοσιαλισμός ξαναγίνεται ιδανικό, τώρα που όλοι είδαν το φρικιαστικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Η ρεφορμιστική πολιτική είναι ασπιρίνη, αλλά δεν θεραπεύει την ασθένεια. Να εξηγήσουμε ότι Ρεφορμισμός λέγεται το σοσιαλιστικό κίνημα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, βασική θέση του οποίου ήταν και η επιδίωξη μεταρρυθμίσεων (REFORMES) μέσα στα αστικο-καπιταλιστικά καθεστώτα. Ο Ρεφορμισμός ζητάει να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις του μέσα στην υφισταμένη κοινωνική διάρθρωση και αποβλέπει στη βελτίωση της υπάρχουσας κοινωνίας. Εάν, όμως, σε άλλες εποχές κάτι τέτοιο μπορούσε να είναι θετικό, τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για να βρουν οι λαοί του Νότου την ελευθερία τους και για να σταθούν πάλι όρθιες οι κοινωνίες, χρειάζεται επανάσταση. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ δίδαξε ότι ένας επαναστάτης δεν μπορεί να κολυμπά με το ρεύμα του Ρεφορμισμού, ούτε να κάθεται έξω από αυτόν και να κοιτάζει στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο επαναστάτης οφείλει να κολυμπά εναντίον του… Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν ακόμα επαναστάτες…
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
