Ανεπάρκεια ή δολιότης;
Του Αντώνη Χ. Λαμπίδη
Οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας δεν αφήνουν πλέον περιθώρια ατελέσφορων αναλύσεων και παρερμηνειών. Όσοι αποπειρώνται να αποτιμήσουν την κατάσταση με οικονομικούς όρους και πολιτική θεώρηση εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες και προκαταλήψεις δεν επιτυγχάνουν τίποτε άλλο παρά να ανακυκλώνουν μια στείρα, αδιέξοδη επιχειρηματολογία.
Δυστυχώς, βιώνουμε ως θεατές αλλά και ως πρωταγωνιστές την δίχως τέλος ελληνική τραγωδία -μια φρενήρη καθοδική πορεία με άγνωστη κατάληξη. Πρέπει να αντικρίσουμε την σκληρή πραγματικότητα. Να εμβαθύνουμε στη μελέτη της ελληνικής ιστορίας και με νηφάλια κριτική σκέψη να αποτιμήσουμε τα γεγονότα. «Τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν», διαπιστώνει ο Ισοκράτης στον προς Νικοκλέα λόγο. Αλλά και ο Αριστοφάνης στις Εκκλησιάζουσες εκφράζει την πικρία του για την κατάντια της Αθήνας. «Ἄχθομαι δὲ καὶ φέρω τὰ τῆς πόλεως σαπέντα βαρέως πράγματα. Ὁρῶ γὰρ αὐτὴν προστάταισι χρωμένην ἀεὶ πονηροῖς».
Έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε, και στην διαδρομή της ελληνικής ιστορίας αλλά και της παγκόσμιας φαίνεται να μην έχει αλλάξει τίποτε! «Έχεις δει μαντρόσκυλο να γαυγίζει ζητιάνο; Ναι, αφέντη. Και να τρέχει ο φουκαράς κι ο σκύλος να τον κυνηγάει; Έ, τότε είδες την επίσημη εικόνα της εξουσίας… Ντύσε το έγκλημα με χρυσό θώρακα κι έσπασε η σκληρή του νόμου λόγχη χωρίς να τον πειράξει. Ντύσε το με κουρέλια, κι ένας τζουτζές μ΄ ένα άχερο τον τρύπησε». Έτσι δραματικά περιγράφει ο Σαίξπηρ την εξουσία στον «Βασιλιά Λήρ».
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε τίθεται το αγωνιώδες ερώτημα: «‘Υπάρχει έντιμη εξουσία, υπάρχουν αδιάφθοροι πολιτικοί στην Ελλάδα;».
Ας μη τρέφουμε αυταπἀτες. Την απάντηση πρέπει να αναζητήσουμε στον χαρακτήρα των Ελλήνων, όπως αυτός διαμορφώθηκε στην περίοδο της οθωμανοκρατίας και μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, χωρίς να μπορεί να απαλλαγεί από τις μειονεξίες και τις ανεπάρκειες του. Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν από την Επανάσταση του ΄21 μέχρι και σήμερα επηρέασαν καταλυτικά την ψυχοσύνθεσή του Έλληνα. Το κοινοτικό πνεύμα, η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, η εφευρετικότητα, το «ρωμέικο φιλότιμο» αντικαταστάθηκαν από την φιλαυτία, τον εγωισμό, την απάθεια και το φθόνο, στοιχεία που οδηγούν σε διάλυση των κοινωνικών δεσμών. Η παραγωγική κοινωνία έδωσε τη θέση της στην παρασιτική. Πατριδοκάπηλοι «δεξιοί» πολιτευτές και εθνομηδενιστές «αριστεροί» τρέφονται και αναπαράγονται σε ένα φαυλοκρατικό καθεστώς που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν. «Γενόμαστε ποταποί και πουλημένοι εις την δική μας βασιλείαν, χωρίς πατριωτισμό και χαραχτήρα…». Έτσι, στηλιτεύει ο Μακρυγιάννης τη φαυλότητα των αρχομανών κομματαρχών. Η εξαχρείωση γενικεύεται και παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας που παρασύρει στο διάβα της κάθε πνευματική και ηθική αναλαμπή.
Η ασυδοσία των κυβερνώντων και το αχαλίνωτο πάθος για την εξουσία τροφοδοτείται από την απαιδευσία των πολιτών-ατόμων και οδηγεί στην πλήρη σύγχυση, την έλλειψη προσανατολισμού και τελικά στην παθητικότητα. Αυτές οι διαπιστώσεις επαληθεύονται εάν κάποιος ανατρέχει καθημερινά στα εκατοντάδες δημοσιεύματα απίθανων τύπων με διαταραγμένη προσωπικότητα που κατακλύζουν το διαδίκτυο, αλλά και των δηλώσεων όσο και των πεπραγμένων ανερμάτιστων ατόμων που ασκούν την εξουσία.
Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κλίμα που όμοιο του δεν έχει απαντηθεί έως τώρα. Η ψευδεπίγραφη «αριστερά» ανήλθε στην εξουσία αντικαθιστώντας μια υποτελή «δεξιά». Η αστραπιαία -μέσα σε έξι μήνες- κατακρήμνιση των όποιων οραμάτων και καταρράκωση των αξιών που ευαγγελιζόταν η Αριστερά προκαλεί ένα ολέθριο κενό στις συνειδήσεις. Οι πολίτες αυτής της χώρας -όσοι διεσώθησαν από τη λαίλαπα- μάταια αναζητούν φως και ελπίδα. Η οικονομική καταστροφή που ραγδαία συντελείται δεν αφήνει περιθώρια ορατής ανάκαμψης. Δυστυχώς, γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω. Ο μύθος της Ευρώπης των λαών και οι αστείρευτες δυνάμεις του Ελληνισμού τέθηκαν «εκτός κάδρου». Βιώνουμε το απόλυτο μηδέν.
Το διαζευκτικό ερώτημα του τίτλου αυτού του άρθρου «Ανεπάρκεια ή δολιότης;» αναφέρεται στους εκάστοτε κατέχοντες την εξουσία. Η απάντηση είναι μια και καταφατική. Και ανεπάρκεια και δολιότης. Αυτό διδάσκει η Ιστορία και κάθε άλλη ερμηνεία συσκοτίζει την ζοφερή πραγματικότητα.αρδηνρηξη
