ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΗΜΑ
16 Νοεμβρίου 2015 ·
Μία εικόνα χίλιες φούσκες.
........
..... Όμως δεν είναι αυτή το θέμα. Αυτή είναι ένα προϊόν των καιρών της. Και σαν τέτοιο είναι απλά ένα στεγανοποιημένο αποτύπωμα της δυτικής κουλτούρας. Ούτε «ρεφορμίζεται» ούτε μεταλλάσσεται. Είναι νεκρωμένη από νευρώνες κριτικής σκέψης. Άρα ουσιστικά, αλλά όχι κλινικά, νεκρή. Το πολύ-πολύ δηλαδή να της κάνεις «μπραφ» με μία βελόνα να σκάσει σαν μπαλόνι, να χυθεί από παντού η σιλικόνη και να ξεφουσκώσει σαν τρύπια χλαπάτσα.
Και αυτό είναι το πρόβλημα. Η κοινωνία των πλαστικών προτύπων, της «τερατοποιημένης ωραιοποίησης», αυτή που συντηρεί τα εγκλήματα της δολοφονίας εκατομμυρίων στον πλανήτη ενώ θρηνεί για 100 Ευρωπαίους με άλλοθι τη λέξη «τρομοκρατία». Τη λέξη που κάποιοι δε θέλουν να χρησιμοποιούν ούτε σε ενέργειες σαν αυτή του Παρισιού γιατί το σύστημα ξεπλένει έτσι τα δικά του εγκλήματα και, τηρώντας τη λογική των ίσων αποστάσεων, τη χρησιμοποιεί για την ποινικοποίηση και τη δημιουργία φόβου και μίσους ενάντια σ’ αυτό που κάποτε η κοινωνία αναγνώριζε ως ένοπλο επαναστατικό αγώνα.
Το πρόβλημα είναι η τρομοκρατία που ασκεί η Δύση αιώνες τώρα πάνω στους φτωχούς όλης της γης, καταληστεύοντας τους πόρους τους, τις ζωές τους, τα παιδιά τους, σε τραγικές συνθήκες διαβίωσης και δουλείας που τους κρατάει αιχμάλωτους να παράγουν την ύλη που μετά η Δύση μπουκώνει τους πολίτες της για να τους κρατάει αποχαυνωμένους.
Κι όλα αυτά ούτε καν σε καιρό πολέμου, αλλά σε καιρό ειρήνης. Σε καιρό όπου τα παιδιά σκλάβοι –ναι κυριολεκτικά όχι μεταφορικά, παιδιά που έχουν απαχθεί και κρατούνται σε ομηρία- ματώνουν στις φυτείες του κακάο της Ακτής Ελεφαντοστού πάνω απ’ τη σοκολάτα που εμείς καταπίνουμε με τα κιλά κάθε μέρα, ή σβήνουμε τα κεριά των πάρτι μας ή πασαλειβόμαστε για μεγαλύτερη καύλα στο σεξ.
Τα παιδιά που λιώνουν στα ορυχεία του Κογκό για να βγάζουν τα θανατηφόρα στοιχεία και μέταλλα με τα γυμνά τους χέρια, τις πρώτες ύλες δηλαδή για τα smart phones που εμείς θα γράφουμε παθιασμένα μηνύματα καψούρας και θα κλείνουμε εισιτήρια για το σινεμά.
Άλλα λιώνουν πάνω απ΄τις ραπτομηχανές της σκλαβιάς στην Ασία απ’ όπου κάποια εργάτρια πριν λίγους μήνες μπόρεσε κι έραψε με κίνδυνο της ζωής της πάνω στην ετικέτα μίας φούστας ένα σημειωματάκι που με πρόχειρα βιαστικά γράμματα έλεγε «βοηθείστε μας, πεθαίνουμε!» το οποίο κατέληξε στα ράφια ενός πολυκαταστήματος ρούχων στο Λονδίνο γνωστής αλυσίδας. Και τι έγινε; Ένα άρθρο σε μια εφημερίδα. (Άραγε να ζει τώρα η κοπέλα αυτή που με κίνδυνο της ζωής της κατάφερε να βγάλει ένα σημειωματάκι έξω από την κόλασή της, και τόσο αφέθηκε να ελπίσει και να ονειρευτεί εκείνη τη στιγμή, επειδή το κατάφερε;)
Δεν μιλάμε καν για τον καιρό του πολέμου, που τότε η Δύση εξαντλεί την πλαστική ανθρωπιά της σε νόμους ερμηνείες, διαφορές, «πρόσφυγας», «μετανάστης», «ταξιδιώτης», «λαθραίος», «τουρίστας», «πολίτης», «έποικος», «μέτοικος» για να ασυλοποιεί και και απο-ασυλοποιεί τα εγκλήματά της και να χειραγωγεί μία κοινή γνώμη ώστε να την ευαισθητοποιεί για 100 ανθρώπους (ανθρώπους – ούτε πρόσφυγες, ούτε πολίτες, ούτε λαθραίους, ούτε νόμιμους, απλά ανθρώπους ) και να την κάνει να γυρνάει την πλάτη σε εκατομμύρια άλλων που πεθαίνουν στους πολέμους της.
Αυτά είναι τα προβλήματα. Η συσσώρευση του πόνου από την εκμετάλλευση, που όταν πλέον γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον σου, πρέπει να προστατευτείς από αυτή, εσύ ο θύτης, που έχεις στη διάθεσή σου όλα τα μέσα για να μετατραπείς αμέσως σε θύμα, και να πεις ότι όλη η φτώχεια, ο πόνος κι ο θάνατος που τους προκάλεσες αιώνες τώρα, όλη η γκετοποίηση που ζουν οι «ξένοι», στις μητροπόλεις σου, αυτοί που ξεζούμιζες τόσα χρόνια στις αποικίες σου, η τρομοκρατία της διαφορετικότητας του χρώματός τους, της άθλιας διαβίωσής τους, θα μπορούσαν να συνεχίζονται αιώνια χωρίς να εκτονωθούν γεννώντας άλλο ένα τέρας.
Γιατί παραφράζοντας τον Μπρεχτ «μην πανηγυρίζεις κάθε φορά που σκοτώνεις ένα τέρας, η σκύλα που τα γεννάει ζει ακόμα και λέγεται Δύση».
Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι η γυναίκα της φωτογραφίας γνωρίζει μόνο το πλαστικοποιημένο θρήνο. Το ότι και αυτή και η άλλη που ανάρτησε στα social media «έκανα γαλλικό μανικούρ και πεντικιούρ για # pray for Paris» συμμετέχει σε κάθε νέα σφαγή αμάχων, οπλίζοντας τα πυραυλικά συστήματα της Δύσης με το βαμμένο νύχι στα χρώματα της τρικολόρ, σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρίσκεται, απλά γιατί το άχυρο για εγκέφαλο γίνεται σφαίρα στα χέρια του συστήματος. (Και βέβαια το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, εκείνο που αναλογεί στου άντρες για την υποταγή της γυναίκας στην εικόνα ας το εντοπίσουν κι ας το επισημάνουν οι ίδιοι γιατί η αυτοκριτική έχει πάντα μεγαλύτερη αξία.)
Αυτά είναι τα προβλήματα. Αυτός και αυτή, που δίνουν άλλοθι στη συνέχιση των εγκλημάτων. Που τυλίγονται με μια σημαία, λερωμένη από το αίμα εκατομμυρίων που οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες έχουν σφαγιάσει μέσα στους αιώνες, όπως έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν άλλωστε όλες οι χώρες που προτάσσουν τις θρησκείες και τις σημαίες τους για να σκοτώνονται αυτόβουλα οι προλετάριοι στους πολέμους του κεφαλαίου.
Αυτά είναι τα προβλήματα σε αυτή την εικόνα. Όχι ο τρόπος που θρηνεί μία γυναίκα σε σχέση με το σώμα της. Όχι ο τρόπος που διαχειρίζεται το σώμα της, λες κι θρήνος οφείλει να έχει μέσα του ενσωματωμένη τη ντροπή για το στήθος, στις σύγχρονες κοινωνίες που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν συγκαλυμμένα τη γυναίκα σαν ένα ιδιόκτητο κομμάτι κρέας.
Όχι δεν οφείλει να καλύψει τα βυζιά της για να νοηματοδοτήσει το θρήνο της όπως τον έχει ορίσει ο κάθε φαλλοκράτης, και όπως τον έχει αποδεχτεί η κάθε συμπλεγματική φυλακισμένη-μες-στο-πετσί-της που ρίχνει επίσης δηλητηριασμένες βολές πλάι στους αρσενικούς σαν τα ψαράκια που κολυμπάνε κάτω από τα πτερύγια του καρχαρία και τρέφονται από τα αποφάγια του. Δεν οφείλει να καλύψει το στήθος της για κανένα λόγο και κανένα χριστιανοταλιμπάν που επιχειρεί να εγείρει τα ενοχικά σύνδρομα που έχουν φορτώσει τη γυναίκα οι θρησκείες.
Γιατί τα βυζιά της δεν ανήκουν σε κανέναν απ’ αυτούς. Δεν είναι σημαία, σταυρός, σβάστιγγα, να τα επιφορτίζουν με κάποιο νόημα που η εξουσία και η εξουσιαστικότητα επιλέγει.
Όπως γουστάρουμε θα θρηνήσουμε, όπως γουστάρουμε θα ντυθούμε, όπως γουστάρουμε θα κλάψουμε. Δεν περνάει το συναίσθημά μας μέσα από την αποδοχή καμίας εικονικής πραγματικότητας που ορίζει ο φασισμός της ιδεολογίας σας.
Γιατί τελικά αν βλέπεις όλες αυτές τις εικόνες της παιδικής σκλαβιάς, του πόνου, αν βλέπεις όλα τα άψυχα παιδικά κορμιά στα παράλια του Αιγαίου και κάτω από τα συντρίμμια κάθε κατεστραμμένης γης, και συνεχίζεις να εντοπίζεις το λάθος στο ακάλυπτο στήθος, μικροαστέ και μικροαστή, θρήσκε και θρήσκα, κανίβαλε ψυχών, υπήκοε του πολιτισμικού σου συμπλεγματισμού, μόνο όταν θα πεθάνει το είδος σου, θα γεννηθεί η παραγματική κοινωνία των Ανθρώπων.
