File Photo: Members of 'Christian brotherhood' hold the torches and shout the slogans protesting against the change of the constitutional name of FYROM in Skopje on 27 February 2018. EPA, GEORGI LICOVSKI
Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο*
Αλήθεια: πόσο αφελείς ή και βλάκες θα πρέπει να θεωρεί ο, τώρα πια, ύπουλος αλλά εντιμότατος Ζόραν Ζάεφ τους Έλληνες (πολιτικούς και λαό) ώστε ο αθεόφοβος να τους προτείνει σαν «λύση» του ονόματος το Ilidenska Makedònija, μια κατ’ εξοχήν αναφορά σε αλυτρωτισμό και επιδίωξη «επανένωσης» με την «σκλαβωμένη Μακεδονία του Αιγαίου»;
Και μια ονομασία με συνημμένη ημερομηνία η οποία έχει καταστεί αξιοσημείωτο αντικείμενο εθνικής γιορτής, ούτε λίγο ούτε πολύ!
Βέβαια, όλως τυχαίως, και προς επίρρωση της «έξυπνης» σκοπιανής πρότασης, ήρθε και το τηλεφώνημα του αμερικανο-νατοϊκού αντιπροέδρου Μάικ Πενς στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σαν «ενθάρρυνση» προς την νέα κατεύθυνση με ύφος μάλλον «οδηγίας πλεύσης» μιας και απ’ ένα όνομα διακυβεύεται ολόκληρη η ειρήνη στη περιοχή και επειδή οι Αμερικανοί είναι πάντα ειρηνικός λαός, να προσέχουν οι πολεμοχαρείς Έλληνες μη βάλουν φωτιά στο καλό κόσμο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό το τελευταίο «μπαμ» πρότασης, το οποίο ουσιαστικά και εντέχνως είναι καθαρή προσπάθεια ενδυνάμωσης της σκοπιανής «μακεδονικής ιδεολογίας», έχει «μελετηθεί» μεταξύ του εξόχως αμερικανοθρεμμένου Ζάεφ και του πάτρωνά του στη Ουάσιγκτον και «πετάχτηκε» τη κατάλληλη στιγμή, με τις ευλογίες του Τραμπ, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, στο τραπέζι των συνομιλιών.
Και αυτή πρέπει να είναι και η πιο ηχηρή ένδειξη και απόδειξη πως ο τόσο…προσιτός, καλός, τίμιος, φίλος, ειλικρινής και πρόθυμος για λύση Ζάεφ άλλος δεν είναι παρά ένα από τα ίδια: πίσω από εκείνο το μελιστάλακτο και σχεδόν δειλό χαμόγελο κρύβει κακή πίστη, προσπάθεια εξαπάτησης, επιτηδειότητα στο να δρα στις πλάτες του συνομιλητή του.
Με λίγα λόγια, μια παραπλανητική παραλλαγή του Ντιμίτροφ.
Και μου ‘ρχεται στο νου ο Ακιντσί στο Κυπριακό πριν από 2-3 χρόνια. Και εκεί όλοι να εκθειάζουν τον άνθρωπο της εμπιστοσύνης που θα έφερνε τα πάνω κάτω και επιτέλους η λύση θα ήταν πια πολύ, πολύ κοντά και προπαντός η επιθυμητή!
Και τότε φιλιά και αγκαλιές και τζιβανίες του Αναστασιάδη με τον Ακιντσί. Και τώρα φιλιά και αγκαλιές και σλιβοβίτσες των Τσίπρα/Κοτζιά με Ζάεφ. Αλλά…πίσω έχει η αχλάδα την ουρά! Ό, τι έγινε με τον Ακιντσί γίνεται κιόλας με τον Ζάεφ, κι ας – πολύ κακώς! – οι Έλληνες πολιτικοί αργούν να το «μεταβολίσουν» ή και δεν θέλουν καν να δουν πόσο άδικο και εκτός λογικής υπήρξαν οι περίσσιες οικειότητες με τους αμετακίνητους Σκοπιανούς Ζάεφ και Ντιμίτροφ (χαρακτηριστικά μακεδονίτικα τα ονόματά τους!).
Είναι τόσο εμφανής η βούληση αυτού του διδύμου να βάλουν τους Τσίπρα/Κοτζιά σε δυσμενή θέση με τη «βόμβα» της Ilidenska Makedònija όχι μόνο στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό, που είναι πλέον αδύνατον να υπάρχει οποιαδήποτε εμπιστοσύνη μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων.
Απ’ την άλλη πλευρά όμως υπάρχει και κάτι άλλο, ένα άλλο ύπουλο κόλπο που απορρέει από την τελευταία «βομβιστική» πρόταση Ζάεφ, και δηλαδή:
η πρόταση αυτή, κεραυνός εν αιθρία (όλα ωστόσο καλά υπολογισμένα!) είναι τόσο εξωφρενική και εξωπραγματική που θα αναγκάσει (όπως ανάγκασε) τους Έλληνες να την απορρίψουν ασυζητητί με αποτέλεσμα:
να «πέσουν υποχρεωτικά», και με μεγαλύτερη προθυμία, σε μια από τις πέντε προτάσεις Νίμιτς, κατά τη (απαράδεκτα εσφαλμένη) γνώμη των Ελλήνων πολύ πιο «ήπιες», «μαλακές» και ιδίως «ευκολοχώνευτες»(!)
μιας και η Ελλάδα τόσο πολύ φοβάται και τόσο λίγη δύναμη έχει ώστε να είναι ανίκανη να προβάλει τις δικές της προτάσεις, ούτε καν σε ένα θέμα τόσο βαρύ και σημαντικό, με τεράστια ιστορική και πολιτική ανάγνωση όπως είναι το «Μακεδονικο/σκοπιανό», που (θα) επηρεάζει για πάντα το 1/3 σχεδόν της επικράτειάς της.
Οπότε, να ‘τον πάλι τον φαλιρισμένο Νίμιτς με τις διάφορες «Μακεδονίες» του ή, αν προτιμάτε, «Makedonija», τις οποίες οι Έλληνες επίσημοι δέχονται ελαφρά τη καρδία συνεχίζοντας τον «μητσοτακικό δρόμο» από το 1992.
Και εδώ μπαίνουμε σε μια θεματολογία όπου υπάρχει εξαρχής ένα «πρόβλημα βάθους» που αφέθηκε μετέωρο και ποτέ δεν τέθηκε ως προκαταρκτικό στοιχείο συζήτησης και, πριν ακόμα, βασικής τοποθέτησης.
Πρόκειται πολύ απλά, όπως οι πάντες καταλαβαίνουν, για τη λέξη (και όνομα) «Μακεδονία».
Η σημερινή ονομασία τους κράτους των Σκοπίων (ένα κράτος το οποίο – ειρήσθω εν παρόδῳ – μέλλει σε μερικά, λίγα χρόνια να διαλυθεί) είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας», κατάλοιπο από το – και με ελληνική σιωπηρή(!) έγκριση – Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Έφυγαν το «Πρώην» και το «Γιουγκοσλαβική» και έμεινε το σκοπιανό «ζητούμενο»!
Η Ελλάδα ναι μεν αδράνησε και είχε τη καλή ιδέα να σκεφτεί πως μετά από 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμόταν πια, αλλά και μετά επαναπαύθηκε στη «προσωρινή» ονομασία, διεθνώς και στο εσωτερικό της, και δεν έκανε ποτέ τίποτα ώστε να διορθώσει το «λάθος» του όρου «Μακεδονία» που απλόχερα δώρισε στα Σκόπια και ιδίως να αναδείξει και αποδείξει την ανάγκη και υποχρέωση μιας αναθεώρησης.
Όσο για τους Σκοπιανούς, στην αρχή «έκαναν την πάπια» και με πολύ ευχαρίστηση δέχθηκαν την «προσωρινότητα» της ονομασίας τους με τον όρο «Μακεδονία», τόσο περισσότερο την δέχθηκαν όσο από τότε κιόλας, δηλαδή από την αρχή, είχαν στο νου την εύκολη μετατροπή του ονόματος με την απλή και ανώδυνη εξαφάνιση δυο λέξεων: ναι, τόσο απλή, εξαρχής πονηρή, κίνηση ιδιοκτησίας και παραχάραξης της ιστορίας!
Και τότε η Ελλάδα πάλι δεν έκανε τίποτα. Και αν έκανε κάτι, αυτό το κάτι υπήρξε τελείως άγονο και αντιπαραγωγικό. Στην ουσία η Ελλάδα τέθηκε εθελοντικά σε θέση υπαγωγής. Από εκεί και στη συνέχεια όσο ανύπαρκτη ήταν η Ελλάδα τόσο αύξαινε το «εγώ» της η σκοπιανή παρουσία.
Έτσι, με ένα τέτοιο «ευνοϊκό» προηγούμενο, πανεύκολο ήταν για τον Νίμιτς να παρουσιάσει την «πανάκεια» με τις πέντε ονομασίες όπου δεσπόζει το όνομα «Μακεδονία».
Οπότε διερωτόμαστε όλοι εμείς οι αφελείς: από το ΦΥΡΟΜ έως το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και έως τις τελευταίες προτάσεις Νίμιτς, τι άλλαξε και η Ελλάδα τώρα δέχεται με τόση ζέση να «συζητά» για την τελική ονομασία των Σκοπίων; Άλλαξε κάτι; ‘Όχι βέβαια: παντού υπάρχει η «Μακεδονία», ακριβώς έτσι όπως θέλουν οι Σκοπιανοί, οι οποίο ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό το όνομα είναι το αναγκαίο και αποκλειστικό passe-partout για την «ταυτότητά» τους και εάν τυχόν τους το αφαιρέσεις τότε χάνουν τα πάντα.
Το βασικό προσδιοριστικό είναι πάντα το «Μακεδονία»: Makedonija στα σλάβικα ή στα γελοία «σλαβομακεδονικά»(!!), ωστόσο η ίδια η έννοια «Μακεδονία».
Βέβαια, για να θολώσουμε λίγο – όσο χρειάζεται – τα νερά, μπαίνουν στο χορό και τα διάφορα «erga omnes», «για κάθε χρήση», «συνταγματική αναθεώρηση», «αλυτρωτισμός» παραγνωρίζοντας την μοναδική και ολέθρια αλήθεια και πραγματικότητα, τουτέστιν το ότι όλα αυτά που έγιναν «προαπαιτούμενα» συνοψίζονται και ζωοποιούνται σε μια μόνο λέξη: «Μακεδονία», λέξη-κλειδί που θα πρέπει να αφαιρεθεί αν δεν θέλουμε να γίνει μια λέξη-βόμβα!
Και τελικά θα πρέπει επίσης να πάψουμε να αναφερόμαστε εν έτει 2018 – χίλια εξακόσια χρόνια μετά που όλη αυτή η περιοχή έγινε σλαβική και από την αρχαία υπόστασή της όχι μόνο δεν έμεινε το γεωγραφικό όνομα «Μακεδονία», αλλά ούτε και η σχετική ανθρωπολογική οντότητα, το γλωσσικό εργαλείο και, προπαντός, η οντολογική συνείδηση – σε μια «σλαβική γεωγραφική Μακεδονία», μια έκφραση που, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι καθαρά μια contradictio in terminis, μια αντίφαση εν όροις, διότι δεν μπορεί να υπάρχει κάτι το σλαβικό που να είναι συνάμα και μακεδονικό ούτε και μακεδονικό που να είναι και σλαβικό!
Το ότι οι πονηροί, ανιστόρητοι, σε απελπισμένη αναζήτηση ενός πολιτισμού που δεν έχουν, Σλάβοι της περιοχής των αρχών του 1900 έχουν «εφεύρει» τον μπερδεμένο «σλαβομακεδονισμό», βάζοντας ατιμωρητί χέρι σε μια ιστορία και πολιτισμό που, κατά τη γνώμη τους, θα τους έδινε αίγλη και διεθνή αξιοπιστία, και θα τους «γλίτωνε» από τον μηδαμινό σλαβισμό των σλαβικών ορδών του 7ου αιώνα μ.Χ., δεν πρέπει βέβαια να μας εντυπωσιάζει και να μας κάνει να ξεχάσουμε το πώς αντιδρά κάποιος σε αυτού του είδους παραφρονήσεις.
Και το ότι οι σκοπιανές αρχές και κυβερνήσεις μερίμνησαν με συστηματικές πλύσεις εγκεφάλου να «εμφυσήσουν» στο λαό τους τον λανθασμένο φανατισμό του «μακεδονισμού» δεν πρέπει επίσης να μας δημιουργήσει και άλλες ακόμη ζημιογόνες υποχωρήσεις: έτσι όπως οι «ιθύνοντες» σκοπιανοί «ενέπνευσαν» την λάθος ιστορία τους στους πολίτες τους, με τον ίδιο τρόπο τώρα να τους «εμπνεύσουν» την αίσθηση της απάτης τους και του λάθους τους, και να βρουν τον κατάλληλο τρόπο «απαγκίστρωσης» από τις αγκυλώσεις της παραχάραξής τους με όλη τη συνοδεία ψευδών και πλανών.
Τα Σκόπια δεν πάνε πουθενά αν δεν το θελήσει η Ελλάδα. Τα Σκόπια «καίγονται» να μπουν κάτω από την «ομπρέλα» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μήπως και αποφύγουν την τελευταία στιγμή την διάλυση, διότι (το έχουμε ξαναπεί και πέρσι) το μέλλον των Σκοπιανών παραμένει αδιευκρίνιστο και αχαρτογράφητο και σίγουρα δεν προβλέπει ένα κράτος ενωμένο, συμπαγές και βιώσιμο.
Οι περισσότερες πιθανότητες εξέλιξης «βλέπουν» ένα τέλος όπου το 1/3 της χώρας (το κεντρο-δυτικό μέρος) προορίζεται να γίνει Αλβανία, ενώ τα υπόλοιπα 2/3 (της κεντρο-ανατολικής πλευράς) να ξαναβρούν την βουλγαρική αρχική μήτρα τους και να γίνουν Βουλγαρία.
Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αλβανική πλειοψηφία των δυτικών σκοπιανών περιοχών, όπως και την από τώρα κιόλας χορήγηση (και την αποδοχή από τους Σκοπιανούς) βουλγάρικων «μητρικών» διαβατηρίων.
Όλη η «ιστορία» των Σκοπιανών είναι τώρα πώς μπορούν να αποφύγουν αυτή την οριστική και τελική «διολίσθηση» προς την εξαφάνιση.
Είναι πασιφανές πως η χώρα τους δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αρχαία ούτε με τη νέα Μακεδονία, ανθρωπολογικά, πολιτιστικά, ιστορικά, γεωγραφικά.
Όπως δεν υπάρχει (και δεν υπήρξε) ίχνος από καμία αληθινή, λεγόμενη Μακεδονία του Πιρίν, εννοώντας μέρος της αρχαίας Μακεδονίας μέσα στη Βουλγαρία, και αυτό οι ίδιοι οι Βούλγαροι προ πολλού το έχουν καταλάβει και εμπεδώσει και γι’ αυτό ποτέ δεν συζητούν μια τέτοια φαντασία, με απαράλλαχτο τρόπο δεν υπάρχει ίχνος από καμία αληθινή, λεγόμενη Μακεδονία των Σκοπίων εννοώντας μέρος της αρχαίας Μακεδονίας μέσα στο σκοπιανό έδαφος, κάτι που οι Σκοπιανοί δεν θέλουν ακόμη να εννοήσουν.
Οι πάντες γνωρίζουν πως και η μεν και η δε άλλο δεν είναι παρά ανόητες επινοήσεις των κατά καιρούς καιροσκόπων «ενδιαφερόμενων» Σλάβων της περιοχής.
Οι Βούλγαροι απέκτησαν τη δική τους εθνική «προσωπικότητα» μέσα στον σλαβικό κόσμο, όπως εξάλλου λίγο-πολύ όλοι οι άλλοι Σλάβοι των Βαλκανίων και όχι μόνο.
Οι μόνοι που έμειναν «ξεκρέμαστοι» είναι οι Σκοπιανοί, μολονότι κιόλας από το 1944 ο Τίτο είχε «μεριμνήσει» να τους δώσει ένα «μακεδονικό» όνομα. ένα σμπάρο δυο τρυγόνια προσβλέποντας και σε μια «κατάκτηση» της «Μακεδονίας του Αιγαίου»(βλ. ομιλία του στα Σκόπια στις 11.10.1945).
Είναι οι μόνοι, αυτοί οι έρμοι Νότιοι Σλάβοι που καθεαυτού Σέρβοι δεν είναι και Βούλγαροι δεν θέλουν να είναι αν και είναι ένα καραμπινάτο μείγμα Σέρβων και Βούλγαρων μαζί! Και επειδή όποια άλλη επιλογή θα φανέρωνε το δυσάρεστο ιστορικό τους έλλειμμα, βρήκαν πολύ πιο εύκολο να «βουτήξουν» και να σφετεριστούν τον πιο κοντινό τους και δοξασμένο ξένο πολιτισμό: την ελληνική Μακεδονία με το παραμύθι της αρχαίας Μακεδονίας που έφτανε ως τα Σκόπια και ακόμη πιο πάνω!!
Και σήμερα βιάζονται, και καίγονται να προλάβουν μήπως καταφέρουν να επιβιώσουν με το «μακεδονικό κόλπο» τους και αποφύγουν να αφομοιωθούν από τους τρεις γείτονες, Αλβανούς στα δυτικά, Σέρβους στα βόρεια και Βουλγάρους στα ανατολικά με τους οποίους όντως και αποδεδειγμένα έχουν τα πάντα κοινά.
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τη βιασύνη των Σκοπίων (και των νατοϊκών Αμερικανών μεντόρων τους), ενώ η ΕΕ δεν έχει τίποτα το καλό να κερδίσει με τα Σκόπια μέσα στη Κοινότητα, ένα βαρίδιο ολκής που μόνο προβλήματα (και τί προβλήματα!) θα δημιουργήσει.
Και η Ελλάδα είναι εκείνη που θέτει, που πρέπει να θέτει όρους, όχι τα Σκόπια, τα οποία (καθαρά το έδειξε η αντιπολίτευσή τους) δεν θέλουν να χάσουν το πλαστό και κίβδηλο οντολογικό προφίλ που με κόπο και ακροβατικά ιστορικά τερτίπια οργάνωσαν για τον εαυτό τους.
Ας το κρατήσουν λοιπόν και ας μείνουν έξω από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ο χρόνος μόνο γι’ αυτούς κυλάει αντίστροφα, όχι για την Ελλάδα που το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να μείνει αταλάντευτη και συγκεντρωμένη στο εθνικό της συμφέρον, χωρίς καμία υποχώρηση με κανέναν, είτε αυτός είναι μικρός είτε είναι μεγάλος.
Θα πρέπει όμως όλοι οι Έλληνες, όλες οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις να επιδείξουν σύμπνοια και αντίσταση στις πιέσεις. Η ενότητα είναι η δύναμη ακυρώνει τα αμερικανικά και γερμανικά και γαλλικά και άλλα…τηλεφωνήματα «φιλικής πίεσης»!
Και μιας και όλοι κάνουν προτάσεις, η ελληνική πρόταση για τα Σκόπια λογικά δεν μπορεί παρά να είναι μια και μοναδική: Νότια Σλάβια ή Σλάβια του Νότου, χωρίς καμία έκπτωση, καμία παραχώρηση σε ονομασία τύπου «Μακεδονία», σε οποιαδήποτε γλώσσα.
Το ξαναλέμε: η λέξη «Μακεδονία» στην ονομασία του σκοπιανού μορφώματος είναι μια αληθινή βόμβα! Και στους Έλληνες κυβερνώντες δεν δόθηκε καμία εξουσιοδότηση από τον λαό να βάλουν αυτή τη βόμβα μέσα στο σπίτι τους πετώντας στα σκουπίδια το πιο ιστορικό ελληνικό όνομα μαζί με εκείνο της Αθήνας.
Μη ξεχνάμε, τέλος, και μια σημαντική πολιτική παράμετρο: την αδιαλλαξία των Σκοπιανών, μια αδιαλλαξία, πιο άμεση και θορυβωδώς φανατική εκείνη της αντιπολίτευσης, αλλά και εκείνη, πιο έμμεση και ύπουλα φανατική της συμπολίτευσης, που είναι οι καλύτεροι «σύμμαχοι» για την Ελλάδα η οποία κάποια στιγμή: να πάψει να συνεχίζει να χαρίζει στους Σκοπιανούς το «σύνθετο» Μακεδονία, αφού αποκλείεται, σε δημοψήφισμά τους ή/και σε απόφαση της Βουλής τους, να εγκρίνουν οποιαδήποτε «σύνθετη» ονομασία αφού η μόνη που αυτοί θέλουν – φανερά οι της αντιπολίτευσης, κρυφά οι της συμπολίτευσης, κρυμμένοι στη σκιά της αντιπολίτευσης – είναι μόνο η υπάρχουσα σημερινή απαράδεκτη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και να συνεχίζει επίσης μια «διαπραγμάτευση» όπου το μόνο που επιδιώκεται – και θα είναι εγκληματίες οι ΄Ελληνες πολιτικοί αν δεν το καταλαβαίνουν – είναι η ολική οπισθοχώρηση της Ελλάδας απλά για να δοθεί (για μεγάλη χάρη του ΝΑΤΟ που δεν πρόκειται πάλι να δώσει κανένα αντάλλαγμα στο εθνικό ελληνικό συμφέρον) μια ψεύτικη «ταυτότητα» σε «αδέσποτους» Σλάβους με ανυπολόγιστες βλαβερές «προεκτάσεις» στο άμεσο και επόμενο μέλλον για το ελληνικό Κράτος και Έθνος.
Όσο για τον Ζάεφ, το καμουφλάρισμά του πίσω από την δικαιολογία της «ανυποχώρητης» αντιπολίτευσης για να μη κάνει τίποτα το ουσιαστικό, όπως λέει πως επιθυμεί να κάνει, είναι το εύκολο, αλλά «κολπαδόρικο» άλλοθι, ή μάλλον τέχνασμα, για να εκβιάσει καταστάσεις εις βάρος της Ελλάδας έχοντας αρωγό και τον Αμερικανό που «συμβουλεύει» να μη χαθεί άλλος «πολύτιμος» χρόνος!!
Επομένως, επιστρέφουμε άμεσα στην επικαιρότητα και έννοια του τίτλου του παρόντος κειμένου.
*Ελληνιστής, συγγραφέας
Πηγή: Απόψεις
Πέμπτη
Αξίζει τον κόπο να συνεχιστεί μια συζήτηση με το κουφό αυτί των Σκοπιανών; Βλάκες ή αφελείς;
File Photo: Members of 'Christian brotherhood' hold the torches and shout the slogans protesting against the change of the constitutional name of FYROM in Skopje on 27 February 2018. EPA, GEORGI LICOVSKI
Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο*
Αλήθεια: πόσο αφελείς ή και βλάκες θα πρέπει να θεωρεί ο, τώρα πια, ύπουλος αλλά εντιμότατος Ζόραν Ζάεφ τους Έλληνες (πολιτικούς και λαό) ώστε ο αθεόφοβος να τους προτείνει σαν «λύση» του ονόματος το Ilidenska Makedònija, μια κατ’ εξοχήν αναφορά σε αλυτρωτισμό και επιδίωξη «επανένωσης» με την «σκλαβωμένη Μακεδονία του Αιγαίου»;
Και μια ονομασία με συνημμένη ημερομηνία η οποία έχει καταστεί αξιοσημείωτο αντικείμενο εθνικής γιορτής, ούτε λίγο ούτε πολύ!
Βέβαια, όλως τυχαίως, και προς επίρρωση της «έξυπνης» σκοπιανής πρότασης, ήρθε και το τηλεφώνημα του αμερικανο-νατοϊκού αντιπροέδρου Μάικ Πενς στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σαν «ενθάρρυνση» προς την νέα κατεύθυνση με ύφος μάλλον «οδηγίας πλεύσης» μιας και απ’ ένα όνομα διακυβεύεται ολόκληρη η ειρήνη στη περιοχή και επειδή οι Αμερικανοί είναι πάντα ειρηνικός λαός, να προσέχουν οι πολεμοχαρείς Έλληνες μη βάλουν φωτιά στο καλό κόσμο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό το τελευταίο «μπαμ» πρότασης, το οποίο ουσιαστικά και εντέχνως είναι καθαρή προσπάθεια ενδυνάμωσης της σκοπιανής «μακεδονικής ιδεολογίας», έχει «μελετηθεί» μεταξύ του εξόχως αμερικανοθρεμμένου Ζάεφ και του πάτρωνά του στη Ουάσιγκτον και «πετάχτηκε» τη κατάλληλη στιγμή, με τις ευλογίες του Τραμπ, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, στο τραπέζι των συνομιλιών.
Και αυτή πρέπει να είναι και η πιο ηχηρή ένδειξη και απόδειξη πως ο τόσο…προσιτός, καλός, τίμιος, φίλος, ειλικρινής και πρόθυμος για λύση Ζάεφ άλλος δεν είναι παρά ένα από τα ίδια: πίσω από εκείνο το μελιστάλακτο και σχεδόν δειλό χαμόγελο κρύβει κακή πίστη, προσπάθεια εξαπάτησης, επιτηδειότητα στο να δρα στις πλάτες του συνομιλητή του.
Με λίγα λόγια, μια παραπλανητική παραλλαγή του Ντιμίτροφ.
Και μου ‘ρχεται στο νου ο Ακιντσί στο Κυπριακό πριν από 2-3 χρόνια. Και εκεί όλοι να εκθειάζουν τον άνθρωπο της εμπιστοσύνης που θα έφερνε τα πάνω κάτω και επιτέλους η λύση θα ήταν πια πολύ, πολύ κοντά και προπαντός η επιθυμητή!
Και τότε φιλιά και αγκαλιές και τζιβανίες του Αναστασιάδη με τον Ακιντσί. Και τώρα φιλιά και αγκαλιές και σλιβοβίτσες των Τσίπρα/Κοτζιά με Ζάεφ. Αλλά…πίσω έχει η αχλάδα την ουρά! Ό, τι έγινε με τον Ακιντσί γίνεται κιόλας με τον Ζάεφ, κι ας – πολύ κακώς! – οι Έλληνες πολιτικοί αργούν να το «μεταβολίσουν» ή και δεν θέλουν καν να δουν πόσο άδικο και εκτός λογικής υπήρξαν οι περίσσιες οικειότητες με τους αμετακίνητους Σκοπιανούς Ζάεφ και Ντιμίτροφ (χαρακτηριστικά μακεδονίτικα τα ονόματά τους!).
Είναι τόσο εμφανής η βούληση αυτού του διδύμου να βάλουν τους Τσίπρα/Κοτζιά σε δυσμενή θέση με τη «βόμβα» της Ilidenska Makedònija όχι μόνο στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό, που είναι πλέον αδύνατον να υπάρχει οποιαδήποτε εμπιστοσύνη μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων.
Απ’ την άλλη πλευρά όμως υπάρχει και κάτι άλλο, ένα άλλο ύπουλο κόλπο που απορρέει από την τελευταία «βομβιστική» πρόταση Ζάεφ, και δηλαδή:
η πρόταση αυτή, κεραυνός εν αιθρία (όλα ωστόσο καλά υπολογισμένα!) είναι τόσο εξωφρενική και εξωπραγματική που θα αναγκάσει (όπως ανάγκασε) τους Έλληνες να την απορρίψουν ασυζητητί με αποτέλεσμα:
να «πέσουν υποχρεωτικά», και με μεγαλύτερη προθυμία, σε μια από τις πέντε προτάσεις Νίμιτς, κατά τη (απαράδεκτα εσφαλμένη) γνώμη των Ελλήνων πολύ πιο «ήπιες», «μαλακές» και ιδίως «ευκολοχώνευτες»(!)
μιας και η Ελλάδα τόσο πολύ φοβάται και τόσο λίγη δύναμη έχει ώστε να είναι ανίκανη να προβάλει τις δικές της προτάσεις, ούτε καν σε ένα θέμα τόσο βαρύ και σημαντικό, με τεράστια ιστορική και πολιτική ανάγνωση όπως είναι το «Μακεδονικο/σκοπιανό», που (θα) επηρεάζει για πάντα το 1/3 σχεδόν της επικράτειάς της.
Οπότε, να ‘τον πάλι τον φαλιρισμένο Νίμιτς με τις διάφορες «Μακεδονίες» του ή, αν προτιμάτε, «Makedonija», τις οποίες οι Έλληνες επίσημοι δέχονται ελαφρά τη καρδία συνεχίζοντας τον «μητσοτακικό δρόμο» από το 1992.
Και εδώ μπαίνουμε σε μια θεματολογία όπου υπάρχει εξαρχής ένα «πρόβλημα βάθους» που αφέθηκε μετέωρο και ποτέ δεν τέθηκε ως προκαταρκτικό στοιχείο συζήτησης και, πριν ακόμα, βασικής τοποθέτησης.
Πρόκειται πολύ απλά, όπως οι πάντες καταλαβαίνουν, για τη λέξη (και όνομα) «Μακεδονία».
Η σημερινή ονομασία τους κράτους των Σκοπίων (ένα κράτος το οποίο – ειρήσθω εν παρόδῳ – μέλλει σε μερικά, λίγα χρόνια να διαλυθεί) είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας», κατάλοιπο από το – και με ελληνική σιωπηρή(!) έγκριση – Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Έφυγαν το «Πρώην» και το «Γιουγκοσλαβική» και έμεινε το σκοπιανό «ζητούμενο»!
Η Ελλάδα ναι μεν αδράνησε και είχε τη καλή ιδέα να σκεφτεί πως μετά από 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμόταν πια, αλλά και μετά επαναπαύθηκε στη «προσωρινή» ονομασία, διεθνώς και στο εσωτερικό της, και δεν έκανε ποτέ τίποτα ώστε να διορθώσει το «λάθος» του όρου «Μακεδονία» που απλόχερα δώρισε στα Σκόπια και ιδίως να αναδείξει και αποδείξει την ανάγκη και υποχρέωση μιας αναθεώρησης.
Όσο για τους Σκοπιανούς, στην αρχή «έκαναν την πάπια» και με πολύ ευχαρίστηση δέχθηκαν την «προσωρινότητα» της ονομασίας τους με τον όρο «Μακεδονία», τόσο περισσότερο την δέχθηκαν όσο από τότε κιόλας, δηλαδή από την αρχή, είχαν στο νου την εύκολη μετατροπή του ονόματος με την απλή και ανώδυνη εξαφάνιση δυο λέξεων: ναι, τόσο απλή, εξαρχής πονηρή, κίνηση ιδιοκτησίας και παραχάραξης της ιστορίας!
Και τότε η Ελλάδα πάλι δεν έκανε τίποτα. Και αν έκανε κάτι, αυτό το κάτι υπήρξε τελείως άγονο και αντιπαραγωγικό. Στην ουσία η Ελλάδα τέθηκε εθελοντικά σε θέση υπαγωγής. Από εκεί και στη συνέχεια όσο ανύπαρκτη ήταν η Ελλάδα τόσο αύξαινε το «εγώ» της η σκοπιανή παρουσία.
Έτσι, με ένα τέτοιο «ευνοϊκό» προηγούμενο, πανεύκολο ήταν για τον Νίμιτς να παρουσιάσει την «πανάκεια» με τις πέντε ονομασίες όπου δεσπόζει το όνομα «Μακεδονία».
Οπότε διερωτόμαστε όλοι εμείς οι αφελείς: από το ΦΥΡΟΜ έως το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και έως τις τελευταίες προτάσεις Νίμιτς, τι άλλαξε και η Ελλάδα τώρα δέχεται με τόση ζέση να «συζητά» για την τελική ονομασία των Σκοπίων; Άλλαξε κάτι; ‘Όχι βέβαια: παντού υπάρχει η «Μακεδονία», ακριβώς έτσι όπως θέλουν οι Σκοπιανοί, οι οποίο ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό το όνομα είναι το αναγκαίο και αποκλειστικό passe-partout για την «ταυτότητά» τους και εάν τυχόν τους το αφαιρέσεις τότε χάνουν τα πάντα.
Το βασικό προσδιοριστικό είναι πάντα το «Μακεδονία»: Makedonija στα σλάβικα ή στα γελοία «σλαβομακεδονικά»(!!), ωστόσο η ίδια η έννοια «Μακεδονία».
Βέβαια, για να θολώσουμε λίγο – όσο χρειάζεται – τα νερά, μπαίνουν στο χορό και τα διάφορα «erga omnes», «για κάθε χρήση», «συνταγματική αναθεώρηση», «αλυτρωτισμός» παραγνωρίζοντας την μοναδική και ολέθρια αλήθεια και πραγματικότητα, τουτέστιν το ότι όλα αυτά που έγιναν «προαπαιτούμενα» συνοψίζονται και ζωοποιούνται σε μια μόνο λέξη: «Μακεδονία», λέξη-κλειδί που θα πρέπει να αφαιρεθεί αν δεν θέλουμε να γίνει μια λέξη-βόμβα!
Και τελικά θα πρέπει επίσης να πάψουμε να αναφερόμαστε εν έτει 2018 – χίλια εξακόσια χρόνια μετά που όλη αυτή η περιοχή έγινε σλαβική και από την αρχαία υπόστασή της όχι μόνο δεν έμεινε το γεωγραφικό όνομα «Μακεδονία», αλλά ούτε και η σχετική ανθρωπολογική οντότητα, το γλωσσικό εργαλείο και, προπαντός, η οντολογική συνείδηση – σε μια «σλαβική γεωγραφική Μακεδονία», μια έκφραση που, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι καθαρά μια contradictio in terminis, μια αντίφαση εν όροις, διότι δεν μπορεί να υπάρχει κάτι το σλαβικό που να είναι συνάμα και μακεδονικό ούτε και μακεδονικό που να είναι και σλαβικό!
Το ότι οι πονηροί, ανιστόρητοι, σε απελπισμένη αναζήτηση ενός πολιτισμού που δεν έχουν, Σλάβοι της περιοχής των αρχών του 1900 έχουν «εφεύρει» τον μπερδεμένο «σλαβομακεδονισμό», βάζοντας ατιμωρητί χέρι σε μια ιστορία και πολιτισμό που, κατά τη γνώμη τους, θα τους έδινε αίγλη και διεθνή αξιοπιστία, και θα τους «γλίτωνε» από τον μηδαμινό σλαβισμό των σλαβικών ορδών του 7ου αιώνα μ.Χ., δεν πρέπει βέβαια να μας εντυπωσιάζει και να μας κάνει να ξεχάσουμε το πώς αντιδρά κάποιος σε αυτού του είδους παραφρονήσεις.
Και το ότι οι σκοπιανές αρχές και κυβερνήσεις μερίμνησαν με συστηματικές πλύσεις εγκεφάλου να «εμφυσήσουν» στο λαό τους τον λανθασμένο φανατισμό του «μακεδονισμού» δεν πρέπει επίσης να μας δημιουργήσει και άλλες ακόμη ζημιογόνες υποχωρήσεις: έτσι όπως οι «ιθύνοντες» σκοπιανοί «ενέπνευσαν» την λάθος ιστορία τους στους πολίτες τους, με τον ίδιο τρόπο τώρα να τους «εμπνεύσουν» την αίσθηση της απάτης τους και του λάθους τους, και να βρουν τον κατάλληλο τρόπο «απαγκίστρωσης» από τις αγκυλώσεις της παραχάραξής τους με όλη τη συνοδεία ψευδών και πλανών.
Τα Σκόπια δεν πάνε πουθενά αν δεν το θελήσει η Ελλάδα. Τα Σκόπια «καίγονται» να μπουν κάτω από την «ομπρέλα» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μήπως και αποφύγουν την τελευταία στιγμή την διάλυση, διότι (το έχουμε ξαναπεί και πέρσι) το μέλλον των Σκοπιανών παραμένει αδιευκρίνιστο και αχαρτογράφητο και σίγουρα δεν προβλέπει ένα κράτος ενωμένο, συμπαγές και βιώσιμο.
Οι περισσότερες πιθανότητες εξέλιξης «βλέπουν» ένα τέλος όπου το 1/3 της χώρας (το κεντρο-δυτικό μέρος) προορίζεται να γίνει Αλβανία, ενώ τα υπόλοιπα 2/3 (της κεντρο-ανατολικής πλευράς) να ξαναβρούν την βουλγαρική αρχική μήτρα τους και να γίνουν Βουλγαρία.
Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αλβανική πλειοψηφία των δυτικών σκοπιανών περιοχών, όπως και την από τώρα κιόλας χορήγηση (και την αποδοχή από τους Σκοπιανούς) βουλγάρικων «μητρικών» διαβατηρίων.
Όλη η «ιστορία» των Σκοπιανών είναι τώρα πώς μπορούν να αποφύγουν αυτή την οριστική και τελική «διολίσθηση» προς την εξαφάνιση.
Είναι πασιφανές πως η χώρα τους δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αρχαία ούτε με τη νέα Μακεδονία, ανθρωπολογικά, πολιτιστικά, ιστορικά, γεωγραφικά.
Όπως δεν υπάρχει (και δεν υπήρξε) ίχνος από καμία αληθινή, λεγόμενη Μακεδονία του Πιρίν, εννοώντας μέρος της αρχαίας Μακεδονίας μέσα στη Βουλγαρία, και αυτό οι ίδιοι οι Βούλγαροι προ πολλού το έχουν καταλάβει και εμπεδώσει και γι’ αυτό ποτέ δεν συζητούν μια τέτοια φαντασία, με απαράλλαχτο τρόπο δεν υπάρχει ίχνος από καμία αληθινή, λεγόμενη Μακεδονία των Σκοπίων εννοώντας μέρος της αρχαίας Μακεδονίας μέσα στο σκοπιανό έδαφος, κάτι που οι Σκοπιανοί δεν θέλουν ακόμη να εννοήσουν.
Οι πάντες γνωρίζουν πως και η μεν και η δε άλλο δεν είναι παρά ανόητες επινοήσεις των κατά καιρούς καιροσκόπων «ενδιαφερόμενων» Σλάβων της περιοχής.
Οι Βούλγαροι απέκτησαν τη δική τους εθνική «προσωπικότητα» μέσα στον σλαβικό κόσμο, όπως εξάλλου λίγο-πολύ όλοι οι άλλοι Σλάβοι των Βαλκανίων και όχι μόνο.
Οι μόνοι που έμειναν «ξεκρέμαστοι» είναι οι Σκοπιανοί, μολονότι κιόλας από το 1944 ο Τίτο είχε «μεριμνήσει» να τους δώσει ένα «μακεδονικό» όνομα. ένα σμπάρο δυο τρυγόνια προσβλέποντας και σε μια «κατάκτηση» της «Μακεδονίας του Αιγαίου»(βλ. ομιλία του στα Σκόπια στις 11.10.1945).
Είναι οι μόνοι, αυτοί οι έρμοι Νότιοι Σλάβοι που καθεαυτού Σέρβοι δεν είναι και Βούλγαροι δεν θέλουν να είναι αν και είναι ένα καραμπινάτο μείγμα Σέρβων και Βούλγαρων μαζί! Και επειδή όποια άλλη επιλογή θα φανέρωνε το δυσάρεστο ιστορικό τους έλλειμμα, βρήκαν πολύ πιο εύκολο να «βουτήξουν» και να σφετεριστούν τον πιο κοντινό τους και δοξασμένο ξένο πολιτισμό: την ελληνική Μακεδονία με το παραμύθι της αρχαίας Μακεδονίας που έφτανε ως τα Σκόπια και ακόμη πιο πάνω!!
Και σήμερα βιάζονται, και καίγονται να προλάβουν μήπως καταφέρουν να επιβιώσουν με το «μακεδονικό κόλπο» τους και αποφύγουν να αφομοιωθούν από τους τρεις γείτονες, Αλβανούς στα δυτικά, Σέρβους στα βόρεια και Βουλγάρους στα ανατολικά με τους οποίους όντως και αποδεδειγμένα έχουν τα πάντα κοινά.
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τη βιασύνη των Σκοπίων (και των νατοϊκών Αμερικανών μεντόρων τους), ενώ η ΕΕ δεν έχει τίποτα το καλό να κερδίσει με τα Σκόπια μέσα στη Κοινότητα, ένα βαρίδιο ολκής που μόνο προβλήματα (και τί προβλήματα!) θα δημιουργήσει.
Και η Ελλάδα είναι εκείνη που θέτει, που πρέπει να θέτει όρους, όχι τα Σκόπια, τα οποία (καθαρά το έδειξε η αντιπολίτευσή τους) δεν θέλουν να χάσουν το πλαστό και κίβδηλο οντολογικό προφίλ που με κόπο και ακροβατικά ιστορικά τερτίπια οργάνωσαν για τον εαυτό τους.
Ας το κρατήσουν λοιπόν και ας μείνουν έξω από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ο χρόνος μόνο γι’ αυτούς κυλάει αντίστροφα, όχι για την Ελλάδα που το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να μείνει αταλάντευτη και συγκεντρωμένη στο εθνικό της συμφέρον, χωρίς καμία υποχώρηση με κανέναν, είτε αυτός είναι μικρός είτε είναι μεγάλος.
Θα πρέπει όμως όλοι οι Έλληνες, όλες οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις να επιδείξουν σύμπνοια και αντίσταση στις πιέσεις. Η ενότητα είναι η δύναμη ακυρώνει τα αμερικανικά και γερμανικά και γαλλικά και άλλα…τηλεφωνήματα «φιλικής πίεσης»!
Και μιας και όλοι κάνουν προτάσεις, η ελληνική πρόταση για τα Σκόπια λογικά δεν μπορεί παρά να είναι μια και μοναδική: Νότια Σλάβια ή Σλάβια του Νότου, χωρίς καμία έκπτωση, καμία παραχώρηση σε ονομασία τύπου «Μακεδονία», σε οποιαδήποτε γλώσσα.
Το ξαναλέμε: η λέξη «Μακεδονία» στην ονομασία του σκοπιανού μορφώματος είναι μια αληθινή βόμβα! Και στους Έλληνες κυβερνώντες δεν δόθηκε καμία εξουσιοδότηση από τον λαό να βάλουν αυτή τη βόμβα μέσα στο σπίτι τους πετώντας στα σκουπίδια το πιο ιστορικό ελληνικό όνομα μαζί με εκείνο της Αθήνας.
Μη ξεχνάμε, τέλος, και μια σημαντική πολιτική παράμετρο: την αδιαλλαξία των Σκοπιανών, μια αδιαλλαξία, πιο άμεση και θορυβωδώς φανατική εκείνη της αντιπολίτευσης, αλλά και εκείνη, πιο έμμεση και ύπουλα φανατική της συμπολίτευσης, που είναι οι καλύτεροι «σύμμαχοι» για την Ελλάδα η οποία κάποια στιγμή: να πάψει να συνεχίζει να χαρίζει στους Σκοπιανούς το «σύνθετο» Μακεδονία, αφού αποκλείεται, σε δημοψήφισμά τους ή/και σε απόφαση της Βουλής τους, να εγκρίνουν οποιαδήποτε «σύνθετη» ονομασία αφού η μόνη που αυτοί θέλουν – φανερά οι της αντιπολίτευσης, κρυφά οι της συμπολίτευσης, κρυμμένοι στη σκιά της αντιπολίτευσης – είναι μόνο η υπάρχουσα σημερινή απαράδεκτη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», και να συνεχίζει επίσης μια «διαπραγμάτευση» όπου το μόνο που επιδιώκεται – και θα είναι εγκληματίες οι ΄Ελληνες πολιτικοί αν δεν το καταλαβαίνουν – είναι η ολική οπισθοχώρηση της Ελλάδας απλά για να δοθεί (για μεγάλη χάρη του ΝΑΤΟ που δεν πρόκειται πάλι να δώσει κανένα αντάλλαγμα στο εθνικό ελληνικό συμφέρον) μια ψεύτικη «ταυτότητα» σε «αδέσποτους» Σλάβους με ανυπολόγιστες βλαβερές «προεκτάσεις» στο άμεσο και επόμενο μέλλον για το ελληνικό Κράτος και Έθνος.
Όσο για τον Ζάεφ, το καμουφλάρισμά του πίσω από την δικαιολογία της «ανυποχώρητης» αντιπολίτευσης για να μη κάνει τίποτα το ουσιαστικό, όπως λέει πως επιθυμεί να κάνει, είναι το εύκολο, αλλά «κολπαδόρικο» άλλοθι, ή μάλλον τέχνασμα, για να εκβιάσει καταστάσεις εις βάρος της Ελλάδας έχοντας αρωγό και τον Αμερικανό που «συμβουλεύει» να μη χαθεί άλλος «πολύτιμος» χρόνος!!
Επομένως, επιστρέφουμε άμεσα στην επικαιρότητα και έννοια του τίτλου του παρόντος κειμένου.
*Ελληνιστής, συγγραφέας
Πηγή: Απόψεις
