Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2018
Είναι πλεονασμός να μιλάς για εκχυδαϊσμό της πολιτικής στην Ελλάδα στην εποχή του Τσίπρα. Αρκεί η λέξη πολιτική. Ο συνειρμός είναι νομοτελειακός. Όχι πως πριν ήταν καλύτερα, αλλά κάποιες σταθερές τηρούνταν...
του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Τώρα όλα περιστρέφονται γύρω από τον πολιτικό αμοραλισμό ενός ανθρώπου που σε σχετικά νεαρή ηλικία αναδείχθηκε στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Η ευθύνη της κοινωνίας υπαρκτή μεν, δικαιολογημένη δε. Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση. Ο κόσμος έπρεπε να δείξει το θυμό του..
Το τραγικό είναι πως ακόμη και μετά τα όσα συνέβησαν, ούτε η χώρα ούτε οι... πολιτικοί της –φοβάμαι πως ούτε η κοινωνία της– αλλάζουν.
Παραμένουμε βαθιά βουτηγμένοι σε έναν ανατολίτικο μοιρολατρισμό, σε μια χώρα που επαγγέλλεται τη δημοκρατία ενώ δεν είναι. Δεν είναι δημοκρατική μια χώρα στην οποία ο πρωθυπουργός κάνει ό,τι θέλει.
Παλαιότερα ο βασιλιάς μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό τον μπάτλερ του. Σήμερα ο πρωθυπουργός μπορεί να ορίσει υπουργό όποιον ή όποια θέλει. Από τους ανθρώπους που συναντά στο γυμναστήριο μέχρι κάποιον/α που φώναζε στις διαδηλώσεις: μία η ντουντούκα τέσσερις εμείς. Δεν έχει σημασία η ικανότητα, η πολιτική που πρεσβεύεται, η συνέπεια. Η αναρρίχηση, στην εξουσία, ανθρώπων που δεν έχουν ούτε την κατάλληλη παιδεία ούτε την πείρα που απαιτεί μια θέση, εναπόκειται, απλώς, στη βούληση του πρωθυπουργού.
Η πολιτική έχει περάσει στη φάση της πασαρέλας. Ένα σύστημα που οι Έλληνες συνταγματολόγοι, οι οποίοι στην περίοδο της κρίσης τήρησαν αιδήμονα σιωπή, αποδέχονται χωρίς καμιά κριτική.
Μια συνηθισμένη κυρία, σαν και αυτές που συναντούμε συχνά στο δρόμο, με δεξιές –αν όχι ακροδεξιές– θέσεις, η οποία διαφοροποιήθηκε από το κόμμα της, έχει αναχθεί σε μείζον θέμα του τελευταίου ανασχηματισμού της κυβέρνησης.
Μια νεαρά χαριτόβρυτος κυρία που η ηλικία της δεν αφήνει πολλά περιθώρια πειθούς για τις εμπειρίες που απόκτησε και την πείρα που συσσώρευσε, αναγορεύεται σε υπουργό. Το ανάλογο πείραμα του προηγούμενου ανασχηματισμού δεν έφερε, όπως, αναμενόταν, αποτέλεσμα.
Η αριστερή κυβέρνηση, που με την πρακτική της αντιλαμβάνεται ότι έχει δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους, προσπαθεί να «διευρυνθεί» σε διάφορες κατευθύνσεις μήπως και κερδίσει μερικές ψήφους. Μάταια. Η δημοσκοπική κατρακύλα της δεν πρόκειται να σταματήσει, έστω και αν αυτό δεν φαίνεται με καθημερινές δημόσιες εκδηλώσεις.
Η κοινωνική διαίσθηση αντιλαμβάνεται την αγωνιώδη προσπάθεια των τρολ να δημιουργήσουν κλίμα υπέρ της κυβέρνησης. Η γκεμπελική προπαγάνδα, άλλωστε, μέχρι ενός σημείου φέρει αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση πέρασε το κρίσιμο σημείο που ο λόγος της προσέλκυε το ακροατήριο. Σήμερα, ό,τι και αν λέει κανείς δεν την προσέχει. Ένα από τα τελευταία της χαρτιά είναι να μην περικόψει τις συντάξεις, αναζητώντας άλλα, ισοδύναμα μέτρα για την κάλυψη όσων συμφώνησε με την τρόικα. Δεν θα πετύχει το στόχο της παρά μόνο αν η αντιπολίτευση διαπράξει το μοιραίο λάθος να εμφανίζεται ως κήνσορας της επιμονής των δανειστών για περικοπή τους. Η επιμονή όσων πιέζουν για μείωση των συντάξεων δεν έχει να κάνει με καμιά πολιτική ανάπτυξης. Είναι ένα ακόμη τσάκισμα του τμήματος του ελληνικού λαού που εργάστηκε σκληρά και κατέβαλε όσα του ζητούσαν για να έχει στο τέλος του βίου του μια στοιχειώδη δυνατότητα να υπάρξει. Με άλλα λόγια, είναι μια ιδεολογική επιμονή.
Γι’ αυτό τα κόμματα και οι φορείς που πιέζουν για την επιβολή μιας αντιαναπτυξιακής ιδεολογίας και για την περαιτέρω εξάντληση των οικογενειών (είναι γνωστό πως την περίοδο της κρίσης σε πάρα πολλά σπίτια με πολυάριθμα μέλη το μοναδικό έσοδο ήταν η σύνταξη), ας το σκεφτούν καλύτερα.
Τα κόμματα που άκριτα υπαγορεύουν μια ακραία ευρωπαϊκή επιμονή είναι αυτά που οδήγησαν στη σημερινή κρίση, και –το χειρότερο– έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Κατά καιρούς οι δανειστές λένε πως δεν υπαγορεύουν αυτοί τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν αλλά ζητούν απλώς περιορισμούς, και η κυβέρνηση αναζητά τον τρόπο που θα τους κάνει. Η κυβέρνηση σήμερα υποστηρίζει πως θα βρει ισοδύναμα με την περικοπή των συντάξεων μέτρα.
Γιατί επιμένουν οι κήνσορες της –ακόμη και βιολογικής– εξαφάνισης ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού λαού; Οι συντάξεις μειώθηκαν αισθητά κατά τη διάρκεια της κρίσης. Τι άλλο θέλουν;
Για να επανέλθουμε στην πολιτική πασαρέλα και τον ανασχηματισμό.
Το αποτέλεσμα του ανασχηματισμού προκαλεί γέλιο ως προς το πολιτικό δέμας των προσώπων που ο πρωθυπουργός επέλεξε να περιλάβει στο κυβερνητικό σχήμα.
Αλλά το τραγικό είναι πως οι τυφλωμένοι από φανατισμό οπαδοί της κυβέρνησης οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν κατηγορούσαν τα πρόσωπα που περιελήφθησαν στο κυβερνητικό σχήμα, τώρα αναζητούν λόγια παρηγοριάς. Ψάχνουν να βρουν με ποιον τρόπο θα εφαρμόσουν σοσιαλισμό με την Κ. Παπακώστα παραδείγματος χάριν, ηγέτη πολιτικού σχηματισμού, επίσης.
Αυτό δεν είναι πολιτική σκηνή. Μάλλον με περιοδεύοντα θίασο μοιάζει.
Για να αντιληφθούμε τα κριτήρια επιλογής στις υπουργικές θέσεις από έναν πρωθυπουργό που η πολιτική εμπειρία και γνώσεις του ήταν απλώς οι καταλήψεις, τοποθέτησε δύο γυναίκες σε ένα υπουργείο του οποίου η διαχείριση απαιτεί και γνώση του αντικειμένου και άλλες ικανότητες που δεν φαίνεται να τις έχουν.
Δεν τον ενδιαφέρει όμως αυτό τον Αλ. Τσίπρα, τον κύριο υπεύθυνο της συνεχιζόμενης υποβάθμισης και παρακμής του πολιτικού βίου. Του αρκεί μια ανακοίνωση του τμήματος γυναικών του κόμματός του ότι έφερε μια καλύτερη ισορροπία στο ποσοστό συμμετοχής των γυναικών στο κυβερνητικό σχήμα. Δηλαδή, η σημασία ενός κυβερνητικού σχήματος εντοπίζεται στα ποσοστά συμμετοχής των δύο(;) φύλων και όχι στην ικανότητα των προσώπων που το απαρτίζουν.
Και επειδή τα φύλα, πλέον, δεν είναι δύο, γιατί να μην υπάρχει συμμετοχή και της πληθώρας των άλλων κοινωνικών φύλων;
Η πολιτική ζωή στη χειμαζόμενη Ελλάδα κατάντησε πασαρέλα και συνδικαλιστικό πηγαδάκι για το πώς θα πάρουμε τη συνέλευση.
Και όπως επανειλημμένα έχουμε επισημάνει, δεν υπάρχουν ούτε οι κοινωνικές ούτε οι πολιτικές δυνάμεις να αντιδράσουν. Ίσως το κάνουν στις εκλογές. Αλλά με ποιες επιλογές;
Γι’ αυτό το μέλλον είναι θολό. Πολύ θολό.
ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ/
από ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΝΕΟ
