Υποτίθεται ότι, με τη συμφωνία του Ιουλίου και την ψήφισή της από το Εθνικό Κοινοβούλιο, η χώρα απεδείχθη επτάψυχη. Υποτίθεται ότι -όπως μας διαβεβαίωναν το φθινόπωρο κοινοτικοί αξιωματούχοι- η οικονομία έχει πιάσει «πάτο» και μόνο καλύτερα μπορεί να πάει στο μέλλον. Υποτίθεται... υποτίθεται. Συνήθως «αγοράζω» κάθε καλό σενάριο, αν βασίζεται σε σοβαρά επιχειρήματα. Ωστόσο, όλα όσα συμβαίνουν μετεκλογικά με κάνουν να πιστεύω ότι σταδιακά μπαίνουμε σε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής Ιστορίας. Το πολιτικό μας σύστημα χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη ισορροπίας, ηγείται δε αυτού ένας κατά φαντασίαν ισχυρός.
Τα κόμματα βολοδέρνουν, αν δεν είναι στόχος άλωσης από ξένα και ιδιωτικά συμφέροντα. Τα εθνικά θέματα, που τώρα μας φαίνονται μακρινά, θα έχουν τέτοια εξέλιξη που πιθανόν να τροφοδοτήσουν ένα νέο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης, τύπου Ιμίων. Η πειρατική εθνική ελίτ, παλαιά και νέα, λύνει τις διαφορές της πάνω σε ένα ρινγκ από σάπια σανίδια. Δεν καταλαβαίνει ότι, αν αυτός υποχωρήσει, θα μας πάρει όλους μαζί. Τέλος, ο λαός πορεύεται ανύποπτος για όσα του επιφυλάσσει το μέλλον. Γύρω από την ακίνητη περιουσία και τις μελλοντικές κατασχέσεις κατοικιών για ανεξόφλητα δάνεια θα στηθεί ένας μεγάλος χορός αγανάκτησης, που όμοιό του δεν είδαμε ούτε στην Ισπανία.
Στην Ελλάδα, το να βάζεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου είναι ιδεολογία, είναι κουλτούρα, είναι εθνικό μάθημα που πήραμε από την προσφυγιά - δεν είναι «παίξε, γέλασε» αυτός ο κώδικας για να τον εκχωρείς σε ξένα funds. To πλέον ανησυχητικό όλων είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται να διαθέτει στρατηγική για αυτό που θα κληθεί να διαχειριστεί. Πήγε στις ΗΠΑ απροετοίμαστος και έγινε ρεζίλι στο διεθνές ακροατήριο - το ξέρει άριστα και πρέπει να θύμωσε με τον εαυτό του. Συγκρότησε μια κυβέρνηση μειωμένων προσδοκιών, και αυτό ήδη φαίνεται.
Βασίζει την πλειοψηφία του σε μόλις πέντε έδρες, τρεις εκ των οποίων είναι ξενοκίνητες και, παρά ταύτα, προβοκάρει την αντιπολίτευση στις κοινοβουλευτικές συζητήσεις. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι πιθανότατα θα μας συμβεί κοιτάζοντας τον χάρτη - το αποδιώχνω απ' το μυαλό μου. Εχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως είμαστε αναγκαία γεωπολιτική σταθερά και ότι θα τη γλιτώνουμε αιωνίως. Μακάρι. Αλλά ας μην υποτιμούμε το εθνικό λαϊκό αίσθημα, το οποίο έχει δοκιμάσει όλες τις λύσεις, με κορυφαία τώρα την αριστερή, και έχει εξαντλήσει σχεδόν όλες τις εφεδρείες του μήπως και αναστραφεί η πορεία της παρακμής.
Αν αυτό εκραγεί, είναι αδύνατον να υπολογιστούν οι συνέπειες. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου εξερράγη βουβά: 2.000.000 πολίτες λιγότεροι στις κάλπες, σε σύγκριση με το 2004. Το 50% όσων ψήφισαν δεν είχε καμία ταύτιση με το κόμμα που ψήφισε. Τα αστεία τελείωσαν. Ο Τσίπρας, στην προσπάθειά του να επιβληθεί και να μην αποτελέσει παρένθεση, ξόδεψε σε μία χρονιά και σε τρεις κάλπες πολιτικό κεφάλαιο τεσσάρων ετών. Τώρα κινδυνεύει να το δει να σώνεται έως τον προσεχή Ιούνιο, οι δε διαχωριστικές γραμμές που ετοιμάζεται να ορθώσει είναι ξεπερασμένες. Μάρτυς μου ο Θεός, έχω κακό προαίσθημα για τον τόπο. Μακάρι να πέφτω έξω.
Μανώλης Κοττάκης
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
