Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2016
Μπορεί να υπάρξει ευρώ και ΕΕ χωρίς λιτότητα;
Συμμαχία ενάντια στη λιτότητα για τη δημοκρατία στην Ευρώπη, ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Όλα τα μεγάλα μυαλά θα μαζευτούν για να συσκεφθούν τον τρόπο που μπορεί να υπάρξει ευρώ, ευρωζώνη, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χωρίς λιτότητα. Δηλαδή πώς μπορεί να γίνει φυτοφάγο ένα από τα μεγαλύτερα αρπακτικά στην ιστορία της παγκόσμιας αγοράς.
Η αναζήτηση αυτή έχει τόση αξία όση και εκείνη του μεσαίωνα ανάμεσα στους καλόγερους του παπισμού, που φιλονικούσαν εναγωνίως για το φύλο των αγγέλων. Ή σαν εκείνη ανάμεσα στους σοσιαλδημοκράτες των μεγάλων αποικιακών αυτοκρατοριών των αρχών του 20ου αιώνα, που ενώ προσυπέγραφαν την αποικιοκρατία επιθυμούσαν ταυτόχρονα να εξανθρωπίσουν τις μεθόδους της.
Το ίδιο και η σημερινή αριστερά των ευρωλιγούρηδων. Την ίδια ώρα που υπηρετεί πιστά τις χειρότερες πολιτικές λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί ποτέ σε βάρος της εργασίας και της κοινωνίας από την εποχή του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη, στήνει συνέδρια για να τις καταδικάσει. Επιχειρεί να εξαπατήσει τα θύματά της, για να μην αμφισβητήσουν τις βάσεις, τα θεμέλια κι ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωένωσης.
Λες και η λιτότητα είναι ζήτημα μιας απλής πολιτικής επιλογής των κυβερνήσεων, ή των επιτελείων της ευρωζώνης. Δεν είναι ζήτημα αντιμαχόμενων κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων, αλλά ιδεολογίας και πίστης. Επομένως, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εμπιστευθούμε την ευρωπαϊκή αριστερά, όπως εμπιστευτήκαμε το ΣΥΡΙΖΑ, για να γλυτώσουμε από τη λιτότητα.
Ωραίο το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο, όπως έλεγε πριν χρόνια κι ο κ. Τσίπρας. Η λιτότητα είναι παράγωγο του γεγονότος ότι η ευρωζώνη και κατ' επέκταση η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να εξυπηρετεί ένα δημόσιο χρέος της τάξης άνω των 9 τρις ευρώ για την ευρωζώνη και 14 τρις ευρώ για την ΕΕ. Δηλαδή το 93% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και άνω του 88% της ΕΕ.
Την ίδια ώρα θα πρέπει να υποστηρίζει ένα σύστημα υπερδιογκωμένων κερδοσκοπικών τραπεζών με υποχρεώσεις που ανέρχονται άνω των 32 τρις ευρώ για την ευρωζώνη και άνω των 43 τρις ευρώ για την ΕΕ. Δηλαδή πάνω από το 300% του ΑΕΠ τόσο για την ευρωζώνη, όσο και για την ΕΕ. Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε την έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στην αγορά παραγώγων, η οποία ξεπερνά τουλάχιστον 20 φορές το ΑΕΠ ευρωζώνης και ΕΕ.
Η εξυπηρέτηση αυτής της πελώριας χρηματοπιστωτικής "φούσκας" απορροφά τεράστιους πόρους από την πραγματική οικονομία. Τα κράτη υποχρεώνονται σε ένα σισύφειο κυνηγητό πρωτογενούς ελλείμματος, ενώ συμπιέζουν εισόδημα, συναλλαγές, επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Αυτό ακριβώς έχει δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο με τελική κατάληξη τον αποπληθωρισμό, δηλαδή την οργανική διάλυση των οικονομιών.
Πολύ περισσότερο στην ευρωζώνη όπου τα κράτη έχουν απεμπολήσει τα εργαλεία άσκησης δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Τι μένει; Είτε θα διαλυθεί η ευρωζώνη, είτε θα διαλυθούν ολοκληρωτικά τα κράτη. Οι ευρωλιγούρηδες υποστηρίζουν φυσικά το δεύτερο. Δεν τους καίγεται καρφί αν κάτι τέτοιο ήδη οδηγεί σε μια πρωτοφανή κοινωνική αποσύνθεση όλων των χωρών.
Το βασικό είναι να προωθηθεί η υστερική φαντασίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πολιτική θεολογία δεν νοιάστηκε ποτέ για εγκόσμια δεδομένα, ή ανησυχίες. Ότι χρώμα κι αν φέρει, ή ότι λάβαρο κι αν σηκώνει.
Απαιτούσε πάντα από τα θύματά της να λειτουργούν κατά πώς όριζε η Εγκύκλιος του Πάπα Λέοντα του ΙΓ το 1890, σύμφωνα με την οποία "η πνευματική ενότητα, απαιτεί, εκτός από την τέλεια συμφωνία με τη μία και μοναδική πίστη, την πλήρη υποταγή και την υπακοή της βούλησης στην Εκκλησία και στον Ποντίφικα της Ρώμης, όπως προς τον ίδιο τον Θεό. Αυτή η υπακοή θα πρέπει, ωστόσο, να είναι τέλεια, γιατί διατάχθηκε από την ίδια την πίστη, και έχει αυτό το κοινό με την πίστη, ότι δεν μπορεί να δοθεί σε τεμάχια. Όχι, αν δεν είναι απόλυτη και τέλεια σε κάθε λεπτομέρεια, θα μπορούσε να φέρει το όνομα της υπακοής, αλλά η ουσία της θα έχει εξαφανιστεί."
Ο Πάπας μιλούσε τότε για τα καθήκοντα του Χριστιανού Πολίτη. Η μόνη διαφορά με τους σύγχρονους μιμητές του είναι ότι οι ευρωλιγούρηδες σήμερα μιλάνε για Ευρωπαίο Πολίτη.
από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
