Ἔχουμε συνηθίσει νὰ ὁμιλοῦμε – ὡς μωρὲς παρθένες – γιὰ τὶς ἐγκληματικὲς κυβερνήσεις, οἱ ὁποῖες ὀδήγησαν τὸν ἑλληνικὸ λαὸ στὴν ἐξαθλίωση, τὴν ὑποδούλωση καὶ τὴν ἠθικὴ ἀπαξίωση, ἀλλὰ λίγες φορὲς ἀκοῦμε νὰ γίνεται λόγος γιὰ τὶς ἐγκληματικὲς εὐθύνες τῶν γραικύλων αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ θέλουν νὰ ὀνομάζονται Ἕλληνες. Εἶναι σύνηθες ν’ ἀκοῦμε διαφόρων εἰδῶν κολακεῖες, ὅπως «ὁ σοφός λαός», «τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ» καὶ ἄλλα παρόμοια.
Τὸ πόσο σοφὸς ὑπῆρξε καὶ εἶναι αὐτὸς ὁ λαὸς φαίνεται διὰ τοῦ ἀποτελέσματος. Ἀπὸ τὸ ’74 καὶ μετὰ ἐναλλάσσονται στὴν καρέκλα τῆς ἐξουσίας κόμματα, τὰ ὁποῖα σταδιακῶς καὶ μεθοδικῶς ἀπαξίωσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, ὑπὸ τὸν μανδύα τοῦ «προοδευτισμοῦ», τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καὶ τὴς ἀριστεροσύνης. Καὶ ὅταν ἕνας λαὸς ἀποκόπτεται ἀπὸ τὶς ρίζες του, στὰ μάτια τοῦ κάθε ἐξουσιαστῆ φαντάζει τὸ πιὸ εὔκολο θῦμα.
Ὁ λαὸς μας, δεκαετίες τώρα, ἐγκληματεῖ ἀδιαλλείπτως. Τὰ ἐγκλήματά του στρέφονται κατὰ τῆς ἴδιας τῆς πατρίδος, κατὰ τῶν ζωντανῶν καὶ ἀγέννητων Ἑλλήνων. Εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία πολιτικάντηδων, προδοτῶν, ἀπάτριδων, μισελλήνων, ἄθεων καὶ μασόνων. Ὅπως σὲ ὅλους αὐτοὺς πρέπει ἡ καταδίκη τῆς ἐσχάτης προδοσίας, ἔτσι πρέπει καὶ σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τοὺς φήφισαν συνειδητὰ ἢ ὄχι (ἡ βλακεία δὲν συγχωρεῖται).
Τὰ μνημόνια δὲν ἔμαθαν τίποτε στοὺς γραικύλους· συνεχίζουν νὰ ζοῦν (ἔστω καὶ μὲ λιγότερα χρήματα) ὅπως ζούσαν καὶ πρὸ μνημονίων. Δὲν τοὺς καίγεται καρφὶ γιὰ τὸ ὁλοκληρωτικὸ ξεπούλημα τῆς Ἑλλάδας. Προτιμοῦν νὰ εἶναι διὰ παντὸς σκλάβοι, ἀλλὰ νὰ γλεντοκοποῦν, παρὰ νὰ διεκδικήσουν τὴν γλυκιὰ ἐλευθερία μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίες. Ἡ ἐλευθερία τους φθάνει μὲχρι τὸν καναπέ, τὸ τραπέζι, τὴν παραλία, τὴν φραπεδιὰ καὶ τὸ τάβλι.
Ὁ νεοέλληνας ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα μείγμα γηρασμένου, ἀνελεύθερου ἰδιώτη, μὲ ρὸζ συριζαίϊκες ἰδεολογικὲς προεκτάσεις. Ὁ Καρανίκας δὲν εἶναι γραφικὴ καρικατούρα· ἀντιπροσωπεύει τὸν μέσο νεοέλληνα. Ὁ ὠχαδερφισμός, ὁ χαβαλές, ἡ ἀγραμματοσύνη, ὁ ψευτο-ανθρωπισμός, ἡ εἰρωνεία πρὸς τὰ Θεῖα, εἶναι χαρακτηριστικὰ τοῦ σύγχρονου γραικύλου. Καὶ δυστυχῶς, γραικύλοι ὑπάρχουν ἐν ἀφθονία μόνο ἐδῶ. Γιατὶ ἂν αὐτὰ ποὺ γίνονται ἐδῶ γίνονταν σὲ ἄλλες χῶρες, δὲν θὰ εἶχε μείνει κολυμπηθρόξυλο ὄρθιο.
Ὁ λαὸς, λοιπὸν, ἐλέγχεται γιὰ ἀνάδειξη στὴν ἐξουσία ἐγκληματιῶν πολιτικάντηδων, ἀδιαφορία, ἠθικὴ καὶ πνευματική κατηφόρα, ἰδιωτία καὶ ἀτομισμό, ρουσφέτια, συμφεροντολογία, ἀνθελληνισμό μέσῳ ἰδεολογικῆς κατήχησης καὶ ἄλλα πολλά. Ἂν ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἄξια δίκης, τότε τὶ εἶναι; Κι ἂν ὅσοι ἐγκλημάτισαν δὲν προλάβουν νὰ δώσουν λόγο σὲ ἐπίγειο δικαστήριο, θὰ δώσουν σίγουρα λόγο μπροστὰ στὸ Οὐράνιο δικαστήριο.
