14.02.2017
Οσα εξελίσσονται για την Ελλάδα παραπέμπουν στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Αλλη μία φορά η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, γιατί κανείς έως τώρα από όλους όσοι πέρασαν από τις... ηλεκτρικές θέσεις όχι μόνο δεν είπε την πλήρη αλήθεια, αλλά δεν σχεδίασε μια εναλλακτική, λέγοντας πάλι την αλήθεια στους πολίτες για το τι θα σήμαινε η απόφαση που θα καλούνταν να πάρει. Ακόμη και στο δημοψήφισμα το ερώτημα προς τους Ελληνες δεν ήταν ξεκάθαρο, ώστε να αποφασίσουν τελικά αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ ή όχι.
Από την αρχή της κρίσης οι πρωθυπουργοί μετατρέπονται σε... καμένα χαρτιά και οι πολίτες σε προσάναμμα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των δανειστών, από τη μια, και των επίδοξων σωτήρων, από την άλλη. Εφτά χρόνια μετά άπαντες εξακολουθούν να ζουν εντός της ψευδαίσθησης του χθες, ότι δηλαδή η κρίση κάποια στιγμή θα τελειώσει ως διά μαγείας. Και όμως, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται από όλες τις πλευρές, λες και πάσχουμε από ένα ιδιότυπο deja vu πραγμάτων που τα έχουμε ξαναζήσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραλογισμού που βιώνουμε Βερολίνο - Αθήνα και Βρυξέλλες είναι ο ισχυρισμός ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Τελεία και παύλα: το ελληνικό χρέος ούτε είναι ούτε θα γίνει βιώσιμο. Το ορθόν είναι να κουρευτεί ή -για να γίνουμε και εμείς ρεαλιστές-, έστω, να ρυθμιστεί. Ομως, ακόμη και αυτό το αυτονόητο δεν θέλει να το παραδεχτεί κανείς.
Ή, για να ακριβολογούμε, οι μόνοι που το αποδέχονται εντός Ευρώπης είναι ο Σόιμπλε και κάτι δορυφόροι του. Απλώς, θέλει να το κάνουμε διαφορετικά: να βγούμε εκτός ευρωζώνης και τότε, ως διά μαγείας, και το χρέος θα μας περικόψει και βοήθεια θα μας δώσει. Για τέτοιο κυνισμό μιλάμε, δηλαδή.
Από την άλλη, οι μόνοι μας σύμμαχοι στο χρέος, που είναι οι άνθρωποι του ΔΝΤ, ζουν τον δικό τους παραλογισμό. Μια και, ενώ γνωρίζουν ότι έχουν πέσει έξω στο πρόγραμμα που σχεδίασαν (ακόμη και τα ίδια στελέχη τους το παραδέχονται), θέλουν να περικοπεί το ελληνικό χρέος (αν και οι ίδιοι δεν μας έκοψαν ούτε ευρώ από όσα τους χρωστάμε και τα παίρνουν μέχρι κεραίας), με τον όρο να πάρουμε κι άλλα μέτρα, και μάλιστα προληπτικά, που θα σκοτώσουν και τους τελευταίους επιζώντες στην ελληνική κοινωνία και αγορά.
Και ενώ όλα αυτά τα... αυτονόητα συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε και την ντόπια παράνοια, που υπόσχεται ότι θα πετύχει πλεονάσματα 3,5%, με τη... μαγική συνταγή φόροι, φόροι, φόροι, από τη μια, και, από την άλλη, μη δίνοντας τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που το κράτος χρωστάει στους πολίτες του!
Μάλιστα, προς ενίσχυση όλου αυτού, επιστρατεύει και τον μύθο της γερμανικής... ασπιρίνης, που λέγεται Σουλτς, η οποία, αν κερδίσει τις εκλογές, θα μας θεραπεύσει, μη αντιλαμβανόμενη (;) ότι ακόμη και σε αυτό το σενάριο οι δυνάμεις που δεν θέλουν να μας βοηθήσουν αναμένεται να ενισχυθούν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Οσο για τον Σουλτς, εάν κερδίσει, θα τρέξει να κλείσει τις πληγές που θα ανοίξουν στη χώρα του. Η αλήθεια είναι ότι η δηλητηριώδης συνταγή των Μνημονίων και της λιτότητας δεν γιατρεύεται -αποδεδειγμένα- με «ασπιρίνες» τύπου Σουλτς ούτε φυσικά με γιατροσόφια, τσάι και συμπάθεια.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και, αν -έστω και την ύστατη στιγμή- δεν κάνουμε κάτι, η καταστροφή θα έλθει, όσο είμαστε απροετοίμαστοι. Το πείραμα στο οποίο μας επέβαλαν θα τελειώσει με τη διαπίστωση των «ιατρών» ότι η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε.
δημοκρατία
Νίκος Ελευεθρόγλου
