Όλοι μαζί μπορούμε να φέρουμε την Ανάσταση στον τόπο μας
Να μην περιμένει κανείς βοήθεια από τους ξένους, το έχει πει και ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνο εις την Ελευθερία»:
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή,
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή
Ανάσταση γιορτάσαμε την νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου που πέρασε. Όπως κάθε χρόνο, εδώ και πάνω από 2.000 χρόνια... Ανάσταση αγωνιούμε να φεγγίσει και στην πατρίδα μας από το 2009. Και Ανάσταση δεν βλέπουμε. Φταίνε οι ξένοι. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία, που η φυλή μας, το έθνος μας, η Ελλάδα όλη, ζει μέρες κατοχής, με άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Μόνο που, δυστυχώς, πάντα βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας. Και βγάζουμε τα μάτια μας. Δίνοντας έτσι στους προσφερόμενους... προστάτες μας τα επιχειρήματα για να έρθουν να μας... βοηθήσουν και να μας έχουν υπό την... ευγενή εποπτεία τους!
Οκτώ χρόνια... διαπραγματευόμαστε με τους... εταίρους μας με την ελπίδα ότι θα τους έχουν μείνει κάποια απομεινάρια ανθρωπιάς, ότι δεν θα είναι στυγνοί εκβιαστές, που θέλουν μόνο να τυραννήσουν τη χώρα μας γιατί οι «καπεταναίοι» έριξαν έξω το καράβι και έφεραν το πλήρωμα λίγο πριν από τον πνιγμό... Ελπίζαμε ότι θα ήθελαν να δώσουν χείρα βοηθείας, αλλά στην πράξη αποδείχθηκαν πειρατές...
Σκλάβους θέλουν… Και δεν χαμπαριάζουν. Δεν έχουν συναισθήματα. Νόμος για αυτούς το «εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν». Όποιος κι αν είναι ο καπετάνιος. Την ίδια ωμή στρατηγική ακολουθούν απέναντι στον Πασόκο, στον Νεοδημοκράτη και στον Συριζαίο.
Στο πέλαγος, με αγριεμένη μόνιμα τη θάλασσα, είμαστε οκτώ χρόνια τώρα και ούτε καν φεγγίζει στον ορίζοντα ΑΝΑΣΤΑΣΗ. Έστω και ως… οφθαλμαπάτη.
Με όλη την ευθύνη στους καπεταναίους, που όλα αυτά τα χρόνια γνώμονας των αποφάσεών τους ήταν το πώς θα κρατήσουν το σκάφος στη δική τους κομματική ρότα και όχι το αν θα σώσουν το πλήρωμα, αν θα το βγάλουν σώο σε ήρεμο και ασφαλές λιμάνι. Γιατί αυτοί έβαλαν όλες τις υπογραφές της παράδοσης...
Μέρες αναστάσιμες.
Όλοι μπορούμε να ψάλουμε μαζί με το «Χριστός Ανέστη» και το «Ανέστη η πατρίδα μας». Όχι, όμως, μόνο στα λόγια... Με οδηγό εκείνους τους αγέραστους σε όλους τους αιώνες στίχους του εθνικού μας ποιητή, του Διονύσιου Σολωμού, από τον συγκλονιστικό «Ύμνο εις την Ελευθερία»:
«Με τα ρούχα αιματωμένα,
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά,
Να γυρεύης εις τα ξένα,
Άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή,
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή».
Όλοι μαζί να αφήσουμε στην άκρη τις κομματικές ταυτότητες και το «εγώ» μας. Να βάλουμε πάνω απ’ όλα την Ελλάδα μας και ενωμένοι, μια γροθιά, να πούμε στους δυνάστες μας: «ΩΣ ΕΔΩ. Μας οδηγήσατε σε χειρότερο σημείο από αυτό που ήμασταν όταν κάναμε το έγκλημα να πιστέψουμε ότι θέλατε τη σωτηρία του εταίρου και συμμάχου σας. Αποδείξατε ότι ο στόχος σας ήταν η πλήρης και εσαεί παράδοση του... οικοπέδου μας». Και αυτήν την αυταπάτη δεν τη ζει για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός. Την έχει αποτυπώσει μέσα σε έντεκα λέξεις στο «Προς τους Επτανησίους» επίγραμμά του ο Σολωμός:
«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε,
πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε»!
Καλή Ανάσταση στην πατρίδα μας.
του ΜΑΚΗ ΚΟΥΡΗ /από kgrek
