Ο Κοτζιάς ήξερε αγγλικά
Η χώρα δεν έχει να ασχοληθεί με την παραίτηση του κ Κοτζιά. Αυτή, σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης και τίποτε άλλο. Το σημαντικό για την Ελλάδα είναι η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών από τον πρωθυπουργό. Εκεί είναι τα μηνύματα και ο κίνδυνος.
Γιατί παραιτήθηκε ο κ Κοτζιάς; Όποιος ξέρει τον παρορμητικό, εγωπαθή και οξύθυμο χαρακτήρα του, η παραίτηση δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μονόδρομο. Ο τέως υπουργός δεν θα μπορούσε να δεχτεί έναν δημόσιο ευτελισμό, μια ευθεία προσβολή σαν αυτή που του επιφύλαξε ο Πάνος Καμμένος στο προχτεσινό υπουργικό, χωρίς να τύχει της κάλυψης και της αμέριστης συμπαράστασης του παρόντος πρωθυπουργού. Και δεν την είχε.
Από αυτή την άποψη, η παραίτησή του είναι απολύτως δικιολογημένη. Η στάση του κ Τσίπρα απέναντί του ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Για την ακρίβεια, ο υπουργός Άμυνας κατηγόρησε τον κ Κοτζιά για κακοδιαχείριση μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών. Πολύ σοβαρή καταγγελία. Ιδίως για έναν υπουργό, σαν τον Κοτζιά, που ήταν ο μόνος που έθεσε νομοθετικά τα κονδύλια του υπουργείου του στη διάθεση του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ενώ ζήτησε να ισχύσει το ίδιο και για τα άλλα υπουργεία που διαχειρίζονται μυστικά κονδύλια- όπως το υπουργείο Άμυνας- χωρίς να εισακουστεί από τον πρωθυπουργό. Προφανώς, γιατί ο κ Τσίπρας δεν ήθελε να στριμώξει τον κ Καμμένο και τα κονδύλιά του Στο κάτω- κάτω, δεν είναι δικά του. Του λαού είναι...
Προχτές, ο τέως υπουργός στο υπουργικό αντεπιτέθηκε στον κ Καμμένο με πολιτικές κατηγορίες περί προσωπικών πολιτικών και επιδιώξεων, χωρίς να προσωποποιήσει κατηγορίες για σκάνδαλα, όπως έκανε ο υπουργός Άμυνας εναντίον του. Παρ’ όλο που μπορούσε. Περιμένοντας- και απαιτώντας- από τον πρωθυπουργό να τον υπερασπιστεί, όπως όφειλε.
Αντ’ αυτού, ο κ Τσίπρας προτίμησε να ψελλίσει δυό μεσοβέζικες πυροσβεστικές κουβέντες, τηρώντας ίσες αποστάσεις από τους δύο υπουργούς, πράγμα που εξόργισε τον κ Κοτζιά. Ο οποίος έφυγε πρίν τελειώσει το υπουργικό συμβούλιο δυσαρεστημένος. Στη συνέχεια μετέφερε τη δυσφορία του στους συνεργάτες του και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το αποτέλεσμα ήταν να του απαντήσει με τσαμπουκά ο πρωθυπουργός δια του κ Τζανακόπουλου την άλλη μέρα, ότι όποιος αισθάνεται δυσαρεστημένος και δεν θέλει να ακολουθήσει μέχρι το τέλος της διαδρομής μπορεί να κατέβει από το τραίνο. Επί της ουσίας, ο πρωθυπουργός, ξέροντας τον χαρακτήρα του κ Κοτζιά, εκβίασε την παραίτησή του. Γιατί;
Σε πρώτη ανάγνωση, ο κ Τσίπρας επέλεξε εκείνον που έχει τις ψήφους να τον κρατήσει στην εξουσία από εκείνον που δεν έχει τέτοια ισχύ. Εδώ, όμως, υπάρχει μια τρύπα: Ο κ Τσίπρας μοιάζει να μην ξέρει ότι ακόμα και αν έβριζε σκαιά τον κ Καμμένο και τον κατηγορούσε για διαφθορά και διαπλοκή εκείνος δεν θα κουνιόταν από την καρέκλα του. Γιατί αυτή τον ενδιαφέρει πάνω από όλα.
Το συμπέρασμα είναι απλό. Είτε ο πρωθυπουργός είναι τόσο ανόητος που δεν ξέρει τους στενούς του συνεργάτες, είτε είναι τόσο ακραία φοβισμένος που δεν ρισκάρει ούτε το απίθανο. Κι αυτό μοιάζει το πιθανότερο. Ο κ Τσίπρας είναι ακραία φοβισμένος. Επειδή, όσο κι αν είναι αμόρφωτος και άσχετος με την οικονομία, με την εξωτερική πολιτική, με την Παιδεία, με την ενέργεια και με κάθε τομέα της διακυβέρνησης, είναι αρκετά έξυπνος για να βλέπει ότι ούτε η χώρα πάει καλά, ούτε το κόμμα του. Για να βλέπει, εν κατακλείδι, ότι το μέλλον του δεν πάει καλά.
Τη γύμνια του ίδιου και του κόμματός του μαρτυράει και η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών, τη στιγμή που υπάρχουν εκεί ήδη δύο υφυπουργοί. Ο κ Κατρούγκαλος και ο κ Κουίκ. Κανείς από τους δύο δεν αξίζει για υπουργός κατά τον πρωθυπουργό. Και με το δίκιο του. Ο ένας έχει αποδειχτεί ένα φαφλατάς δικηγόρος, απαξιωμένος από έναν νόμο καρμανιόλα, ενώ ο άλλος δεν έχει καμιά σοβαρότητα, πέρα από την περιήγηση ανά την υδρόγειο για να συναντά Έλληνες ξενιτεμένους και να τους υπόσχεται πράγματα που δεν πραγματοποιούνται.
Η ανάληψη του υπουργείου από τον ίδιο, που έχει επίγνωση ότι δεν έχει ιδέα από διεθνή διπλωματία και από διεθνείς συνθήκες και Δίκαιο- πράγματα θεμελιώδη για μια χώρα που βρίσκεται σε σταυροδρόμι αγωγών και διαφιλονικούμενων συνόρων μεταξύ δύο υπερδυνάμεων- δείχνει πόσο απομονωμένος είναι βρίσκεται και από τον πολιτικό κόσμο και από το ίδιο του το κόμμα.
Ανάμεσα από ικανούς διπλωμάτες και γνώστες της εξωτερικής πολιτικής δεν έχει κανέναν που να εμπιστευτεί. Όχι απαραιτήτως του κόμματός του. Άλλωστε, ούτε ο κ Κοτζιάς ήταν του ΣΥΡΙΖΑ. Και ανάμεσα σε τόσα στελέχη του κόμματός του δεν βρίσκει ούτε έναν ικανό να αναλάβει τα ηνία της διπλωματίας της χώρας.
Η αλήθεια είναι πιο απλή. Ο κ Τσίπρας ούτε έχει ιδέα από εξωτερική πολιτική, ούτε από διπλωματία, ούτε από διεθνείς σχέσεις, ούτε από τα θέματα που άπτονται της Ελλάδας. Εδώ, έμαθε πριν από τρία χρόνια ότι υπάρχουν θαλάσσια σύνορα.
Έχοντας επίγνωση της άγνοιάς του, παρ όλα αυτά, επέλεξε για υπουργό κάποιον που τον εμπιστευόταν ότι ήξερε και ότι θα τον οδηγούσε- ο υπουργός- σε μια γραμμή «σοβαρή». Ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους από το 1830 μέχρι σήμερα, δεν έχει ικανό διπλωματικό γραφείο για να συμβουλεύεται. Ο υπουργός ήταν και ο κύριος σύμβουλός του. Ο οποίος και δεν σήκωνε αντιρρήσεις! Μέχρι που η εμπιστοσύνη του προς τον υπουργό του κλονίστηκε.
Και κλονίστηκε κατ αρχήν με το θέμα της Αλβανίας. Της οποίας η συμφωνία με την Ελλάδα έχει παγώσει εξ αιτίας της παρέμβασης πολύ υψηλά ιστάμενου κυβερνητικού παράγοντα, που ξέρει από εξωτερική πολιτική και έχει εξαιρετικά νευραλγική θέση στο κράτος. Ο οποίος διαφώνησε με την πολιτική Κοτζιά στο θέμα, προειδοποιώντας για συμφωνία που θα δημιουργούσε τεράστια νομικά προβλήματα με τους Τούρκους στο Αιγαίο, σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Ο κ Τσίπρας πείστηκε από τον κρατικό παράγοντα και έχει παγώσει τη συμφωνία. Πράγμα που δεν άρεσε καθόλου στον κ Κοτζιά. Όπως δεν άρεσε και δεν αρέσει στον κ Τσίπρα το εσωτερικό πολιτικό κόστος που πληρώνει για το Σκοπιανό, στο οποίο τον έχει σπρώξει επίσης ο κ Κοτζιάς με τον κ Πάγιατ , με κυριότερο χαρτί την αμερικανική υποστήριξη στην κυβέρνηση.
Στη συνέχεια, ο κ Τσίπρας βρέθηκε σχεδόν προ τετελεσμένων όταν οι κινήσεις του υπουργού του οδήγησαν στην απέλαση των Ρώσων διπλωματών και στην επιδείνωση των σχέσεων με τη Ρωσία. Και δεν του άρεσε καθόλου. Όπως δεν του άρεσε ποτέ, που ο υπουργός του τον αντιμετώπιζε αυταρχικά ως επαϊων και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ασκούσε μια σχεδόν προσωπική εξωτερική πολιτική.
Ο κ Τσίπρας είναι αποφασισμένος να κρατήσει την καρέκλα της εξουσίας με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και αν πρόκειται να θυσιάσει οποιονδήποτε δεν του εξασφαλίζει τις 151 έδρες στη Βουλή. Από όπου κι αν προέρχεται αυτός. Η εξάρτησή του από τον κ Καμμένο είναι απόλυτη.
Όμως, για να μην αφήσει τον εκβιαστή και θρασύ εταίρο του εντελώς ξέφραγο, δήλωσε χτες, μετά την παραίτηση Κοτζιά, ότι «δεν θα ανεχθεί στο εξής διγλωσσία ή προσωπική στρατηγική από κανέναν»! Μετά τις προχτεσινές παρακλήσεις να μη ρίξουν οι υπουργοί την κυβέρνηση, χτες ο πρωθυπουργός έγινε κάτι σαν ένας άλλος Ανδρέας! Απέκτησε αίφνης θάρρος.
Ποιόν απειλεί ακριβώς; Γιατί η κατηγορία για προσωπική στρατηγική εξαπολύθηκε από τον κ Κοτζιά για τον κ Καμμένο. Και η διγλωσσία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του υπουργού Άμυνας. Που άλλοτε ψηφίζει την κυβέρνηση αλλά όχι τις Πρέσπες, άλλοτε δεν δίνει ψήφο στίς Πρέσπες αλλά ούτε στην κυβέρνηση αφού η συμφωνία θα έρθει μετά τις εκλογές «όπως είπε ο κ Κοτζιάς», και άλλοτε «πιάσε ένα ψητό με πατάτες στο φούρνο».
Αν ο Τσίπρας απειλούσε χτες τον κ Καμμένο με τη δήλωσή του, θα έπρεπε να ετοιμαζόμαστε για εκλογές. Γιατί ο κ Καμμένος δεν μαζεύεται. Αλλά, επειδή ο κ Τσίπρας ξέρει πόσο λατρεύει ο υπουργός του την καρέκλα, τρίζει τα δόντια εκ του ασφαλούς. Μια και λατρεύει και ο ίδιος εξ ίσου την καρέκλα. Ξέρει ότι και ο αμετροεπής συνεταίρος του θα συνεχίσει να λέει τα δικά του και δεν πρόκειται με τίποτε να ρίξει τον εαυτό του από την καρέκλα του υπουργείου Άμυνας. Γιατί τέτοια καρέκλα δεν θα την ξαναδεί.
Ο κ Τσίπρας ξέρει ότι δεν ξέρει από εξωτερική πολιτική. Αλλά, δεν ξέρει σε ποιόν να τη δώσει. Μοιάζει με τους σατράπες που ζουν αποκλεισμένοι από τον περίγυρο, χωρίς να εμπιστεύονται κανέναν. Και φαίνεται. Το κακό είναι ότι φαίνεται και στον έξω κόσμο. Που αποτελείται από επαγγελματίες και έμπειρους πολιτικούς. Οι οποίοι επίσης ξέρουν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ξέρει. Όχι μόνο από εξωτερική πολιτική. Αλλά, από πολιτική που να ωφελεί τη χώρα του. Ξέρει να εκτελεί εντολές έξωθεν.
Ο κ Τσίπρας υπουργός Εξωτερικών με τον κ Καμμένο υπουργό Άμυνας μοιάζει με ανέκδοτο. Μόνο που δεν είναι για γέλια. Με Αλβανικό, Σκοπιανό, Κυπριακό, Αιγαίο, Καστελόριζο, ΑΟΖ στον αέρα και απαιτώντας σοβαρότητα στο έπακρο, είμαστε στα χέρια των πιο ασόβαρων και άσχετων ανθρώπων. Δηλαδή, με τον κ Κοτζιά είμασταν ασφαλέστεροι; Όχι. Αλλά, ο κ Κοτζιάς ήξερε τουλάχιστον αγγλικά.
Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης
liberal.gr
Πέμπτη
Ο Κοτζιάς ήξερε αγγλικά
Ο Κοτζιάς ήξερε αγγλικά
Η χώρα δεν έχει να ασχοληθεί με την παραίτηση του κ Κοτζιά. Αυτή, σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης και τίποτε άλλο. Το σημαντικό για την Ελλάδα είναι η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών από τον πρωθυπουργό. Εκεί είναι τα μηνύματα και ο κίνδυνος.
Γιατί παραιτήθηκε ο κ Κοτζιάς; Όποιος ξέρει τον παρορμητικό, εγωπαθή και οξύθυμο χαρακτήρα του, η παραίτηση δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μονόδρομο. Ο τέως υπουργός δεν θα μπορούσε να δεχτεί έναν δημόσιο ευτελισμό, μια ευθεία προσβολή σαν αυτή που του επιφύλαξε ο Πάνος Καμμένος στο προχτεσινό υπουργικό, χωρίς να τύχει της κάλυψης και της αμέριστης συμπαράστασης του παρόντος πρωθυπουργού. Και δεν την είχε.
Από αυτή την άποψη, η παραίτησή του είναι απολύτως δικιολογημένη. Η στάση του κ Τσίπρα απέναντί του ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Για την ακρίβεια, ο υπουργός Άμυνας κατηγόρησε τον κ Κοτζιά για κακοδιαχείριση μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών. Πολύ σοβαρή καταγγελία. Ιδίως για έναν υπουργό, σαν τον Κοτζιά, που ήταν ο μόνος που έθεσε νομοθετικά τα κονδύλια του υπουργείου του στη διάθεση του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ενώ ζήτησε να ισχύσει το ίδιο και για τα άλλα υπουργεία που διαχειρίζονται μυστικά κονδύλια- όπως το υπουργείο Άμυνας- χωρίς να εισακουστεί από τον πρωθυπουργό. Προφανώς, γιατί ο κ Τσίπρας δεν ήθελε να στριμώξει τον κ Καμμένο και τα κονδύλιά του Στο κάτω- κάτω, δεν είναι δικά του. Του λαού είναι...
Προχτές, ο τέως υπουργός στο υπουργικό αντεπιτέθηκε στον κ Καμμένο με πολιτικές κατηγορίες περί προσωπικών πολιτικών και επιδιώξεων, χωρίς να προσωποποιήσει κατηγορίες για σκάνδαλα, όπως έκανε ο υπουργός Άμυνας εναντίον του. Παρ’ όλο που μπορούσε. Περιμένοντας- και απαιτώντας- από τον πρωθυπουργό να τον υπερασπιστεί, όπως όφειλε.
Αντ’ αυτού, ο κ Τσίπρας προτίμησε να ψελλίσει δυό μεσοβέζικες πυροσβεστικές κουβέντες, τηρώντας ίσες αποστάσεις από τους δύο υπουργούς, πράγμα που εξόργισε τον κ Κοτζιά. Ο οποίος έφυγε πρίν τελειώσει το υπουργικό συμβούλιο δυσαρεστημένος. Στη συνέχεια μετέφερε τη δυσφορία του στους συνεργάτες του και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το αποτέλεσμα ήταν να του απαντήσει με τσαμπουκά ο πρωθυπουργός δια του κ Τζανακόπουλου την άλλη μέρα, ότι όποιος αισθάνεται δυσαρεστημένος και δεν θέλει να ακολουθήσει μέχρι το τέλος της διαδρομής μπορεί να κατέβει από το τραίνο. Επί της ουσίας, ο πρωθυπουργός, ξέροντας τον χαρακτήρα του κ Κοτζιά, εκβίασε την παραίτησή του. Γιατί;
Σε πρώτη ανάγνωση, ο κ Τσίπρας επέλεξε εκείνον που έχει τις ψήφους να τον κρατήσει στην εξουσία από εκείνον που δεν έχει τέτοια ισχύ. Εδώ, όμως, υπάρχει μια τρύπα: Ο κ Τσίπρας μοιάζει να μην ξέρει ότι ακόμα και αν έβριζε σκαιά τον κ Καμμένο και τον κατηγορούσε για διαφθορά και διαπλοκή εκείνος δεν θα κουνιόταν από την καρέκλα του. Γιατί αυτή τον ενδιαφέρει πάνω από όλα.
Το συμπέρασμα είναι απλό. Είτε ο πρωθυπουργός είναι τόσο ανόητος που δεν ξέρει τους στενούς του συνεργάτες, είτε είναι τόσο ακραία φοβισμένος που δεν ρισκάρει ούτε το απίθανο. Κι αυτό μοιάζει το πιθανότερο. Ο κ Τσίπρας είναι ακραία φοβισμένος. Επειδή, όσο κι αν είναι αμόρφωτος και άσχετος με την οικονομία, με την εξωτερική πολιτική, με την Παιδεία, με την ενέργεια και με κάθε τομέα της διακυβέρνησης, είναι αρκετά έξυπνος για να βλέπει ότι ούτε η χώρα πάει καλά, ούτε το κόμμα του. Για να βλέπει, εν κατακλείδι, ότι το μέλλον του δεν πάει καλά.
Τη γύμνια του ίδιου και του κόμματός του μαρτυράει και η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών, τη στιγμή που υπάρχουν εκεί ήδη δύο υφυπουργοί. Ο κ Κατρούγκαλος και ο κ Κουίκ. Κανείς από τους δύο δεν αξίζει για υπουργός κατά τον πρωθυπουργό. Και με το δίκιο του. Ο ένας έχει αποδειχτεί ένα φαφλατάς δικηγόρος, απαξιωμένος από έναν νόμο καρμανιόλα, ενώ ο άλλος δεν έχει καμιά σοβαρότητα, πέρα από την περιήγηση ανά την υδρόγειο για να συναντά Έλληνες ξενιτεμένους και να τους υπόσχεται πράγματα που δεν πραγματοποιούνται.
Η ανάληψη του υπουργείου από τον ίδιο, που έχει επίγνωση ότι δεν έχει ιδέα από διεθνή διπλωματία και από διεθνείς συνθήκες και Δίκαιο- πράγματα θεμελιώδη για μια χώρα που βρίσκεται σε σταυροδρόμι αγωγών και διαφιλονικούμενων συνόρων μεταξύ δύο υπερδυνάμεων- δείχνει πόσο απομονωμένος είναι βρίσκεται και από τον πολιτικό κόσμο και από το ίδιο του το κόμμα.
Ανάμεσα από ικανούς διπλωμάτες και γνώστες της εξωτερικής πολιτικής δεν έχει κανέναν που να εμπιστευτεί. Όχι απαραιτήτως του κόμματός του. Άλλωστε, ούτε ο κ Κοτζιάς ήταν του ΣΥΡΙΖΑ. Και ανάμεσα σε τόσα στελέχη του κόμματός του δεν βρίσκει ούτε έναν ικανό να αναλάβει τα ηνία της διπλωματίας της χώρας.
Η αλήθεια είναι πιο απλή. Ο κ Τσίπρας ούτε έχει ιδέα από εξωτερική πολιτική, ούτε από διπλωματία, ούτε από διεθνείς σχέσεις, ούτε από τα θέματα που άπτονται της Ελλάδας. Εδώ, έμαθε πριν από τρία χρόνια ότι υπάρχουν θαλάσσια σύνορα.
Έχοντας επίγνωση της άγνοιάς του, παρ όλα αυτά, επέλεξε για υπουργό κάποιον που τον εμπιστευόταν ότι ήξερε και ότι θα τον οδηγούσε- ο υπουργός- σε μια γραμμή «σοβαρή». Ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους από το 1830 μέχρι σήμερα, δεν έχει ικανό διπλωματικό γραφείο για να συμβουλεύεται. Ο υπουργός ήταν και ο κύριος σύμβουλός του. Ο οποίος και δεν σήκωνε αντιρρήσεις! Μέχρι που η εμπιστοσύνη του προς τον υπουργό του κλονίστηκε.
Και κλονίστηκε κατ αρχήν με το θέμα της Αλβανίας. Της οποίας η συμφωνία με την Ελλάδα έχει παγώσει εξ αιτίας της παρέμβασης πολύ υψηλά ιστάμενου κυβερνητικού παράγοντα, που ξέρει από εξωτερική πολιτική και έχει εξαιρετικά νευραλγική θέση στο κράτος. Ο οποίος διαφώνησε με την πολιτική Κοτζιά στο θέμα, προειδοποιώντας για συμφωνία που θα δημιουργούσε τεράστια νομικά προβλήματα με τους Τούρκους στο Αιγαίο, σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Ο κ Τσίπρας πείστηκε από τον κρατικό παράγοντα και έχει παγώσει τη συμφωνία. Πράγμα που δεν άρεσε καθόλου στον κ Κοτζιά. Όπως δεν άρεσε και δεν αρέσει στον κ Τσίπρα το εσωτερικό πολιτικό κόστος που πληρώνει για το Σκοπιανό, στο οποίο τον έχει σπρώξει επίσης ο κ Κοτζιάς με τον κ Πάγιατ , με κυριότερο χαρτί την αμερικανική υποστήριξη στην κυβέρνηση.
Στη συνέχεια, ο κ Τσίπρας βρέθηκε σχεδόν προ τετελεσμένων όταν οι κινήσεις του υπουργού του οδήγησαν στην απέλαση των Ρώσων διπλωματών και στην επιδείνωση των σχέσεων με τη Ρωσία. Και δεν του άρεσε καθόλου. Όπως δεν του άρεσε ποτέ, που ο υπουργός του τον αντιμετώπιζε αυταρχικά ως επαϊων και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ασκούσε μια σχεδόν προσωπική εξωτερική πολιτική.
Ο κ Τσίπρας είναι αποφασισμένος να κρατήσει την καρέκλα της εξουσίας με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και αν πρόκειται να θυσιάσει οποιονδήποτε δεν του εξασφαλίζει τις 151 έδρες στη Βουλή. Από όπου κι αν προέρχεται αυτός. Η εξάρτησή του από τον κ Καμμένο είναι απόλυτη.
Όμως, για να μην αφήσει τον εκβιαστή και θρασύ εταίρο του εντελώς ξέφραγο, δήλωσε χτες, μετά την παραίτηση Κοτζιά, ότι «δεν θα ανεχθεί στο εξής διγλωσσία ή προσωπική στρατηγική από κανέναν»! Μετά τις προχτεσινές παρακλήσεις να μη ρίξουν οι υπουργοί την κυβέρνηση, χτες ο πρωθυπουργός έγινε κάτι σαν ένας άλλος Ανδρέας! Απέκτησε αίφνης θάρρος.
Ποιόν απειλεί ακριβώς; Γιατί η κατηγορία για προσωπική στρατηγική εξαπολύθηκε από τον κ Κοτζιά για τον κ Καμμένο. Και η διγλωσσία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του υπουργού Άμυνας. Που άλλοτε ψηφίζει την κυβέρνηση αλλά όχι τις Πρέσπες, άλλοτε δεν δίνει ψήφο στίς Πρέσπες αλλά ούτε στην κυβέρνηση αφού η συμφωνία θα έρθει μετά τις εκλογές «όπως είπε ο κ Κοτζιάς», και άλλοτε «πιάσε ένα ψητό με πατάτες στο φούρνο».
Αν ο Τσίπρας απειλούσε χτες τον κ Καμμένο με τη δήλωσή του, θα έπρεπε να ετοιμαζόμαστε για εκλογές. Γιατί ο κ Καμμένος δεν μαζεύεται. Αλλά, επειδή ο κ Τσίπρας ξέρει πόσο λατρεύει ο υπουργός του την καρέκλα, τρίζει τα δόντια εκ του ασφαλούς. Μια και λατρεύει και ο ίδιος εξ ίσου την καρέκλα. Ξέρει ότι και ο αμετροεπής συνεταίρος του θα συνεχίσει να λέει τα δικά του και δεν πρόκειται με τίποτε να ρίξει τον εαυτό του από την καρέκλα του υπουργείου Άμυνας. Γιατί τέτοια καρέκλα δεν θα την ξαναδεί.
Ο κ Τσίπρας ξέρει ότι δεν ξέρει από εξωτερική πολιτική. Αλλά, δεν ξέρει σε ποιόν να τη δώσει. Μοιάζει με τους σατράπες που ζουν αποκλεισμένοι από τον περίγυρο, χωρίς να εμπιστεύονται κανέναν. Και φαίνεται. Το κακό είναι ότι φαίνεται και στον έξω κόσμο. Που αποτελείται από επαγγελματίες και έμπειρους πολιτικούς. Οι οποίοι επίσης ξέρουν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ξέρει. Όχι μόνο από εξωτερική πολιτική. Αλλά, από πολιτική που να ωφελεί τη χώρα του. Ξέρει να εκτελεί εντολές έξωθεν.
Ο κ Τσίπρας υπουργός Εξωτερικών με τον κ Καμμένο υπουργό Άμυνας μοιάζει με ανέκδοτο. Μόνο που δεν είναι για γέλια. Με Αλβανικό, Σκοπιανό, Κυπριακό, Αιγαίο, Καστελόριζο, ΑΟΖ στον αέρα και απαιτώντας σοβαρότητα στο έπακρο, είμαστε στα χέρια των πιο ασόβαρων και άσχετων ανθρώπων. Δηλαδή, με τον κ Κοτζιά είμασταν ασφαλέστεροι; Όχι. Αλλά, ο κ Κοτζιάς ήξερε τουλάχιστον αγγλικά.
Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης
liberal.gr
