Χριστίνα Πουλίδου
Τις έχετε δει γύρω σας. Φυτρώνουν σα μανιτάρια. Είναι οι μικρές κωλοτούμπες, που γίνονται οικεία βουλήσει ως ιμάντας μετάβασης στη νέα κατάσταση. Δημοσιογράφοι, αναλυτές, εμπειρογνώμονες πάσης φύσης και πανεπιστημιακοί ξεσκουριάζουν ασκούμενοι σε τούτη την αλλόκοτη άσκηση, που απαιτεί φόρα για να δεις τον κόσμο ανάποδα.
Τους βλέπω να παρελαύνουν στις οθόνες της τηλεόρασης και ανερυθρίαστα, αυτοί οι βολεμένοι πασών των εξουσιών να μετέρχονται των επιχειρημάτων της νέας κυβέρνησης – είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε (πιο εύκολα) των ΑΝΕΛ. Άνθρωποι που με τη στολή του ΠΑΣΟΚ έφτιαξαν καριέρα, το πετροβόλησαν όταν πήρε την κατηφόρα, τώρα πηδούν εύκολα κι απλά στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ. Αυτοί που με την άνεση του επαγγέλματος σχολίαζαν, κατήγγειλαν, σάρκαζαν και αποδομούσαν, τώρα καταλαμβάνονται από ιερά αγανάκτηση, επειδή λ.χ. είπε ο Σουλτς ότι «για μένα, θα ήταν προτιμότερη η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Ποταμιού». Το θεώρησαν «ευθεία παρέμβαση», «ανατρίχιασαν», «εξανέστησαν» κι από κοντά πήραν σειρά και οι ΑΝΕΛ. Κι αν ο κ. Σουλτς σεμνά αναφέρθηκε στα προσωπικά του κριτήρια (που στο κάτω-κάτω είναι αρχηγός μιας Ομάδας, μέλος της οποίας είναι το Ποτάμι), όλοι αυτοί οι κατ' επάγγελμα σουλατσαδόροι των μικροφώνων, πόθεν έχουν το δικαίωμα να καγχάζουν και να ισοπεδώνουν οτιδήποτε δεν στέκεται στο μπόι τους;
Είναι και οι άλλοι – όσοι έκαναν καριέρα κάτω απ΄τη φτερούγα της Ν.Δ., όσοι πήραν δάνεια, επιδοτήσεις, προγράμματα, όσοι φυτεύτηκαν σε δουλειές περιζήτητες με μοναδικό προσόν τους την εγγενώς δομημένη στο κύτταρό τους υπακοή. Κι απ' αυτούς πολλοί απασφάλισαν – τους βλέπουμε να πηδάν σαν τα καγκουρώ δώθε-κείθε και με τις συστατικές της επιδειχθείσας υπακοής τους, να κολλάνε σαν τσιρότο στη νέα αρχή. Κομίζοντας ως προίκα τους την τάχα μου «αντικειμενικότητά» τους, αφού αυτοί -οι εγνωσμένων δεξιών φρονημάτων- βροντοφωνάζουν τώρα το σωστό, το δίκαιο, το αληθινό…
Είναι και μια τρίτη ομάδα – αυτοί που βρίσκονται καθ' έξιν στα γκρίζα νερά της θολούρας, που μιλούν υπαινικτικά και διεκδικούν (με απόλυτη επιτυχία) τον ρόλο του μπαλαντέρ. Είναι αυτοί που στέκονται πάντα στο όριο, που έχουν ασκηθεί να λένε το «μεν» και το «αλλά», που δεν παίρνουν θέση αλλά θέτουν ερωτήματα, μικρά τεφάλ που ψήνουν οτιδήποτε. Και αυτούς τους βλέπω να προσαρμόζονται και να αμπαλλάρουν τις «εκτιμήσεις» τους με τις προδιαγραφές της αγοράς. Να λένε, για παράδειγμα, ότι «ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά άμα είναι ο οδηγός καλός»…
Θα μου πείτε: οι εμπειρίες και η γνώση δεν επιτρέπουν σ' έναν άνθρωπο να εξελιχθεί; Θα πρέπει να μένουμε όλοι ακίνητοι, σαν μούμιες σε φορμόλη, αφήνοντας τη ζωή δίπλα μας να κυλά; Δεν πρέπει να κινούμε το μυαλό μας, να επεξεργαζόμαστε τα νέα δεδομένα και ανάλογα να διαμορφώνουμε τη σκέψη μας; Η απάντηση είναι εύκολη: ναι, αυτό πρέπει να γίνεται, επιβάλλεται, είναι ο νόμος της ζωής. Προϋποθέτει όμως χρόνο, προσπάθεια, άσκηση, βάσανο.
Δεν μιλώ γι' αυτό, αναφέρομαι σε όλα αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που βλέπουμε γύρω μας να βιάζονται να πιάσουν στασίδι για να ψάλλουν τον ύμνο της ανατροπής. Μικρός ο τόπος μας, τους ξέραμε και πριν. Όπως ξέρουμε ότι δεν γεννήθηκε «εξουσία» που δεν περιστοιχίζεται από τέτοιους «παράγοντες», που φτιάχνουν μια κάστα συμπαγή στις παρυφές της. Διότι είναι η εξουσία αυτή που τους δίνει το raison d’ être, χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν. Κάνουν γρήγορα τις κωλοτούμπες τους, γιατί είναι οι μικροί βρυκόλακες της εξουσίας – αν δεν πιουν το αίμα της δεν ζουν...kapistri
