24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016 Ο ΣΥΡΙΖΑ γιόρτασε φτιάχνοντας εχθρούς
Ελα όμως που στο κλειστό του Φαλήρου δεν είχε έρθει όλος ο κόσμος. Η εκδήλωση επρόκειτο να αρχίσει στις 18.30 και μία ώρα μετά τα κενά στην εξέδρα έδειχναν σαν χαλασμένα δόντια σε ταλαιπωρημένο στόμα. «Είναι δύσκολη μέρα, κάνει και κρύο, δεν σηκώνεται ο άλλος εύκολα να έρθει…» σχολίασε γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Του είπα ότι μόνο οι μετακλητοί να έρθουν, συνοδευόμενοι από ένα μέλος της οικογενείας τους, το γυμναστήριο θα γεμίσει. Γέλασε. «Θα γεμίσει, απλώς θα αργήσουμε λίγο.» Δεν είχε άδικο. Γέμισε. Αλλωστε το ξέρουν όλοι. Αυτά τα πράγματα αρχίζουν με, τουλάχιστον, μία ώρα καθυστέρηση. Και τι κάνουν οι πολιτικοί; Λένε ότι θα σώσουν τη χώρα, αλλά σε ένα συμβατικό ραντεβού με τον λαό επιλέγουν να τον στήσουν καμιά ώρα. Ο λαός είναι εκεί και περιμένει. Αυτό δεν κάνει πάντα ο λαός; Πάντα περιμένει. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ πρώτα την ελπίδα, μετά την ανάπτυξη. Εγώ, πάντως, περιμένω τον Τσίπρα.
Το κλειστό γυμναστήριο του Tae kwon Do είναι μία από τις καλές περιπτώσεις των ολυμπιακών ακινήτων που, σε γενικές γραμμές, βγάζει τα έξοδα του. Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, πόσα έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να το μισθώσει και να το εξοπλίσει προκειμένου να στεγάσει τη σεμνή γιορτή, όμως ως χώρος είναι ιδανικός. Βέβαια, ναι, ενοχλεί να βλέπεις τον συμπατριώτη που πατάει τη γόπα του στο μάρμαρο –δεν έχει να κάνει φυσικά με τον πολιτικό προσανατολισμό, όλοι τα ίδια κάνουν. Είναι επίσης αναχρονιστικά άγαρμπο να επιτρέπεται το κάπνισμα σε αυτούς τους χώρους. Προφανώς για αυτό θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη. Εκεί δεν καπνίζουν.
Τέλος πάντων, γιορτή έχουμε, θα ανάψουμε ένα τσιγάρο, θα κάψουμε και κανένα πούρο. Το Have a cigar των Pink Floyd έπαιξε δύο-τρεις φορές. «Come here dear boy have a cigar, you gonna go far, you never gonna die…» Γρήγορα όμως, όσο ο κόσμος πύκνωνε στις κερκίδες αντικαταστάθηκε από εκείνα τα «έντεχνα» που κλείνουν το μάτι σε ένα μεγάλο εύρος του κοινού. Θηβαίος και Μάλαμας, ας πούμε. Και η κοπελιά που διάβαζε συνθήματα και ανήγγειλε αντιπροσωπείες. Ολες είχαν «επικεφαλή», καμιά δεν ευτύχησε να έχει «επικεφαλής». Ναι, οι ΑΝΕΛ χειροκροτήθηκαν χλιαρά, όσο και οι σύντροφοι από την Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι το χειροκρότημα ήταν περισσότερο της ευγένειας και λιγότερο του ενθουσιασμού.
Πριν από μερικά χρόνια η σημαία θα ήταν πράσινη (SOOC)
Πριν από μερικά χρόνια η σημαία θα ήταν πράσινη (SOOC)
Δεν έλειψαν, βέβαια, οι εκπλήξεις. Να, βρέθηκαν πέντε άνθρωποι που χειροκρότησαν τον υπουργό Κατρούγκαλο. Μία κυρία τον ασπάστηκε και πήρε πίσω εκείνο το χαμόγελο και τη ματιά που απορείς αν απευθύνονται σε όλους ή σε κανέναν. Ξέρετε, εκείνο το βλέμμα που κοιτάζει ταυτοχρόνως ακριβώς μπροστά, αλλά και στο βάθος. Ο κ. Κατρούγκαλος προσήλθε, φυσικά, χωρίς γραβάτα. Α, η εκδήλωση είχε σαφές στιλιστικό ενδιαφέρον. Πρέπει να ήταν η μοναδική εκδήλωση κυβερνώντος κόμματος όπου το dress code ήταν ίδιο από την πρώτη ως την τελευταία θέση. Κοινώς αν δεν γνώριζες φυσιογνωμικά τον πρόεδρο της Βουλής, του έδινες σημαία και τον έστελνες πίσω. Επίσης, πράγματι, έδωσε την ευκαιρία στα ταπεινά στελέχη ή στους απλούς οπαδούς να έρθουν σε επαφή με τους πολιτικούς τους ήρωες. Ρώτησα μια κυρία τι είπε στον Αλέκο Φλαμπουράρη όταν τον αγκάλιασε. «Να είναι γερός και να προσέχει τον Αλέξη». Ρώτησα μία κοπελιά τι έγραφε το πανό που επιχείρησε να ανοίξει, αλλά δεν της το επέτρεψαν οι της περιφρούρησης. Αρνήθηκε να μου απαντήσει.
Τέλος πάντων, σταδιακά όλοι μαζεύτηκαν εκεί, μπροστά από την εξέδρα, περιμένοντας τον Πρωθυπουργό. Ο νεαρός Σχινάς όρθιος μοίραζε χαμόγελα, ο Πάνος Σκουρλέτης, με την αυτοπεποίθηση που δίνει στον άνδρα η υπεροχή της εξουσίας, ο Δημήτρης Παπαδημούλης κοσμοπολίτης, η Ρένα Δούρου που το Σάββατο είχε πυρετό, ο Αριστείδης Μπαλτάς κομίζοντας πολιτισμό, ο Δημήτρης Μάρδας συνεισφέροντας τεχνοκρατικά. Και ο Πάνος Λάμπρου με εμφάνιση πέρα από τα όρια του ανέμελου casual, μιλώντας στο τηλέφωνο, υποθέτω πιο προσεκτικός αυτή τη φορά. Γενικώς έβλεπες γνωστά πρόσωπα, υπουργούς, βουλευτές, ένα λεύκωμα από ομιλούσες κεφαλές των πρωινών πάνελ, αντιπροσωπευτικό δείγμα της φυλής των πολιτικών μας.
Ψιλα. Οι αγώνες δεν προδίδονται από την ορθογραφία. Μόνο τα διαγωνίσματα. (SOOC)
Ψιλά. Οι αγώνες δεν προδίδονται από την ορθογραφία. Μόνο τα διαγωνίσματα. (SOOC)
Και ο κόσμος; Ναι, ο κόσμος είναι πάντα μία ενδιαφέρουσα παράμετρος σε αυτές τις εκδηλώσεις. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα σηκωθούν ένα παγωμένο απόγευμα της Κυριακής και θα τραβηχτούν στο Φάληρο να ακούσουν τον Πρωθυπουργό; Κατά κύριο λόγο μέσης και τρίτης ηλικίας. Την ξέρετε την εικόνα. ΠΑΣΟΚ στα τέλη ’80ς, ίσως δε και με το ίδιο ντύσιμο. Copy paste από ομιλία του Ανδρέα στο ΣΕΦ. Ειδικά οι κύριοι με το δερμάτινο, το μουστάκι και το άσπρο μαλλί χτενισμένο στο πλάι. Θυμάστε τον Κώστα Σουλαδάκη; Ετσι ακριβώς.
Οι κυρίες Τζάκρη και Γεροβασίλη μοιράζονται τον ενθουσιασμό τους για την Αριστερά με τον κ. Κατρούγκαλο (intimenews)
Οι κυρίες Τζάκρη και Γεροβασίλη μοιράζονται τον ενθουσιασμό τους για την Αριστερά με τον κ. Κατρούγκαλο (intimenews)
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, κλήθηκαν να αποδοκιμάσουν δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Διότι πριν ο Αλέξης Τσίπρας ανέβει στο βήμα, στις οθόνες έπαιξαν αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων με την «ηρωική» συμμετοχή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι έκανε το κοινό; Αποδοκίμαζε χλιαρά ή γελούσε. Και αμέσως μετά highlights του Αλέξη Τσίπρα. Ντόπα. Ο εχθρός και μετά ο τιμωρός. Με την κυβέρνηση να στοχοποιεί ανοιχτά δημοσιογράφους. Και όλα αυτά προβλήθηκαν από τη δημόσια τηλεόραση. Θα είχε ενδιαφέρον να μετρήσει κάποιος πόσες φορές ακούστηκαν οι λέξεις «πόλεμος» και «μάχη». Από την εκφωνήτρια των συνθημάτων και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Μα, εκεί δεν πηγαίνει η πολιτική αντιπαράθεση; Στο «εμείς» και οι «άλλοι». Στον λαό, απέναντι στο Κολωνάκι. Στην υπόδειξη αληθινών και φανταστικών εχθρών που συσπειρώνουν οπαδούς. Η κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να πολιτευτεί με έργο και επιχειρήματα. Πολιτεύεται με συναίσθημα και συνθήματα. Ετσι και ο Αλέξης Τσίπρας, εμφανίστηκε πολωτικός, με σκληρή επίθεση στην αντιπολίτευση, στα μέσα ενημέρωσης, στο «καθεστώς της ολιγαρχίας».
Να οι βασικές επισημάνσεις του:
«Αποκρυσταλλώνεται, πλέον, σε πολιτικό επίπεδο, η ταξική αντιπαράθεση που οξύνθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Από τη μια πλευρά είναι η δεξιά του νεοφιλελεύθερου κυρίου Μητσοτάκη που στηρίζεται από την ακροδεξιά παρέα του κυρίου Σαμαρά. Ο άλλος πόλος είναι η Αριστερά. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που παραμένει αταλάντευτη στην ιστορική επιλογή της να ενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.»
«Ποια θα ήταν σήμερα η κατάσταση στη χώρα αν Σαμαράς, Μητσοτάκης, Αδωνις Γεωργιάδης και η παρέα τους, παρέμενε στη διακυβέρνηση του τόπου;».
«Kύριε Μητσοτάκη: Δεν γίνεται να είστε και με τις πορείες και με τους δανειστές. Ποια είναι η πρόταση σας για τους αγρότες που φτωχοποιήσατε;».
«Eχουν το θράσος κάποιοι να μιλούν για ρουσφέτια και οικογενειοκρατία. Tα κόμματα που έχουν κάνει την οικογένεια κράτος».
«Εχουμε επιταχύνει τον έλεγχο στις ποικιλώνυμες λίστες μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού, που επί χρόνια παρέμεναν ανέλεγκτες».
«Είμαστε περήφανοι που πατάμε γερά στα πόδια μας και δίνουμε τη μάχη να τελειώσουμε με όσα έφεραν την χώρα μας στο χείλος της καταστροφής».
Κώστας Γιαννακίδης
