Ηταν σεμνός και τον εξόργιζε η αδικία
Αλλά ας επιστρέψουμε στο πολύπαθο Κοινοβούλιο και στη συνάντηση του πολιτικού με τον δημοσιογράφο παρουσία του σεβάσμιου κομματικού στελέχους. Κάθονταν και οι τρεις στο μικρό σαλόνι του γραφείου, γύρω από το άριστα συντηρημένο τραπέζι από ανοιχτόχρωμη καρυδιά των αρχών της δεκαετίας του '70. Ο λόγος του προέδρου ήταν φιλικός, ευγενικός και διακριτικός, σταθερά γνωρίσματα της προσωπικότητας, του ήθους και της αγωγής του. Η τάση του να άρχει, η σκληρότητα, το πείσμα και η αφοβία με την οποία μπορούσε να συγκρουστεί δεν αναιρούσε την πραότητα του ύφους του, την έμφυτη συστολή του και τον σεβασμό του για τους συνομιλητές του. Ακόμη και ως φοιτητής, δεν ήταν ποτέ «ταγάρι». Ηταν αστός. Ηταν ο μόνος σε μια παρέα που θα έλεγε «ευχαριστώ» στον σερβιτόρο που θα έφερνε στο τραπέζι ακόμη και ένα ποτήρι νερό. Ηταν σεμνός. Δεν ήταν ψυχρός και αναίσθητος. Δάκρυζε ειλικρινά όταν άκουγε ότι κάποιοι άνθρωποι πεινούν ή δεν έχουν φάρμακα. Τον εξόργιζε η αδικία, αλλά δεν ήταν σκυθρωπός, ούτε μίζερος. Του άρεσε συνέχεια να αστειεύεται. Μιλούσε πάντοτε αργά, με μια χαμογελαστή χροιά στη φωνή του. Δεν έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά, ενώ ακόμη και τις δημόσιες επιθέσεις των αντιπάλων του τις διηγούνταν μετά στους συνεργάτες του σαν να ήταν ένα αστείο. Για όλους αυτούς τους λόγους γινόταν εύκολα αγαπητός και συμπαθής. Εκείνο το απόγευμα, αφού επέμενε ότι κατά τη γνώμη του οι εφημερίδες του ιστορικού εκδότη συχνά αδικούν τον ίδιο και παρακάμπτουν ή παρερμηνεύουν τις θέσεις του κόμματός του, ακολούθησε ο εξής αποκαλυπτικός διάλογος:
- «Αν ήσασταν λιγότερο επιφυλακτικοί μαζί μου, ίσως θα είχα κερδίσει τις εκλογές. Γι' αυτό και με ενδιαφέρει η σχέση με τις εφημερίδες και με το κανάλι σας».
- «Θέλετε να συναντήσετε τον εκδότη και ενδεχομένως να διαλυθεί η επιφυλακτικότητα που πιστεύετε ότι υπάρχει; Αλλωστε, Δημοκρατία σημαίνει διάλογος».
- «Δεν νομίζω πως θα θελήσει ποτέ να συναντήσει έναν αριστερό πολιτικό όπως εμένα...».
- «Μάλλον κάνετε λάθος...».
Από το "PRESS-GR"
