Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
ktzor@naftemporiki.gr
. Αλλά κάτι είχε η τηλεοπτική του πτήση της Τρίτης, που ήθελες ν’ αντιδικήσεις.
Όχι, δεν ήταν η ανάγκη διαφύλαξης της αυτο-εικόνας, ούτε πόσο «καλά, μετρημένα και τακτοποιημένα» γίναν όλα στην οκταετία του. Αυτό το περίμενες από τον επίμονο, συρταρωτό πρώην πρωθυπουργό της στοχοπροσήλωσης στο μεγάλο, την είσοδο στην ΟΝΕ.
Όχι, δεν ήταν καν η μπρεχτική αποστασιοποίηση από τα άλλα. «Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν γίνεται με επιτροπές, ούτε με εχθρότητα. Γιατί όποιος καλλιεργεί εχθρότητα, γεννά εχθρότητα. Ο πρωθυπουργός πρέπει να δει τη διαφθορά ως κοινωνικό φαινόμενο». Κι αυτό το περίμενες από τον απόμακρο σοφό, τον «ανέγγιχτο» από τα τρωτά του κόσμου τούτου, που συγγράφει για την αργοπορημένη σωτηρία μας. Εκείνο που δεν ξέρω είναι αν προσποιείται αυτόν τον ρόλο ή τον πιστεύει κιόλας.
Ίσως, δεν ήταν ούτε η επιστροφή στα λιγοστά, βολικά γεγονότα, χωρίς το όποιο ελαφρυντικό του φευγαλέου χαρακτήρα τους, αν και στον κόσμο της επιστροφής, κάθε κίνηση φέρνει το βάρος μιας αβάσταχτης ευθύνης. Πώς τ’ αφήνει να πάνε στην ευχή και το Χρηματιστήριο και τα εξοπλιστικά και τα λογιστικά και τα ολυμπιακά και τ’ ασφαλιστικά; Πόσα στην ευχή, Σαρακοστή εποχή;
Κι ύστερα, πόσα «εγώ πέρασα...», «εγώ έκανα...», χωράνε σε μία συνέντευξη; Πόση αγωνία και τι ειρωνεία, καθότι αν το ζητούμενο με την υπερτόνιση και την υπερφόρτωση με προσωπικές αντωνυμίες, ήταν η δράση, τότε η αφήγηση δεν πέτυχε τον στόχο της. Η γλωσσική υπερβολή δεν προσθέτει, αφαιρεί από την απογραφή και ο λόγος του insider χάνει «την αποδοχή του κοινού».
Μα, «κοινό» πρόεδρε; Γίνομαι πολίτης μόνο στις κάλπες; Μεταξύ των εκλογών είμαι ιδιώτης, που καταναλώνω ό,τι προσφέρει η μιντιο-πανήγυρις, και περιμένω λύση από οθόνες και καναπέδες; Ίσως, πρόεδρε, η κόλαση δεν είναι η πολιτική, που δεν καταδέχεται την αυτοκριτική, αλλά εγώ.
ΑΠΟΨΕΙΣ
