Μετα τον Συριζα ΤΙ ?
Σε ένα παιχνίδι τακτικών ελιγμών επιδόθηκαν οι αντιμαχόμενες πλευρές στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο η κάθε μία να αποποιηθεί το «πικρό ποτήρι» της διάσπασης που μοιάζει πλέον αναπόφευκτη εξέλιξη με βάση την υιοθέτηση της πρότασης Τσίπρα για συνέδριο τον Σεπτέμβριο, η οποία ωστόσο θεωρείται από τους «αντάρτες» ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία, καθώς θα έχει ολοκληρωθεί εν τω μεταξύ η μνημονιακή μετάλλαξη του κόμματος.
Η πρόταση που έθεσε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας για εσωκομματικό δημοψήφισμα με βάση τη συμφωνία με τους δανειστές, όπως ήταν φυσικό, αποσύρθηκε, καθώς συνιστούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, περιφρόνηση και αγνόηση της θέλησης του ελληνικού λαού, η οποία εκφράσθηκε με τη προσφυγή στις κάλπες της 5ης Ιουλίου.
Έτσι, οι προτάσεις που ετέθησαν τελικά σε ψηφοφορία ήταν η πρόταση της πλειοψηφίας για έκτακτο συνέδριο τον Σεπτέμβριο για στρατηγικό αναπροσανατολισμό του κόμματος και η πρόταση των διαφωνούντων, δηλαδή της Αριστερής Πλατφόρμας, των διαφόρων τάσων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και μεμονωμένων στελεχών, για άμεση διενέργεια διαρκούς συνεδρίου με αντικείμενο την επιβεβαίωση του ριζοσπαστικού χαρακτήρα της παράταξης.Το έκτακτο συνέδριο που πρότεινε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας δίνει τη δυνατότητα να εγγραφούν και νέα μέλη με σκοπό να αποδυναμωθεί η Αριστερή Πλατφόρμα. Για τους ακριβώς αντίθετους λόγους, η Αριστερή Πλατφόρμα επιθυμεί διαρκές συνέδριο, όπου απαγορεύονται οι νέες εγγραφές. Δεν είχε, ως εκ τούτου, καμία προοπτική συγκερασμού των αντιτιθέμενων απόψεων, παρά τον ελιγμό των 53+, ότι προέχει η ενότητα.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καθώς η συγκατοίκηση των διαφόρων τάσεων υπό την ίδια πολιτική σκεπή έμοιαζε πλέον αδύνατη. Τούτο, διότι, στην συνεδρίαση της ΚΕ «κατατέθηκαν» δύο ουσιαστικά εντελώς διαφορετικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους πλατφόρμες με εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, στρατηγικές προσεγγίσεις και πολιτικούς προσανατολισμούς.
Ο κ. Τσίπρας σε μία προσπάθεια να πολώσει το κλίμα και να εκβιάσει το σώμα των μελών της ΚΕ και να προκαλέσει τους «αντάρτες» διακήρυξε πως όποιος θέλει άλλη κυβέρνηση ή άλλον πρωθυπουργό πρέπει να το πει και το ίδιο να πράξουν όσοι πιστεύουν πως αυτό είναι το χειρότερο Μνημόνιο.
Παράλληλα, διαβεβαίωσε ότι η συμφωνία είναι μία τακτική υποχώρηση γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα υπήρξε άτακτη χρεοκοπία και Grexit, ενώ έστειλε μήνυμα και στους «λάτρεις της δραχμής», λέγοντας ότι δεν ετέθη ως διακύβευμα στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου η παραμονή ή όχι στο ευρώ.
«Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη μετά τον Β” Παγκόσμιο πόλεμο είτε στηρίζεται από αριστερούς βουλευτές, είτε πέφτει από αριστερούς βουλευτές», είπε ο κ. Τσίπρας απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας ότι η στροφή προς το μνημόνιο συνιστά και υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων επιλογών ή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.
Ο επικεφαλής της Αριστερής Πτέρυγας κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, από την πλευρά του, εμφανίσθηκε λάβρος κατά του κ. Τσίπρα, λέγοντας πως είναι η μεγαλύτερη ανοησία πως δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, ενώ υπεραμύνθηκε της αντίληψής του ότι μετά τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ τίθεται ακόμη και θέμα δημοκρατικής νομιμότητας στην Ελλάδα. «Στη χώρα δεν υπάρχει δημοκρατία, έχει τελειώσει η δημοκρατία», σημείωσε ο κ. Λαφζάνης, «έχουμε ιδιόμορφο ολοκληρωτισμό, στην πραγματικότητα έχουμε τη ‘δικτατορία του ευρώ’’, αυτό είναι το πολίτευμα».
«Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την ευθύνη να ψηφίσει τρίτο μνημόνιο; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιτρέψει να ψηφιστεί το μνημόνιο και μετά να αποφασίσει», αναρωτήθηκε η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία αναδεικνύεται σε ένα νέο ξεχωριστό πόλο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και η οποία έχει διαμορφώσει το δικό της «ακροατήριο» στην κοινωνία. Και έδωσε την απάντηση: «Θα είναι εγκληματικό να κηλιδωθεί η Αριστερά». «Δεν είναι αλήθεια ότι εξαντλήσαμε όλα μας τα όπλα».
Κατόπιν, όλων αυτών η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη. Είναι γεγονός πάντως ότι η απόφαση της ΚΕ παρέχει στον κ. Τσίπρα την ευχέρεια –σε συνδυασμό με την προσφυγή στις κάλπες- να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο εσωτερικό του κόμματος, επιβάλλοντας τους δικούς του όρους στο πολιτικό παιχνίδι. Του παρέχει, μ΄ άλλα λόγια, τη δυνατότητα να προχωρήσει στη δημιουργία ενός νέου αριστερού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το οποίο θα λειτουργεί εντός των πολιτικών συσχετισμών της ευρωζώνης, ελπίζοντας σε μία ουτοπική ή, για τους κακεντρεχείς, συνειδητής παράδοσης, έως ότου διαμορφωθούν οι «κατάλληλες συνθήκες» με αντίτιμο τη βύθιση του λαού σε έναν νέο μνημονιακό Μεσαίωνα.
Η αποδοχή αυτής τη στρατηγικής θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα μετά την αναπόφευκτη προσφυγή στις κάλπες να προχωρήσει σε συμμαχίες στο εσωτερικό της χώρας ακόμη και με νεοφιλελεύθερα πολιτικά μορφώματα, όπως είναι για παράδειγμα το Ποτάμι, το οποίο υπαγορεύει πλέον την τακτική στον ΣΥΡΙΖΑ ως εντολοδόχος του «ιερατείου της Ευρώπης», σε πλήρη συνεργασία με τις δυνάμεις της διαπλοκής.
Η ολοκληρωτική ιδεολογική μετάλλαξη του κυβερνώντος κόμματος διευκολύνει αντικειμενικά και τη δημιουργία της «Δεύτερης Μεταπολίτευσης», η οποία διαμορφώνει ένα νέο κύκλο στο πολιτικό εποικοδόμημα: Από την μία πλευρά απορρίπτει το «παλαιό κατεστημένο» που έτσι κι αλλιώς έχει χρεοκοπήσει- γεγονός που επιβεβαιώθηκε και με τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ του «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου το οποίο σπεύδει να οικειοποιηθεί μία μερίδα του υπό διαμόρφωση «νέου κατεστημένου» που φιλοδοξεί να εκφράσει ο κ. Τσίρπας -, και από την άλλη, βασίζεται σε αρχές και αξίες του μεταμοντέρνου καπιταλισμού που δεν έχουν καμία σχέση με τους παραδοσιακούς όρους δεξιά-αριστερά ή κεφάλαιο εργασία, αλλά με την έννοια «έθνος-παγκοσμιοποίηση».
Βεβαίως, το ερώτημα που τίθεται είναι αν στον αντίποδα αυτής της νέας πραγματικότητας θα μπορέσουν να αναβιώσουν, να αποκτήσουν επιρροή οι δυνάμεις της νέας ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία εμφανίζεται όμως κατακερματισμένη και σε διαδικασία αναζήτησης της διαμόρφωσης νέου στρατηγικού προσανατολισμού.
H&R
