Πολιτική
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ «ΑΠΑΤΕΩΝΙΣΜΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΙΟΥΛΙΟΥ 30, 2015
Tsipras_Alexis
Μετά την υπογραφή του Τρίτου και σκληρότατου Μνημονίου η μάσκα του Αλέξη Τσίπρα έπεσε. Τελικά αυτός ο νεαρός που «τόλμησε» να αναλάβει το βάρος να εκφράσει τους Έλληνες, αριστερούς και δεξιούς, που σήκωσε τους νέους από τις καφετέριες για να πάνε να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα, αυτός ο νεαρός που από Βουλευτής έγινε απευθείας Πρωθυπουργός, χωρίς να έχει διοικήσει ποτέ στη ζωή του, δεν πρωτοτύπησε καθόλου. Δεν τήρησε το λόγο του ώστε να δώσει την χαμένη υπερηφάνεια στο λαό του, να σώσει την Ελλάδα από το οριστικό ξεπούλημά της και τους πολίτες από την οδυνηρή και άνευ επιστροφής φτώχεια και ανέχεια.
Δεν πρωτοτύπησε καθόλου. Δεν τήρησε το λόγο του και έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά για τα οποία εξελέγη.
Ψήφισε ένα «ωραιότατο» μνημόνιο, πιο σκληρό από τα προηγούμενα, το οποίο για να περάσει στη Βουλή, αναγκάστηκε να έλθει σε αγαστή συνεργασία με τα κόμματα που μας έβαλαν βαθιά στα μνημόνια (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), «κέρδισε» την υποστήριξη του συστημικού Σταύρου Θεοδωράκη, του οικότροφου των συστημικών καναλιών και θρέμμα του Ανδρέα Παπανδρέου και την καθημερινή στήριξη της «τρόικας εσωτερικού». Μπράβο Αλέξη, καλά τα κατάφερες!
Φαίνεται πως ποτέ δεν είχε πιστέψει στην έξοδο της Ελλάδας από τη μνημονιακή πολιτική. Φαίνεται ότι, από την ημέρα που θαμπώθηκε από την εξουσία, προσκύνησε με ευλάβεια τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τον πολιτικό αρριβισμό που επικρατεί στην πολιτική ζωή της χώρας και εισχώρησε «ηρωικά» στο κάδρο των συστημικών πρωθυπουργών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Τι διαφέρει το «ψηφίζω το μνημόνιο γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς» του Τσίπρα από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα Παπανδρέου, τη «Siemens» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τα «swaps» και την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη με πλαστά στοιχεία του Κώστα Σημίτη, «τα λεφτά υπάρχουν» και το «Καστελόριζο» του Γιώργου Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» και το «σκίζω τα μνημόνια μέρα μέρα» του Σαμαρά;
Φαίνεται ότι ο Τσίπρας δεν πίστεψε ποτέ ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν τόσο εκκωφαντικό υπέρ του ΟΧΙ και νόμισε ότι θα εξιλεωθεί μέσα από το πολυπόθητο γι’ αυτόν ΝΑΙ και έτσι θα υπέγραφε το μνημόνιο με τη συναίνεση του λαού.
Γι’ αυτό άλλωστε δήλωσε χθες σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο «Κόκκινο» ότι θεωρούσε αμφίρροπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Ο Τσίπρας, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα, επιθυμούσε διακαώς το ΝΑΙ, ποτέ δεν ήθελε το ΟΧΙ. Γι’ αυτό ο Βαρουφάκης βρήκε αυτόν και τους συνεργάτες του «μαγκωμένους» στο γραφείο του το βράδυ του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Γι’ αυτό και την επομένη το πρωί απέπεμψε τον κυριότερο συνεργάτη του που βοήθησε στο αποτέλεσμα του ΟΧΙ, τον Υπουργό Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη. Γι’ αυτό και συγκάλεσε άμεσα Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών ενώ το ΟΧΙ του έδινε έτσι κι αλλιώς ένα δυνατό αέρα διαπραγμάτευσης. Γι’ αυτό υπέγραψε το μνημόνιο ενώ σε όλη την Ευρώπη κυριαρχούσε το βράδυ της 12ης Ιουλίου το σύνθημα «This is a coup”. Άλλωστε ο φίλος του ο Γιούνκερ τον «έδωσε» λέγοντας ότι τα υπέγραψε όλα χωρίς καμία πίεση.
Ο Τσίπρας τελικά τους κορόιδεψε όλους. Το λαό, την αριστερή πλατφόρμα του κόμματός του, τους ιδεολόγους αριστερούς, τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, τους Έλληνες που δεν ήταν ποτέ αριστεροί αλλά αποφάσισαν να τον στηρίξουν για το συμφέρον της πατρίδας τους, τον Κώστα Καραμανλή που του «δάνεισε» τον Προκόπη Παυλόπουλο» και πίστεψε ότι τουλάχιστον αυτός θα κάνει όσα δεν μπόρεσε ο ίδιος, κορόιδεψε τους Ευρωπαίους πολίτες που άρχισαν να διαβάζουν μανιωδώς για το πρόβλημα της Ελλάδας και να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτή η Ευρώπη που οραματίστηκαν.
Ο Τσίπρας μας κορόιδεψε και μας πρόδωσε όλους.
Πρόδωσε και τον στενό του συνεργάτη τον Γιάνη Βαρουφάκη που πίστεψε ότι μπορεί να ξεσκεπάσει τη δεσποτική, εκβιαστική μορφή της Ευρώπης. Και από την πλευρά του ο Βαρουφάκης αυτό το πέτυχε.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ένας συστημικός καθηγητής πανεπιστημίου, έκανε ένα εσωτερικό κλικ και δεν νοιάστηκε για περισσότερο χρήμα, νοιάστηκε για τη δόξα που θα ερχόταν από τη δικαίωση της Ελλάδας. Πίστεψε σε αυτό δυνατά και πήγε το παιχνίδι μέχρι τέλους. Τόσο τέλος μάλιστα που ο Τσίπρας φαίνεται ότι φοβήθηκε ότι θα του χαλάσει τα σχέδια.
Γιατί χάρη στο Βαρουφάκη το ελληνικό θέμα έγινε θέμα ολόκληρου του κόσμου, το πρόβλημα της οικονομίας εκλαϊκεύθηκε και οι πολίτες άρχισαν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, οι Ευρωπαίοι είδαν το εκβιαστικό πρόσωπο της μερκελικής Γερμανίας και κατάλαβαν ότι δεν φταίνε για όλα «οι τεμπέληδες και χαραμοφάηδες Έλληνες», ο Βαρουφάκης έδωσε την χαμένη αξιοπρέπεια σε μία χώρα που είχε χαρακτηριστεί «Τιτανικός», αποδεικνύει κάθε μέρα ότι έχει δυνατούς γνωστούς και φίλους ανά την υφήλιο που μπορούν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του ελληνικού ζητήματος, χάρη στο Βαρουφάκη μάθαμε ότι η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων ελέγχεται από την τρόικα (αρχής γενομένης από την περίοδο του «ποταμίσιου» Χάρη Θεοχάρη), από τον Βαρουφάκη μάθαμε ότι τα ΑΦΜ μας δεν ανήκουν στο ελληνικό κράτος, δηλαδή σε εμάς, τους Έλληνες πολίτες και ότι πρέπει κάποιος να «χακάρει» το σύστημα για να βρει έναν τρόπο να αναπνεύσει οικονομικά η Ελλάδα.
Ο Τσίπρας έκαψε και το άλλο «δυνατό χαρτί» του, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Υπογράφοντας το μνημόνιο την έβαλε αυτομάτως απέναντί του. Πολύ σοβαρό είναι το γεγονός ότι δεν την στήριξε στις πρωτοβουλίες της, αντιθέτως άφησε να αιωρείται η πιθανότητα αλλαγής της στο θώκο του Προέδρου της Βουλής, κάτι που δεν έκανε εξ ανάγκης γιατί δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία της πρότασης μομφής στο πρόσωπο της Προέδρου. Αν αποφασίσουμε όμως να κοιτάξουμε καθαρά και χωρίς παρωπίδες, θα διαπιστώσουμε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου χάλασε τη σούπα της καθεστυκυία τάξης των πατέρων του Έθνους. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι μέχρι σήμερα οι βουλευτές από το 1974 και μετά ψήφιζαν άκριτα οποιαδήποτε τροπολογία με ανυπόστατες αιτιολογικές εκθέσεις που τους έφερνε ο εκάστοτε υπουργός; Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν άβουλοι διεκπεραιωτές των επιθυμιών της εκάστοτε κυβέρνησης; Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που ψηφίστηκαν αφειδώς επί Σαμαρά και Βενιζέλου, δεν αποτελούν ντροπή για την κοινοβουλευτική διαδικασία; Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ορθώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκρινε ότι ο θεσμός του Προέδρου της Βουλής πρέπει να απελευθερωθεί από τον πρωθυπουργικό εναγκαλισμό και, προς τιμήν της, προσπάθησε αυτό να το κάνει πράξη; Ο Τσίπρας ούτε σε αυτό δεν υπήρξε σύμμαχος και συνοδοιπόρος.
Και έχασε και άλλη μία ευκαιρία ο Έλληνας πρωθυπουργός. Να αναδειχθεί σε πρωθυπουργό όλων των πολιτών ανεξαρτήτου ιδεολογικής τοποθέτησης. Σε μία καταλυτική ιστορική στιγμή, που η μεσαία αστική τάξη διαλύεται και κατακρημνίζεται οικονομικά, η ΝΔ έχασε την ευκαρία να εκφράσει αυτή τη μερίδα των πολιτών. Για το ΠΑΣΟΚ ούτε λόγος. Τα κόμματα αυτά συνεχίζουν να μιλούν για αριστερούς και δεξιούς και για μεσαίο χώρο. Συνεχίζουν να διαιρούν τους Έλληνες. Ο Τσίπρας έχασε τη μοναδική ευκαιρία να αποδεχθεί το αίτημα του λαού του και να γίνει ο πρωθυπουργός των Ελλήνων.
Και ο Τσίπρας τα ξεπέρασε όλα αυτά μονομιάς και υπέγραψε το νέο, «αναγκαίο» μνημόνιό του, χωρίς να συζητήσει για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις (οι γερμανικές εκπομπές στη Γερμανία δεν σταματούν να μιλούν υπέρ μας – ακόμη θυμάμαι την πρώτη ημέρα της πρωθυπουργίας του που πήγε στην Καισαριανή να καταθέσει στεφάνι), χωρίς να ζητήσει κούρεμα του χρέους, χωρίς ακόμη να γνωρίζει πως θα γίνει η διευθέτηση του χάους στις τράπεζες και στην ελληνική οικονομία, ύστερα από τα capital controls.
Δέχθηκε μάλιστα να πουλήσει τα ελληνικά λιμάνια, τα ελληνικά αεροδρόμια και όλα τα ελληνικά «ασημικά» στους ξένους, για να ξεχρεώσει δήθεν, αντί να οργανώσει τη χώρα και να ενδιαφερθεί για την αύξηση των εσόδων από τα ασημικά της.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: γελοιοποίησε τη δημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος. Ποιο το νόημα της διενέργειας δημοψηφισμάτων όταν οι αποφάσεις και οι επιταγές των λαών δεν τηρούνται;
Ο Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία ως ο πολιτικός που εξευτέλισε τις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας και εξαπάτησε έναν ολόκληρο λαό.
Όλα αυτά σε μία Ελλάδα που ο Έλληνας πολίτης είναι χρεωμένος οικονομικά, εξουθενωμένος ηθικά και απογοητευμένος πολιτικά.
Και επανέρχεται το θέμα της κατάργησης των προκλητικών προνομίων των βουλευτών που σαν Μαρίες Αντουανέτες λιάζονται τα σαββατοκύριακα στα κότερα και την υπόλοιπη εβδομάδα ζητούν από τον Έλληνα να κάνει κι άλλες περικοπές και θυσίες.
Επανέρχεται όμως και το θέμα της ποινικής δίωξης των πολιτικών που άλλα υπόσχονται για να πάρουν την εξουσία, παραπλανώντας τον λαό, και άλλα κάνουν όταν καθίσουν στην πολυπόθητη καρέκλα της.i thesis
