Οι κύκλοι του Καραμανλή και τα τρίγωνα Πανοράματος
SHARE
12 Ιανουαρίου
Φέλιξ
Στην περιπετειώδη εσωκομματική μάχη στη ΝΔ, επιτέλους κατάφεραν να εκλέξουν Πρόεδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και αυτοί που μετά βίας κατάφεραν να εκλέξουν Πρόεδρο σε μια εποχή που ακόμη και τα ψώνια τα κάνεις ηλεκτρονικά, αφού σφάχτηκαν και αλληλοκατηγορήθηκαν με τρόπο που δεν τους κατηγόρησαν ούτε οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, τώρα βεβαιώνουν πως ο Κυριάκος θα τους κατατροπώσει όλους.
Ο Κυριάκος δεν νίκησε. Για μια ακόμη φορά νίκησαν οι συναλλαγές, οι συμφωνίες των φατριών, άντε και μερικοί επικοινωνιολόγοι. Από την άλλη μεριά, δεν έχασε ο Μεϊμαράκης αλλά ο Καραμανλής. Αυτό, δυστυχώς γι’ αυτόν, είναι αλήθεια.
Ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός αυτής της χώρας σε καιρό μεγάλης ευθύνης, έμεινε εφτά χρόνια σιωπηλός, χωρίς καμιά πολιτική παρέμβαση ή δήλωση, περιμένοντας προφανώς τη μέρα ή την νύχτα που θα καταφέρει να επιστρέψει. Ακόμη και την ώρα που η χώρα ήταν μετέωρη πάνω από τον γκρεμό, ο ανιψιός του θείου του, δεν άνοιξε το στόμα του να αρθρώσει μια ανησυχία ή έστω μια λέξη. Να προτείνει μια λύση. Εξαίρεση βέβαια αποτέλεσε το δημοψήφισμα, όπου και αυτός όπως όλο το συντηρητικό σύστημα που πίστεψε πως μπορεί να τελειώσει με τους αριστερούς καταληψίες της εξουσίας, άνοιξε το στόμα του και είπε ΝΑΙ.
Ως τότε, διάφοροι τύποι, μας πληροφορούσαν πως «κύκλοι του Καραμανλή» ήταν βέβαιοι «πως ο Πρόεδρος επιθυμεί τρίγωνα Πανοράματος». Ο ίδιος ο Πρόεδρος το μόνο που εξέφραζε ήταν η διάθεσή του να το ρίχνει έξω και να περνάει καλά.
Παρασκηνιακά ωστόσο o Καραμανλής εμφανιζόταν δραστήριος, να κινεί νήματα στο χώρο της ΝΔ και να επιβάλει λύσεις. Χωρίς πολιτικό κόστος, κάπου από τα ορεινά της Βουλής και τα παραθαλάσσια της ζωής του, ο Καραμανλής εξέφραζε την πολιτική του διάθεση. Απείρως πιο δημοκράτης από τον προκάτοχό του Σαμαρά και τον ακροδεξιό κύκλο του, έδειχνε να δικαιώνεται γιατί επέλεξε η ΝΔ να καταλαμβάνει τον κεντροδεξιό χώρο. Ούτε οι δημοκρατικές του πεποιθήσεις όμως τον έβγαλαν από το καβούκι για να περιφρουρήσει το κόμμα του.
Στην εκλογή Προέδρου, επέλεξε τη στήριξη Μεϊμαράκη, ενός πολιτικού δηλαδή ηττημένου που θύμιζε έντονα το παρελθόν. Από την ασφάλειά του και πάλι ο Καραμανλής, κίνησε νήματα μηχανισμών και ανθρώπων θεωρώντας πως ο ίδιος δια του Μεϊμαράκη θα κυβερνήσει και πάλι το κόμμα.
Αυτή τη φορά τιμωρήθηκε. Ακόμη και αυτός ο συντηρητικός κόσμος της ΝΔ, θεώρησε πως έχει δικαίωμα να διαφύγει από την τροχιά της παλαιοκομματικής μανιέρας τιμωρώντας τον Καραμανλή ως βαρύ και βουβό απομακρυσμένο όραμα. Επέλεξε βέβαια έναν ακόμη Μητσοτάκη, αλλά αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο: η τιμωρία του κόσμου της ΝΔ
Φέλιξ
