Το ταγκό ενός γελοίου: Από τον Βαρουφάκη στον Λεβέντη
Το 2015 άνοιξε με το δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης και κλείνει με το δίδυμο Τσίπρας-Λεβέντης! Όπως τότε καθημερινά βλέπαμε τον Βαρουφάκη στα «κανάλια», σήμερα βλέπουμε τον Λεβέντη. Και ο βαθμός έκπτωσης αυτής της χώρας προσμετράται ακριβώς από το δίλημμα που θέτουν οι «αναλυτές», αλλά δυστυχώς και η πραγματικότητα: Άραγε, το πρώτο δίδυμο, το «ηρωικό» ή το δεύτερο, το «κωμικό», είναι χειρότερο! Και η απάντηση είναι προφανής: το πρώτο!
Το δίδυμο Τσίπρας-Βαρουφάκης κατέστρεψε τη χώρα, έκλεισε τις τράπεζες, μας φόρτωσε ένα ανυπολόγιστε κόστος, 80 ή 90 δισεκατομμύρια ευρώ, άνοιξε διάπλατα την μεγάλη πληγή του προσφυγικού-μεταναστευτικού, μας έφερε μια παρέα Φλαμπουράρηδων που στρογγυλοκάθισαν στο σβέρκο του ελληνικού λαού. Το δεύτερο, το κωμικό είναι μάλλον θεραπευτικό για τη βλακεία των Ελλήνων. Διότι αποκαλύπτει την πραγματική φύση του πρώτου συνθετικού του διδύμου: «΄Ομοιος-ομοίω, αεί πελάζει». Και επί τέλους μπορεί να προκαλέσει και ολίγο γέλιο στο πικρό χειλάκι των Ελλήνων.
Μέσα στα τόσα και τα τόσα που είδαν τα μάτια μας σε αυτό το αξέχαστο 2015, δίπλα στη Ζωή ως πρόεδρο του Κοινοβουλίου, τον Καμμένο στα τέσσερα, την Τασία Χριστοδουλοπούλου να ηλιάζεται στην πλατεία Βικτωρίας, την Σία Αναγνωστοπούλου να χειρουργεί την ελληνική ιστορία, τον Κατρούγκαλο, τον Αλέξη Μητρόπουλο και τόσα άλλα αξιοθέατα, προφανώς πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Γιάνης· ήταν πράγματι ο δεύτερος πρωταγωνιστής του θιάσου, με διεθνή αναγνώριση, και τα κορίτσια να σφάζονται στο πέρασμά του, τόσο που κάποτε να επισκιάζει και τον πρωταγωνιστή. Ανήκω σε κείνους που τον θεωρούσαν πάντοτε γελοίο, εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που εμφανιζόταν σε κανάλια και εκδηλώσεις.
Κρατούσα όμως και μία επιφύλαξη, ίσως από μειωμένη αυτοπεποίθηση, ίσως από υπερβολική μετριοπάθεια (sic!) και κυρίως γιατί πολλοί, κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι, με διαβεβαίωναν για τη «σοβαρότητα» του ανδρός. Όμως το 2013, σε μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Ξενοφώντος 4, στην Αθήνα, στον χώρο του Άρδην, ήταν ομιλητής και ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι εάν διαχειριζόταν τα οικονομικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μία εβδομάδα θα έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της… Ευρώπης. Έτσι ο Γιάνης με ένα «ουάου» θα τρόμαζε τους… Κινέζους και θα ανέστρεφε τη ρότα της παγκόσμιας οικονομίας που οδηγεί στη μεταφορά του κέντρου βάρους της στην Ανατολή και στην αποβιομηχάνιση και την κρίση στην Ευρώπη. Ανώτερος από όλους τους υποψήφιους πρωθυπουργούς των ελληνικών καφενείων, μάγος της παγκόσμιας οικονομίας.
Και όμως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έπιναν νερό στ’ όνομά του και ο Τσίπρας «γοητεύτηκε» από τις απόψεις του. Τη συνέχεια τη ζήσαμε, και εκείνοι που τον έφεραν και τον ψήφισαν και δυστυχώς και εγώ που τον θεωρούσα απλώς έναν άθλιο καμποτίνο – όμως σύμφωνα με μια πασίγνωστη Ελληνική παροιμία «ο τρελός με την τρελάρα του γεμίζει την κοιλάρα του».
Μετά από τόσες περιπέτειες και καταστροφές του annus mirabilis 2015, οι Έλληνες ανέδειξαν από τις κάλπες έναν νέο ρυθμιστή του πολιτικού βίου της χώρας, που ήρθε να προστεθεί και να υπερακοντίσει τους Θεοδωράκη Καμμένο, κ.ά. Το όνομα αυτού Βασίλης Λεβέντης! Και παρά την γελοιοποίηση του στο παρελθόν, ως ενός επίμονου περιθωριακού «προέδρου» της πολιτικής ζωής, που πολλοί τον παρουσίαζαν ως σύγχρονο Δελαπατρίδη– κατόρθωσε εν τέλει να αναδειχτεί σε υπαρκτή πολιτική δύναμη.
Επιπλέον δε κατόρθωσε να φαντάζει «σοφός» σε σύγκριση με τον προκάτοχο του, δηλαδή τον «Γιάνη». Βαρουφάκης-Λεβέντης, 0-1, κατά τον ίδιο τρόπο που πριν 22 χρόνια είχε γελοιοποιηθεί ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, όταν προσπάθησε να κάνει «πλάκα» με τον «πρόεδρο» στην περιβόητη εκπομπή με τις πίτσες. Και εδώ όντως ισχύει και μια άλλη παροιμία του «κάποτε» ελληνικού λαού: «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Με τη διαφορά ότι απλώς «μαθαίνεις την αλήθεια», δεν μπορείς όμως και να τους αναθέτεις τη διακυβέρνηση της χώρας.
Πάντως πάλι καλά να λέμε. Η χρονιά τελειώνει με Λεβέντη και όχι με Βαρουφάκη! Είναι προφανές λοιπόν πως το μεγάλο πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί στο πρώτο συνθετικό και των δύο διδύμων. Εκείνου που πέρυσι επέλεξε τον Βαρουφάκη, για να καταστρέψει τη χώρα και φέτος κατέληξε στον Λεβέντη για να σώσει το τομάρι του.
Ένας απαίδευτος αμοραλιστής νεο-γιάπης μπορεί να είναι εκλεκτός των ξένων καγκελαριών, γιατί κάποιος πρέπει να περάσει τα μνημόνια στη χώρα, να επιβάλει ένα νέο σχέδιο Ανάν και να παραχωρήσει στην τόσο αναγκαία για τη «συμμαχία» Τουρκία την Κύπρο, να υπογράψει με τα Σκόπια και να κάνει την Ελλάδα αποθήκη προσφύγων και μεταναστών. Είναι κατανοητό, όσο χαμηλότερο και ευκαιριακότερο είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τόσο πιο εύκολα θα περάσουν τα σχέδια τους. Το πρόβλημα «θέτεται» (sic!) για τους άλλους, για εμάς τους Έλληνες· που τον θεωρήσαμε «χαρισματικό», «ηγέτη», «νέο Ανδρέα» και ανάμεσά τους τόσοι πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες που τον επέλεξαν. Αυτόν που ασύγγνωστα μας έφερε ο Αλέκος Αλαβάνος –και τώρα βαράει το κεφάλι του–, προώθησε ο Μανόλης Γλέζος, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, και ο Φώτης Κουβέλης· έσπρωξε υποδορίως, ως μη όφειλε, ο Κώστας Καραμανλής· εκθειάζει επί έναν ολόκληρο χρόνο, –προσωπικό ρεκόρ– ο Χρήστος Γιανναράς· αυτόν που ψήφισαν επανειλημμένα οι Έλληνες, με το γελοίο επιχείρημα πως δεν έχουν άλλη επιλογή, λες και ήταν δυνατό να υπάρξει καταστροφικότερη επιλογή από τον Τσίπρα.
Το πρόβλημα δηλαδή είμαστε εμείς αδελφέ μου. Το ότι επιλέξαμε έναν τέτοιο θίασο και έναν τέτοιο θιασάρχη αποκαλύπτει το μέγεθός της δικής μας παρακμής. Και ακόμα χειρότερα όταν ακόμα χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες παριστάνουν ακόμα τον έκπληκτο, ακριβώς γιατί δεν θέλουν να αναγνωρίσουν αυτά που οι ίδιοι παρήγαγαν. Ποιος άραγε εξέλεξε πρώτο βουλευτή τον Γιάνη στην Αθήνα; Ποιοι ακολούθησαν σαν πρόβατα τον Γιάνη τη Ζωή και τον Αλέξη στο αισχρότερο, παραπλανητικότερο και καταστροφικότερο εγχείρημα που έγινε ποτέ, με το δημοψήφισμα του Ιουλίου, ποιος άραγε επέλεξε ως μοναδική ανανέωση της πολιτικής σκηνής τον Βασίλη Λεβέντη και επανεξέλεξε τον θιασάρχη;
Τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου και να αρθρώσω μερικά λόγια για τον χρόνο που έρχεται. Που όντως πιστεύω πως ίσως ανοίξει το δρόμο για κάτι αυθεντικά νέο. Για να γίνει όμως αυτό προηγείται η κάθαρση και ίσως είναι προτιμότερο, τελευταία ημέρα μιας απίστευτης χρονιάς, να γελάσουμε λίγο. Να γελάσουμε λίγο με τον εαυτό μας. Μήπως και απαλλαγούμε, με μια σαρκαστική και αυτοκριτική γελωτοθεραπεία, από κάποιες, πολύ βαριές, αυταπάτες, μήπως αποφασίσουμε πως όντως αξίζει να σκύψουμε σοβαρά και αυτοκριτικά πάνω στην παρακμή μας. –Μήπως όπως οι προγονοί μας «Αλεξανδρινοί» του Καβάφη σοβαρέψουμε και πάρουμε επί τέλους στο ψιλό τους γελοίους που μας κυβερνούν.
Γιώργος Καραμπελιάς
Παρ, 01/01/2016
