ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ
7 Μαρτίου 2017,
Πριν από λίγες ημέρες, στις στήλες αυτές αναρτήθηκε κείμενο με το ερώτημα αν θα υπάρχει η ΕΕ το 2025. Στο κείμενο παρατίθενταν τα πέντε σενάρια που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη «Λευκή Βίβλο» της για την μετεξέλιξη της Ευρώπης, ενόψει της πανηγυρικής Συνόδου Κορυφής στις 25 Μαρτίου στη Ρώμη.
Φέτος η ΕΕ συμπληρώνει 60 χρόνια από την υπογραφή της ιδρυτικής της διακήρυξης.
Η Επιτροπή κατά πληροφορίες προέκρινε το σενάριο οι χώρες-μέλη να προχωρήσουν όλες μαζί. Χθες οι ηγέτες των τριών (από τις έξι) ιδρυτικών χωρών της ευρωπαϊκής ενοποίησης, συν την Ισπανία, επέλεξαν την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων κατά τη συνάντησή τους στις Βερσαλλίες. Ένα φάντασμα άρχισε να πλανάται πάνω από την Ευρώπη.
Χωρίς αμφιβολία, αν η πρόταση του Διευθυντηρίου επικρατήσει, και συνήθως αυτή επικρατεί, η Ευρώπη που γνωρίζαμε, έστω με τις κρίσεις της, θα αποτελεί παρελθόν.
Αυτή η καταστροφή της κοινής πορείας των ευρωπαϊκών χωρών και λαών χαροποιεί διαφορετικά και –υποτίθεται αντιτιθέμενα– μέρη του πολιτικού φάσματος.
Χαροποιεί, πρώτον την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά για λόγους που έχουν αναλυθεί. Η Ακροδεξιά θέλει μια επιστροφή στην ισχυροποίηση των εθνικών κρατών με αποκλεισμό του ξένου και του διαφορετικού και με επαναφορά του προστατευτισμού.
Χαροποιεί αμφιλεγόμενες, κυρίαρχες στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση ηγεσίες τύπου Ολάντ (αριστερός, σοσιαλδημοκράτης), Ραχόι (δεξιός), Τζεντιλόνι (Κεντροαριστερά τύπου Θεοδωράκη, Γ. Παπανδρέου, Σημίτη κτλ.) και Μέρκελ (χριστιανοδημοκράτισσα).
Ικανοποιεί –διότι οδηγεί σε μια πορεία αποσύνθεσης της Ευρώπης– την Αριστερά (από ομάδες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Λαφαζάνη και τις εξωκοινοβουλευτικές, ακροαριστερές σέχτες που σε μια Ελλάδα χειμαζόμενη έχουν κυρίαρχο λόγο στην επιβολή της βούλησής τους).
Δυστυχώς, είναι μια πορεία αντίθετη με τα συμφέροντα των μη προνομιούχων λαών της ευρωπαϊκής ηπείρου. Των λαών, δηλαδή, κυρίως του Νότου, που μέσω της Ένωσης διεκδικούσαν μια μερική, έστω, ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου στην ήπειρο, πλούτου που για διάφορους λόγους συσσωρεύεται στις βόρειες περιοχές. Θα αναρωτηθείτε γιατί, η Ιταλία και η Ισπανία δεν είναι νότιες χώρες; Ναι, νότιες είναι, αλλά πρώτον διαθέτουν μια βιομηχανική παράδοση και υποδομή, και δεύτερον οι ηγεσίες και οι ηγέτιδες τάξεις τους προσδοκούν πως σε μια Ευρώπη με λιγότερα μέλη στον σκληρό πυρήνα της, η κατανομή των ωφελειών υπέρ των χωρών τους θα είναι καλύτερη.
Για την Ελλάδα, με μια πολιτική ηγεσία που αγγίζει τα όρια του μηδενός, με την απουσία υποδομών παραγωγής, με την εξάλειψη των μεσαίων στρωμάτων και την απουσία αστικής τάξης και με την παντελή εξαφάνιση της διανόησής της, η εξέλιξη θα αποτελέσει μια ακόμη τραγωδία.
Θα μπορούν να χορεύουν καθημερινά όσοι άνοιξαν το χορό το πρωί μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ του «Όχι».
Και θα μπορούν να επιλέγουν ηγέτες του εκτοπίσματος του κ. Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ή ακόμη και χειρότερους. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική Αριστερά επιδιώκουν τη δημιουργία μιας Ελλάδας στα δικά τους μέτρα, με την εξώθηση σε παραίτηση και υπερορία όλων των δυναμικών στρωμάτων του ελληνικού λαού για να αναπαράγουν την εξουσία τους. Την εξουσία των κουπονιών σίτισης και της εξάρτησης από το κόμμα και το κράτος. Διότι όσοι από τους πολίτες της χώρας μπορούν, θα αναζητήσουν τις τύχες τους αλλού. Αυτό όμως σημαίνει παντελή αποσύνθεση της χώρας.
Ας ελπίσουμε ότι κανένας από τους σημερινούς ηγέτες της Ένωσης –και κυρίως η κ. Μέρκελ– δεν θα βρίσκεται στη θέση του την επόμενη χρονιά, μήπως και το σενάριο δεν υλοποιηθεί. Αν και επιλογές τέτοιου είδους δεν γίνονται μόνο από τα κυβερνώντα κόμματα στις οργανωμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες.Ινφογνώμων Πολιτικά
