Δημήτρης Κακογιάννης
Σαν καραμέλα που δεν λιώνει διαχρονικά έχουν καταντήσει τη λέξη «ανάπτυξη» κυβερνητικοί υπουργοί, βολευτάδες και λοιποί σφουγγοκωλάριοι τους, που επικαλούνται κατά καιρούς πουλώντας ελπίδες για τις επί σειρά ετών αποτυχίες τους στην διαχείριση των κρατικών οικονομικών.
Το ίδιο παραμύθι πουλάνε και σήμερα ακόμα οι ίδιοι παράγοντες, επικαλούμενοι ένα αισιόδοξο μέλλον για τους πολίτες, φέρνοντας –όπως λένε- το νέο αναπτυξιακό νόμο σύντομα στη Βουλή.
Δεν θυμάμαι πόσους «αναπτυξιακούς Νόμους» έχουν ψηφίσει όλοι αυτοί οι άσχετοι που μας κυβερνούν και που κανένας απ αυτούς τους νόμους δεν βελτίωσε τους προηγούμενους αποτυχημένους.
Αφού στραγγίξανε για τα καλά επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αφού οι τράπεζες έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιο των δραστηριοτήτων τους τη λέξη «δανεισμός», αφού με την υπέρμετρη....
φορολογία κλείσανε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, αφού η ανεργία έφτασε σε αστρονομικά επίπεδα που αγγίξανε το 30%, αφού τα ασφαλιστικά ταμεία λεηλατήθηκαν από τις «επενδύσεις» των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο, σε «δομημένα ομόλογα» και με το Βενιζελικό PSI που το διατυμπάνιζαν σαν «πανάκεια» για τη θεραπεία του χρέους, αφού λόγω της ανεργίας τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τροφοδοτούνται πλέον με εισφορές, φροντίζουν να αναπληρώνουν τα ελλείμματα με περικοπές μισθών, συντάξεων και αυξήσεις φόρων.
Με λίγα λόγια ένα αναποτελεσματικό και χωρίς προοπτική σπιράλ ύφεσης και φτώχιας που τελειωμό δεν έχει, ούτε πρόκειται να έχει.
Τέλος ήρθαν τα γνωστά πλέον σε όλους «capital’s control’s», το κερασάκι στην τούρτα που έθεσε η προοδευτική και για πρώτη φορά «αριστερή» κυβέρνηση που και αυτή όπως και όλες οι προηγούμενες σφετερίστηκαν τη ψήφο των πολιτών τάζοντας τα σχετικά τους «καθρεφτάκια» στους ιθαγενείς, και θανάτωσαν την όποια εμπιστοσύνη υπήρχε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το αποτέλεσμα το ξέρουμε, το ζούμε. Στέγνωσε η αγορά από ρευστό, οι τράπεζες δεν λειτουργούν όπως πρέπει, οι συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις τους το μόνο αποτέλεσμα που φέρνουν είναι να φεσώνεται ακόμα περισσότερο το δημόσιο χρέος που εμείς οι πολίτες καλούμαστε να πληρώσουμε, και χιλιάδες δανειολήπτες να απειλούνται να χάσουν τα σπίτια τους.
Και η ανάπτυξη;;;; Ποια ανάπτυξη;;; Αυτή έχει καταντήσει ανενεργή λέξη στα λεξικά.
Διότι με ασταθέστατο φορολογικό περιβάλλον (αφού κάθε λίγους μήνες αλλάζει ο φορολογικός νόμος), με τη μεγαλύτερη φορολογία στην Ευρώπη που έχουν επιβάλλει οι ανεγκέφαλοι οικονομικοί παράγοντες (που θεωρούνται και καθηγητάδες πανεπιστημίων τρομάρα τους) αφού δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα που να μη φορολογείται, οι έκτακτες εισφορές και η αθανασία της γραφειοκρατίας, που χρόνια ολόκληρα ταλανίζει την όποια επενδυτική προσπάθεια, μόνον ηλίθιοι και αιθεροβάμονες θα επισκεφτούν και θα σκεφτούν να δημιουργήσουν επενδύσεις στη χώρα μας. Και δυστυχώς αυτή η κατηγορία επενδυτών έχει εκλείψει από το παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα.
Και με την ευκαιρία να αναφέρω ότι σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της ιστοσελίδας MSN (οικονομία) και με στοιχεία του ΔΝΤ, μεταξύ των είκοσι (20) χωρών με το μεγαλύτερο χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ, η χώρα μας παίρνει το ασημένιο μετάλλιο, με χρέος σε ποσοστό 172,73% του ΑΕΠ και ανεργία (2015) 24,98%, με το χρυσό μετάλλιο να απονέμεται στην Ιαπωνία με χρέος 246,14% του ΑΕΠ και ανεργία 3,38%. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε τι εστί ιαπωνική οικονομία, τη δυναμική της, τις δυνατότητες της και πόσο μάλλον όταν η ανεργία της είναι μόλις 3,38%. Τέλος, το χάλκινο μετάλλιο απονέμεται στην Ιταλία με χρέος 133,76% του ΑΕΠ και ανεργία 11,89%.
Φυσικά για τα αποτελέσματα αυτά δεν φταίνε οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε οι μικροί ή μεγάλοι επιχειρηματίες που στόλισαν τις εισόδους των επιχειρήσεων τους με κινέζικα λουκέτα.
Φταίνε και είναι εθνικά υπόλογοι όλοι αυτοί που ζητιάνεψαν και πέτυχαν να αναλάβουν τις τύχες της χώρας και που δυστυχώς λόγω της ανικανότητας, της αμάθειας, της απρονοησίας και (γιατί όχι) της ηλιθιότητας τους μας έφτασαν ως εδώ που είμαστε και που δεν γνωρίζουμε ως που θα φτάσουμε.
Το τραγικό και το ολέθριο είναι ότι δεν είναι ορατός όσο και να προσπαθούμε να το προσδιορίσουμε, ο ορίζοντας της ποθούμενης ανάκαμψης που κάθε άλλο παρά εύκολος θα είναι.
Δημήτρης Κακογιάννης
kafeneio
