...
Τρίτη, 31 Μαΐου 2016
...
Οταν οι "γελωτοποιοί" καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, δεν μπορεί να μας εκπλήσσει η νωπή δήλωση του Γιώργου Κατρούγκαλου ότι "...μπορούμε να ζήσουμε λίγο χωρίς καφέ και τσιγάρα".
Ο παραδαρμός της εποχής μας, που εξακολουθούμε κατ' ευφημισμό να αποκαλούμε και εποχή του "πολιτικού πολιτισμού", με τον κάθε Κατρούγκαλο της πολιτικής "ξεφτίλας" και έναν πρωθυπουργό της εύγλωττης παλαιοκομματικής νοοτροπίας και της απαιδευσίας, παίρνει πλέον τις αντιαισθητικές διαστάσεις του γελοίου, ιδιαίτερα με τον αυξανόμενο εμπαιγμό της κοινωνίας από τους πολιτικούς της ευκαιριακής λογικής.
Μια πρακτική που τροφοδοτεί τον καθημερινό μας βίο. Στην προέκτασή της όμως διογκώνει το άγχος και την ανασφάλεια του Ελληνα και συνέχει τον όλο ιστορικό στοχασμό του.
Και ο ιστορικός χρόνος διαρρέει. Αδιάκοπα διέρχεται το ιστορικό Μέλλον από την αφαιρετικά σχηματοποιημένη γραμμή του παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό Παρελθόν. Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της, χωρίς να παρατηρούνται δομικές αλλαγές στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο, καταλήγει να κάνει καταθλιπτικό το βάρος της "μακροιστορίας". Το άγχος του "ιστορικού Ελληνα" επιτείνεται ανάλογα.
Η μορφοπλασία είναι μοχλός της πολιτικής "έμπνευσης" αλά ελληνικά.Να βάζεις στη θέση των μορφών, που δεν έχεις, κατασκευές και να τις παρουσιάζεις για μορφές, διαφθείρεις εσωτερικά το έργο σου. Κάνεις ένα ανάπηρο πλάσμα με δεκανίκια ή ένα απλώς ανθρωπόμορφο ρομπότ. Το κρίσιμο πρόβλημα είναι η πραγματική αξία των "μη ωραίων" και "μη εύμορφων" στοιχείων, όταν αυτά αποτελούν συστατικό μιας σαρωτικής πνευματικής, πολιτιστικής και πολιτικής σύλληψης και δημιουργίας.
Η αισθητικότης του πολιτικά γελοίου έγκειται στο ότι, δι' αυτού, η πολιτική ασχημία νομιμοποιημένη, εκτρέπεται στην υπερβολή. Οι κοινωνικές καταστάσεις δεν μπορούν να ξεφύγουν επίσης από το γελοίο. Για χρόνια "τραγουδούσαμε" οι Ελληνες ξέγνοιαστα, αν και μας μπούκωναν τα στόματα με ματωμένα μπαμπάκια και γάζες. Και τώρα "τραγουδούμε", αλλά οι φθόγγοι μας τώρα ηχούνε παράτονα, βγαλμένοι από λαρύγγια σακατεμένα και πνευμόνια χτικιασμένα.
Και με το "τραγουδούσαμε ξέγνοιαστα" εννοώ τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες και κάποιους πολιτικούς, που προσπαθούσαν να πουν κάτι...
Τιμωρήθηκαν όμως για το θάρρος ή την επιθυμία τους. Αλλους τους φίμωσαν και άλλοι επέλεξαν το δρόμο της εξαγορασμένης επιβίωσης. Και πόσοι άλλοι δεν λησμόνησαν την εφηβική τους πίστη και "καμαρώνουν" το βασίλεμα ακουμπισμένοι στη γεροντική ηλικία, ανεχόμενοι το πολιτικά γελοίο; Και άλλοι, τόσοι άλλοι, που κουράστηκαν να ψάχνουν για τα αίτια. Σκλήρυνε η καρδιά τους, χάνοντας την πίστη. Και μολονότι μεσήλικες, αναπολούν νοσταλγικά μια άδεια, μια χαμένη ζωή...
Και πόσοι άλλοι αντιμετωπίζουν τη δυσκολία να πουν την αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς, ελεύθερα και αυθεντικά...
Η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να βρει τη σωτηρία στο πολιτικά γελοίο, που επιμένει και επιμένει...Η σημερινή κατάσταση της κοινωνίας απαιτεί μια κάθαρση, που να βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια και στην τεκμηριωμένη πολιτική πρακτική, όχι στο πολικά γελοίο και στην αποκάλυψη του πολιτικά αόριστου.
Η διαφορά μας ως κοινωνία από τον Φαουστικό τύπο της Αναγέννησης, τον διανοούμενο που πάσχιζε να συνταιριάσει την αποκάλυψη με την εμπειρική αλήθεια, είναι απλή: Η εμπειρική μας αλήθεια και πραγματικότητα αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, ενώ η δήθεν αποκάλυψη ως απότοκος του πολιτικά αόριστου, δεν αποτελεί ούτε συζητήσιμη υπόθεση.
Είναι ένα παραμύθι, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες ενίοτε προβολές των ψυχικών μας πόθων...
Η πολιτική γελοιότητα όπως εκδηλώνεται στις μέρες μας, απευθύνεται σε όσους πιστεύουν σε φθηνούς προφήτες της πολιτικής. Σε αναχρονιστικούς συντηρητικούς με σύμπλεγμα εθνικής μειονεξίας, σε αφελείς Ρόμπιν Χούντ και μωρόπιστους, που τρέφονται με μυθοπλασίες...
Ολοι αυτοί, ίσως υιοθετήσουν ακόμη μια απίστευτη προτροπή, ενός ακόμη Σαρδανάπαλου της πολιτικής, ώστε να συνεχίσουν να ζουν χωρίς τσιγάρα και καφέ, παρακολουθώντας απαθείς τον υπουργό της ενσαρκωμένης πολιτικής γελοιότητας να συνεχίζει ατάραχος να απολαμβάνει το πούρο του και το καπουτσίνο του στα καφέ της αποχαύνωσης στο Κολωνάκι!
Του Στέλιου Συρμόγλου
