μετατρέπονται σε τοξικούς ηγέτες.
Κάποτε, οι Έλληνες αναζητούσαν μανιωδώς την Προστάτιδα Δύναμη και δεν δίσταζαν να ονοματίζουν τα κόμματα επισήμως με το όνομα της χώρας προτίμησής τους (Αγγλικό Κόμμα, Μαυροκορδάτος - Γαλλικό Κόμμα, Κωλέττης - Ρωσικό Κόμμα, Γενναίος Κολοκοτρώνης). Τώρα, αναζητούμε ηγέτη, μέσα όμως από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, εν γνώσει μας ότι είναι φθαρμένο.
Ο οποίος προφανώς και είναι προσανατολισμένος πάλι προς κάποια "προστάτιδα δύναμη", επί δύο δεκαετίες προς Γερμανία, και προσφάτως επαναφορά στις ΗΠΑ. Ο Άγγελος Συρίγος, σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του στην "Καθημερινή", παρατηρεί ορθώς, πως η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι ο ηγέτης στην Ελλάδα δεν προκύπτει εκ παρθενογενέσεως. Προέρχεται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Με αυτό επομένως ως δεδομένο, η ακριβοπληρωμένη αποτυχία της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας φέρνει πιο κοντά στην αναζήτηση της πολυπόθητης υψηλόφρονος ηγεσίας. Και είναι ενδεικτικό ότι ύστερα από έξι χρόνια εξακολουθούμε να λέμε ότι περνάμε κρίση, όπερ υπονοεί ότι βρισκόμαστε για ένα σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα σε μια εξαιρετική και δύσκολη φάση που έχει διαταράξει την ομαλή μας πορεία.
Αυτό, όμως, που ζούμε δεν είναι πλέον κρίση. Είναι η νέα μας "κανονικότητα" στην οποία θα ζούμε τα επόμενα πολλά χρόνια. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο γρήγορα θα προβάλει η απαίτηση για σοβαρή λύση των προβλημάτων μας. Τόσο πιο γρήγορα θα αναζητήσουμε το κάτι διαφορετικό στην πολιτική μας ηγεσία. Ακόμη και οι σωτήρες χρειάζονται κάποιον να τους καλέσει.
Το πρόβλημα βεβαίως είναι, ότι όπως έγραψα ανωτέρω, οι προκύπτοντες ηγέτες ενυπάρχουν στο πολιτικό σύστημα, το οποίο όμως απορρίπτουμε συλλήβδην, επειδή κατέστησε την κρίση "κανονικότητα". Αλλά και πάλι, μήπως οι προηγούμενοι δεν είχαν εκλεγεί δια της ψήφου μας, ως ικανοί ηγέτες; Τι είναι αυτό που τους οδήγησε σε παταγώδη αποτυχία, και τον λαό σε απελπισία;
Προφανώς, τα προσόντα τα οποία θεωρούσαμε πως έχουν, ήσαν επιφανειακά, και οι ηγέτες μας στερούμενοι βάθους και επιθυμίας υπηρέτησης του λαού, και όχι του προσωπικού τους συμφέροντος, κατελήφθησαν από το Σύνδρομο του Ικάρου, το οποίο πολύ χαρακτηριστικά είχε περιγράψει προ ετών ο Χαράλαμπος Πετράς, στο "Επιχειρώ", και συμφώνως προς το οποίο άνθρωποι με ικανότητες, ταλέντα, υψηλό κίνητρο και αυτοπεποίθηση, συχνά εκτροχιάζονται και μετατρέπονται σε τοξικούς ηγέτες. Με τη συμπεριφορά τους τελικά ματαιώνουν τις προσδοκίες τους και οδηγούν στην καταστροφή τόσο την χώρα (ή επιχείρηση) όσο και τον εαυτό τους. Ποιο είναι το Σύνδρομο του Ικάρου που απειλεί την Ηγεσία; Γνωρίζουμε τον μύθο. Ο Ίκαρος ανέβαινε ασταμάτητα, όλο και πιο ψηλά. Έφτασε τόσο ψηλά που ο Ήλιος έκαψε τα φτερά του, έλιωσαν και κατέπεσε στη θάλασσα.
Ο Ίκαρος ως μορφή, συνδέεται με ηγέτες που έχουν εκείνα τα στοιχεία προσωπικότητας που τους βοηθούν να διακριθούν. Όλοι οι υπόλοιποι τους θαυμάζουν για όσα πετυχαίνουν και επενδύουν σε αυτούς. Αν και ο μύθος δεν μας λέει γιατί πέταξε τόσο ψηλά ο Ίκαρος, στην σύγχρονη πραγματικότητα, οι ηγέτες αυτοί γίνονται τοξικοί για τους ίδιους λόγους που αναρριχήθηκαν και πέτυχαν!
Τα στοιχεία ενός τοξικού ηγέτη που βιώνει το Σύνδρομο του Ικάρου είναι η υπερβολική πίστη στον εαυτό, η έπαρση που εξελίσσεται σε παθολογικό ναρκισσισμό και η αυτό-τυφλωτική οξυδέρκεια. Δηλαδή, εκείνα τα στοιχεία που αρχικά τον βοήθησαν να στοχεύσει ψηλά, να επιμείνει στον στόχο του ακούραστα και να διακατέχεται από ένα αστείρευτο κίνητρο για διάκριση και επιτυχία. Είναι η σκοτεινή πλευρά της ίδιας προσωπικότητας που ροκανίζει τα θεμέλια της επιτυχίας.
Αυτά τα στοιχεία, όταν γίνονται αρνητικά, οδηγούν σε συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από αυταρχισμό, ευερεθιστότητα, αδυναμία συνεργασίας, εσωστρέφεια και παρορμητικότητα. Έτσι, δημιουργείται ένας δυσλειτουργικός ηγέτης ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, αδυνατεί να διαμορφώσει μακροπρόθεσμα πλάνα και να εμπνεύσει την ομάδα του, δεν ανέχεται την αξιολόγηση και την κριτική. Η αποδοτικότητά του μειώνεται κατακόρυφα και το δυστύχημα είναι ότι ο ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να διορθωθεί.
Πηγή:voria.gr
