«Να δραπετεύσω ή να με ρίξουν;» είναι το δίλημμα: Ο Αλέξης μπροστά στην μοίρα του… TOPICS:ΔιαπλοκήΚυβέρνησηΜέρκελΤσίπρας Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην συζήτηση προ Ημερησίας Διατάξεως, σύμφωνα με το άρθρο 143 του Κανονισμού της Βουλής, σχετικά με την Παιδεία, Αθήνα Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ SEPTEMBER 29, 2016 Του Γιώργου Πετράκη Σε λίγο ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν θα έχει καν την ευκαιρία να αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα. Σε κάθε κυβέρνηση υπάρχει ένα σημείο καμπής, ένα κομβικό σημείο, όπου μπαίνει στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο νεαρός Πρωθυπουργός με την φρεσκάδα και το θράσος του πρωτάρη, εκμεταλλεύθηκε ιδανικά μια δύσκολη συγκυρία πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Όταν με άναυδη όλη την ελληνική κοινωνία και κυρίως τους ψηφοφόρους, από τις κωλοτούμπες και την υπογραφή του Πρώτου Μνημονίου της Αριστεράς, επέλεξε να προχωρήσει την απάτη μέχρι τέλους: οδήγησε την χώρα σε εκλογές και έκτοτε χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την επανεκλογή του, για να νομιμοποιήσει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Δηλώνει ότι είναι επώδυνο το Μνημόνιο και αποτέλεσμα δύσκολου συμβιβασμού (ήττα το είπε ο Ευκλείδης) αλλά πλέον έχει την εντολή του ελληνικού λαού να το εφαρμόσει και θεωρεί μάλιστα ότι είναι και επιτυχία του… Ο κ. Τσίπρας παρασύρθηκε από την δόξα και την λαμπρότητα του Μαξίμου, τις ανέσεις του πρωθυπουργικού λίαρ τζετ, από την παρέα όχι πια με ξεμαλλιασμένους και μουσάτους ιδρωμένους συντρόφους των τάσεων, αλλά με παγκόσμιους ηγέτες. Να χασκογελά με τον Ιταλό Ρέντσι, να είναι χρήσιμος και υπάκουος στην Καγκελάριο Μέρκελ, να συζητά το μέλλον του σοσιαλισμού με τον απερχόμενο Ολάντ στα Ηλύσια Πεδία, να σηκώνει το τηλέφωνο και να τα λέει με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Έτσι τυφλωμένος από αυτή την λάμψη, που δεν είναι και λίγο πράγμα έστω και για πλουσιόπαιδο της ΚΝΕ και της Κυψέλης, δείχνει να χάνει το τάιμινγκ της επιβίωσης του. Σε μια δύσκολη καμπή για την χώρα τον Δεκέμβριο του 2014 επέλεξε να αρπάξει την εξουσία αγνοώντας επιδεικτικά όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι βαδίζουμε στην καταστροφή. Ενάμιση χρόνο διακυβέρνησής του η χώρα έκανε πολλά άλματα προς τα πίσω. Προοπτική ανάκαμψης δεν υπάρχει. Ο ελληνικός λαός χάνει το πιο σημαντικό: την πίστη ότι μπορεί να βγούμε από αυτή την βαθιά κρίση στο ορατό μέλλον. Ο κ. Τσίπρας ήρθε και στέρησε, ξεφτίλισε, την ελπίδα. Το μόνο που είχε απομείνει στους Έλληνες πολίτες. Όμως ενώ ο ορίζοντας της οικονομικής κρίσης είναι ολόμαυρος και βαρύς, η κυβέρνηση κατέφυγε στα γνωστά κόλπα. Αντί να επιχειρήσει να κλείσει την αξιολόγηση την οποία η ίδια συμφώνησε, κάνει παιγνίδια επικοινωνιακά, ροκανίζει χρόνο και τα κάνει όλα καθυστερημένα. Όταν το μόνο που δεν έχουμε, είναι χρόνος καθώς οι «τρύπες» στον Γολγοθά που ανεβαίνει η χώρα όλο και μεγαλώνουν. Δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι συνεχίζει να κρατά την χώρα σε τεντωμένο σκοινί, όταν την επόμενη χρονιά θα έχουμε εκλογές στη Γερμανία και την Ολλανδία, προεδρικές στην Γαλλία, οπού το νέο πολιτικό περιβάλλον θα είναι αρνητικό για κάθε γενναιόδωρη κίνηση προς την Ελλάδα. Χωρίς να υπολογίζει κανείς το τι θα συμβεί εάν η Deutcshe Bank καταρρεύσει. Η κυβέρνηση σε μια κλασσική κίνηση αυταρχισμού θέλησε να φυλάξει τα νώτα της. Έτσι, επιχειρεί μετά την Δικαιοσύνη, να ελέγξει και τα ΜΜΕ. Έστησε έναν άθλιο και απολύτως μαϊμουδερό διαγωνισμό προκειμένου να καθοδηγήσει το νέο τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα. Πρόκειται βεβαίως για την πιο ανόητη πρωτοβουλία που θα μπορούσε να πάρουν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Όσο κι αν επιχειρείς να ελέγξεις τα ΜΜΕ, πλέον ένα μεγάλο, το πιο δυναμικό μέρος της κοινής γνώμης ενημερώνεται και από άλλες πηγές, τις οποίες καμία κυβέρνηση ούτε καν αυτή του Ερντογάν ή του Μαδούρο, δεν μπορούν να ποδηγετήσουν. Όμως πέραν των οικονομικών συμφερόντων που μπορεί να υπήρχαν, αλλά και της βαριάς οσμής διαπλοκής που δημιούργησε η επιμονή κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων να «καθαρίζουν» τον κ. Καλογρίτσα και να φορτώνονται στην πλάτη τους τις φοροδιαφυγές του και τα βοσκοτόπια του, η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα πουλήσει και πάλι φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους πολίτες και συγχρόνως θα έφτιαχνε πολιτικό άλλοθι που θα της επέτρεπε να καταφύγει μέσα σε αναμπουμπούλα σε νέες εκλογές. Το σύνθημα ήταν καθαρό: «μας ρίχνει η διαπλοκή» (και όχι φυσικά το Μνημόνιο του). Το φιάσκο του χειρισμού με τον διαγωνισμό, της στερεί πλέον αυτή την δυνατότητα. Τα δεκάδες πρωτοσέλιδα της Αυγής που απέναντι στο σκάνδαλο Καλογρίτσα και της Τράπεζας Αττικής, έβαζε απλώς στην ζυγαριά τα όσα είχαν κάνει οι άλλοι στο παρελθόν, στέρησε το ηθικό πλεονέκτημα, καθώς όλη η επιχειρηματολογία των κυβερνητικών στελεχών ήταν ότι και οι προηγούμενοι βασάνιζαν τους μαύρους… Έτσι ο κ. Τσίπρας, ο θαυμαστής του Κώστα Καραμανλή θαυμάζει αλλά δεν συμβουλεύτηκε την κορυφαία κίνηση του πρώην πρωθυπουργού: την δραπέτευση από την εξουσία, όταν έβλεπε το σκάφος να πέφτει στον βράχο. Ο κ. Τσίπρας γλυκάθηκε και νόμιζε ότι θα τα ξεπεράσει όλα. Έχασε την ευκαιρία να πηδήξει μόνος του στα μαλακά… Τώρα η άλλη επιλογή, είναι να βιώσει την κατάρρευση. Και δεν θα πιστέψει κάνεις ότι ήταν η Διαπλοκή που τον έριξε. Εξάλλου όλοι γνωρίζουν ποιος τον στήριξε: οι δανειστές και η κ. Μέρκελ . Η διαπλοκή και αυτή μαζί του ήταν… Δεν αρκούν αυτά όμως για να μείνει κάποιος στο Μαξίμου… Και ίσως ο πιο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι ότι θα τον «ρίξουν», αλλά ότι θα αφεθεί να σαπίσει εκεί, στο Μάξιμου… mignatiou.com
