«Οι δεσμεύσεις αυτές υλοποιούνται στο ακέραιο Εχω την άνεση να έρθω σήμερα εδώ ενώπιόν σας, ένα χρόνο μετά, και να σας θυμίσω μια-μια αυτές τις δεσμεύσεις. Και έχω αυτή την άνεση, γιατί δεν έμεινε καμία ανολοκλήρωτη». Ο Τσίπρας είν' αυτός που μιλάει στη ΔΕΘ. Ο πρωταθλητής στο ψέμα και στην παραπλάνηση, ο άνθρωπος που με την κλίκα του φόρτωσε στον ελληνικό λαό ένα ακόμα Μνημόνιο επαίρεται ότι τηρεί τις δεσμεύσεις του. Αναφερόταν στις υποτιθέμενες δεσμεύσεις μετά το τρίτο Μνημόνιο, όμως και σ' αυτές ψέματα είπε. Για το Ασφαλιστικό, για τα «κόκκινα δάνεια», για τα φορολογικά χαράτσια κτλ. Ομως, δε δικαιούται να χρησιμοποιεί τη λέξη «δέσμευση» ο άνθρωπος που εξαπάτησε με τον πιο αισχρό τρόπο τον ελληνικό λαό. Ακολούθησε η Φώφη με «10 προτάσεις επιτάχυνσης της ανάπτυξης» και «8 παρεμβάσεις που αφορούν άμεσα την οικογένεια». Η ετήσια φιέστα της Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται αυτό το Σαββατοκύριακο, με τον Κούλη να ανεβαίνει με αέρα αυριανού πρωθυπουργού και να ξεδιπλώνει το αναγεννητικό του σχέδιο. Εδωσε ήδη μικρές προγεύσεις, με διαρροές του επιτελείου του και με συναντήσεις με τους «κοινωνικούς φορείς». Εχει ο καιρός γυρίσματα. Ο Τσίπρας κατηγορεί τον Μητσοτάκη για… λαϊκισμό, τον ρωτάει πού θα βρει τα λεφτά για να υλοποιήσει αυτά που τάζει και αυτοπροβάλλεται σαν υπόδειγμα… ρεαλισμού και υπευθυνότητας. Είναι η «ήρεμη δύναμη». Αν σας θυμίζει κάτι αυτό το τελευταίο, δεν κάνετε λάθος. Ολα τα σλόγκαν, όλες οι πολιτικές ατάκες, το βασικό περιεχόμενο όλων των αντεγκλήσεων ανάμεσα στα αστικά κόμματα, έχουν ξαναεμφανιστεί στο παρελθόν, σε άλλες συνθήκες, με διαφορετικά λόγια. Οι βασικοί πρωταγωνιστές αλλάζουν θέσεις σ' ένα αέναο «γύρω-γύρω όλοι». Το 2014 οι γαλαζοπράσινοι ρωτούσαν τον Τσίπρα «πού θα βρει τα λεφτά». Το 2016, ρωτάει ο Τσίπρας τους γαλάζιους «πού θα βρουν τα λεφτά», ενώ οι πράσινοι, περιθωριοποιημένοι, προσπαθούν να δώσουν έναν προπαγανδιστικό διμέτωπο, ξέροντας ότι την επόμενη φορά μάλλον θα χρειαστεί να ξαναμπούν ως τσόντα στην κυβέρνηση. Αν επρόκειτο για το χώρο της λογοτεχνίας, θα μιλούσαμε για ένα ξεκαρδιστικό αφήγημα. Ομως, η ζοφερή πραγματικότητα παγώνει το γέλιο. Γιατί αυτός ο θίασος, απαξιωμένος, χωρίς τα τεράστια ποσοστά του παλιού δικομματισμού, εξακολουθεί να είναι πολιτικά κυρίαρχος. Από την άνοιξη του 2012 μέχρι το φθινόπωρο του 2016, σε περίπου τεσσεράμισι χρόνια, έχουμε τέσσερις διαδοχικές συγκυβερνήσεις από δύο πρωθυπουργούς. Παρά τη διαρκή πολιτική κρίση, τις διασπάσεις και τις επανασυγκολλήσεις, καμιά απ' αυτές τις συγκυβερνήσεις δεν αντιμετώπισε πρόβλημα επιβίωσης. Τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις (δύο το 2012 και δύο το 2015) έδωσαν ομαλές κοινοβουλευτικές λύσεις, σε συνθήκες κρίσης, κοινωνικής καταστροφής, λαϊκής οργής. Ο κρίσιμος παράγοντας, αυτός που θα εμπόδιζε την ομαλή αναπαραγωγή των λύσεων εξουσίας από τον αστικό κοινοβουλευτικό θίασο, δεν έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Δεν έχει καν παρουσία. Εκφράζεται κυρίως διά της ψήφου, προσφέροντας έτσι τις αλυσίδες με τις οποίες τον αλυσοδένουν. Η εικόνα είναι ντροπιαστική, όμως η έκφραση αποτροπιασμού και αηδίας δεν αντιστοιχεί σ' αυτούς που θέλουν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Αντιστοιχεί σε ελιτιστές. Για ν' αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει ν' αλλάξουμε τις συνειδήσεις. Κι αυτό θέλει οργάνωση. kontra
