Τι χρειαζόμαστε μια γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση;

ΔΙΕΘΝΗ. - 18 Απρ 2020 - facebook sharing buttontwitter sharing buttonemail sharing button German Chancellor Angela Merkel during the official handover of the annual report 2018 of the National Regulatory Control Council (NKR) in the chancellery in Berlin, Germany,. EPA, CLEMENS BILAN Του ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ Η αλεπού της αμερικάνικης διπλωματίας και μέγας «φιλέλληνας» Χένρυ Κίσινγκερ, σε πρόσφατο άρθρο του, επεσήμανε μεταξύ άλλων πως «όταν τελειώσει η πανδημία, οι θεσμοί πολλών κρατών θα θεωρηθούν αποτυχημένοι. Η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια αυτός που ήταν, μετά τον κορωνοϊό». Αν αυτό ισχύει, γιατί να μην επικεντρωθούμε στην απονομιμοποίηση της Ε.Ε. υπό την κυριαρχία της Γερμανίας και του πλούσιου Βορρά και να μην ακούσουμε καθαρά τους τριγμούς μιας πιθανής αυτοδιάλυσής της ως βασικής τάσης; Το Ηνωμένο Βασίλειο, ήδη με το Brexit, έχει αποχωρήσει. Και ακολούθησε η πανδημία για να αποδειχτεί πως το οικοδόμημα είναι τελείως γυμνό, αδύνατο να προσφέρει κάτι ουσιαστικό σε όσους ηθελημένα ή με το ζόρι βρίσκονται εντός του «συνεταιρισμού». Ακόμα περισσότερο, αφού δε συγκινήθηκαν το 2010-2015 με μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κι αφού πειραματίστηκαν με μνημόνια και άλλα δεσμά επικυριαρχίας στο Νότο, τώρα δεν συγκινούνται ούτε μπροστά στις εκατόμβες των νεκρών από την πανδημία. ο πρόσφατο παζάρι που έγινε την προηγούμενη βδομάδα σχετικά με τους όρους χρηματοδότησης των μελών της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της πανδημίας, έφερε στο προσκήνιο τον απίστευτο κυνισμό και εθνικισμό των Γερμανών, αφεντικών της Ε.Ε, και των διαπιστευμένων «χωροφυλάκων» τους (Ολλανδία, Αυστρία, Βαλτικές χώρες). Ο στόχος είναι προφανής: Το Βόρειο μπλοκ, υπό τη γερμανική ηγεσία, θέλει να επωφεληθεί από την κρίση και να ποδηγετήσει με μνημόνια ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο (Ισπανία, Ιταλία σε αυτήν την φάση). Η Γαλλία παραμένει προσκολλημένη στη συμμαχία αυτή, παρόλο που διαβλέπει τους κινδύνους, και ερωτοτροπεί με μια πιο ανεξάρτητη πολιτική ειδικά προς Νότο (Β. Αφρική και Ν.Α. Μεσόγειο). Στην τελική φάση, η Ισπανία (με αριστερή κυβέρνηση σοσιαλιστών – Podemos) σιώπησε, η Ιταλία έμεινε μόνη της, πάλεψε, φώναξε, εκβίασε και τελικά δέχθηκε, δηλαδή συμβιβάστηκε, την πρόταση των γερμανών που υιοθετήθηκε. Στην ουσία ο Βορράς επέβαλε τις θέσεις του και ο όποιος δανεισμός θα γίνει με τις ρήτρες και τους όρους του ESM πράγμα που συνεπάγεται μνημόνια. Το γερμανικό σχέδιο Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της πιστεύουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν την κρίση και να κυριαρχήσουν επί του ευρωπαϊκού εδάφους αλλά και επί των διαδρόμων προς Ανατολική και Ν.Α. Ευρώπη, βάζοντας τη θηλιά στο λαιμό ακόμα και χωρών όπως η Ιταλία. Τα μεγέθη «Ελλάδα» και «Κύπρος» δεν τα υπολογίζουν. Υπολογίζουν όμως τους ανταγωνιστές, βασικά τις ΗΠΑ που καταπολεμούν τη Γερμανία και θέλουν την Ευρώπη μαγαζί τους στην αντιμετώπιση Ρωσίας και Κίνας. Ο γερμανικός σχεδιασμός θα πρόκρινε κυρίως ιδιαίτερες σχέσεις με τις δυο τελευταίες, όμως η Γερμανία από μόνη της είναι μεγάλη για την Ευρώπη, αλλά μικρή για παγκόσμιες διευθετήσεις. Έτσι, η συγκέντρωση δύναμης δια της αποικιοποίησης του ευρωπαϊκού Νότου γίνεται η μεσοπρόθεσμη στρατηγική της. Η στιγμή για τη Γερμανία, εν μέσω πανδημίας, φαίνεται κατάλληλη για να δείξει ποιος είναι ο δυνατός στην Ευρώπη, ποιος επιβάλλει κανόνες, ποιος στέλνει τελεσίγραφα. Στο πρόσφατο παρελθόν, ο γερμανικός ορντοφιλελευθερισμός, δηλαδή το σύμπλεγμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών με την εμπλοκή του κράτους και την αυστηρή προσήλωση στους κανόνες και τις συμφωνίες, έσπασε τη σπονδυλική στήλη της Κύπρου (το τραπεζικό σύστημα), αντιμετώπισε την κρίση στην Ελλάδα (2015), προχώρησε στο πραξικόπημα να μην δεχθεί ως υπουργό οικονομικών της Ιταλίας πρόσωπο που είχε τολμήσει να κριτικάρει τη στάση της Γερμανίας. Τώρα με τον ESM θέλει να επιβάλλει μνημόνια και σε άλλες χώρες: Οι συνθήκες της πανδημίας και οι ανάγκες αναχρηματοδότησης της οικονομίας σε μερικές χώρες θα είναι επείγουσες. Η Λαγκάρντ, ως επικεφαλής της ΕΚΤ, εκτίμησε ότι η Ευρώπη χρειάζεται άμεσα μίνιμουμ 1,5 τρις ευρώ και η Γερμανία απάντησε, στο πρόσφατο περιπετειώδες Eurogroup, πως θα διατεθούν περίπου μόλις 500 δις… και ύστερα βλέπουμε. Αυτό σημαίνει πως συνειδητά και σχεδιασμένα ο Βορράς αφήνει να βυθιστεί κυρίως ο Νότος ώστε μετά να εμφανιστούν οι σωτήρες με τα μνημόνια. Ανάλγητη ευρωκρατία Για να φανεί ακόμα πιο καθαρά ο κυνισμός και το επαχθές πρόσωπο της ευρωκρατίας, θα αναφερθούμε και στο αίτημα που υπέβαλε η ελληνική κυβέρνηση (Κ. Μητσοτάκη) να δοθεί παράταση στην προστασία της πρώτης κατοικίας, δηλαδή να μην προχωρήσουν σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς όσων δεν μπόρεσαν να τακτοποιήσουν τα δάνειά τους και λόγω πανδημίας. Η απάντηση ήταν ένα ξερό «όχι». Δεν επρόκειτο για ένα «όχι» προς ένα εργατικό σωματείο ή μια ένωση δανειοληπτών. Ήταν ένα «όχι» σε αίτημα-πρόταση ενός μέλους της Ε.Ε. Η αλαζονεία, το κατακτητικό πνεύμα, η εκδικητικότητα, ο ρατσισμός σε όλο τους το μεγαλείο, απέναντι σε χώρες, σε έθνη και λαούς της Ευρώπης. Μπορεί η Ευρώπη χωρίς τη γερμανική Ε.Ε.; Δεν είναι διόλου παράλογο να τεθεί αυτό το ερώτημα. Η Ευρώπη πρέπει να απαλλαγεί από τις θηλιές που βάζει η γερμανική κυριαρχία. Ευρώπη χωρίς γερμανική Ε.Ε. δε σημαίνει διάλυση και εξαφάνισή της. Σημαίνει «άλλη Ευρώπη». Μια γερμανική Ε.Ε που απομυζά την υπόλοιπη και ιδιαίτερα το Νότο, θα οδηγήσει -ήδη οδηγεί- σε μια πολιτική αμφισβήτηση και άρνηση αυτής της υποδούλωσης. Η «διάλυση» της Ευρώπης προκαλεί ρίγη φόβου στους «ευρωπαϊστές», αλλά στην ουσία πρόκειται για τη διάλυση της γερμανικής μπότας επί της Ευρώπης και για το άνοιγμα των προοπτικών για μια «άλλη Ευρώπη». Άλλωστε για ποια «Ενωμένη Ευρώπη» μας ομιλούν; Τα σύνορα είναι κλειστά, ο καθένας είναι μόνος του απέναντι στην πανδημία, ο Βορράς ετοιμάζεται να αρπάξει ό,τι μπορεί όταν έρθει το «μετά», οι στρατοπεδεύσεις έχουν στηθεί. Βόρεια Ευρώπη με επίκεντρο την Γερμανία, μπλοκ του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία), Γαλλία, και τέλος, ευρωπαϊκός Νότος. Υπάρχουν ήδη αναλυτές που προβλέπουν μια τριχοτόμηση της Ε.Ε. σε αυτά τα μέρη. Ελλάδα και Ευρώπη Ποια εξέλιξη της Ε.Ε. ή της Ευρώπης θα ήταν ευνοϊκή για την Ελλάδα, θεωρώντας πως είμαστε μέρος τους; Η Ελλάδα πρόσφατα τάχθηκε με τις χώρες που έθεσαν θέμα ευρωομολόγου. Ξεκίνησαν 9 χώρες, για να μη μείνει στο τέλος καμία που να μην αποδεχθεί τελικά τον τάχα συμβιβασμό του Eurogroup. Από καιρό έχουμε υποστηρίξει ότι η χώρα θα έπρεπε να χαράξει μια πολιτική που θα ευνοούσε τη συνάντηση και την ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού Νότου απέναντι στον γερμανικό Βορρά της Ε.Ε. Πρώτα όμως θα έπρεπε να προχωρήσει σε μια έμπρακτη συμμαχία με την Κύπρο σε όλα τα ζητήματα και να μην περιοριζόμαστε στην αλληλοϋποστήριξη σε επίπεδο Eurovision, όπου η μία δίνει στην άλλη δωδεκάρια. Δύο χώρες ενωμένες, μαζί σε κάθε ζήτημα μέσα στους «θεσμούς», μετρούν περισσότερο από μία. Αν επιπλέον ετίθετο πολιτικά το ζήτημα μιας ευρωμεσογειακής συνεργασίας που κλιμακωτά θα έδινε ζωή σε μια διακρατική ένωση, τότε θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Τα μεγέθη Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρος καθώς και άλλες χώρες που θα προσανατολίζονταν προς αυτό τον άξονα θα δημιουργούσαν μια άλλη κατάσταση. Ο ευρωατλαντισμός και κυρίως οι ΗΠΑ θα αντιδρούσαν, αλλά ο διεθνής ορίζοντας θέτει εκ των πραγμάτων πολλές άλλες επιλογές. Ο απογαλακτισμός της Ευρώπης από τις ΗΠΑ είναι πάντα στην ημερήσια διάταξη, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, στρατιωτικά, πολιτιστικά. Άλλωστε, ο αγγλοσαξονικής κοπής νεοφιλελευθερισμός (Ρήγκαν–Θάτσερ) και ο γερμανικός ορντοφιλελευθερισμός οδηγούν σε μια καταρράκωση της Ευρώπης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ευημερίας, της ειρήνης. Μια τέτοια πορεία πρέπει να αναμετρηθεί και με την αποικιοκρατική παράδοση που φέρει ως στίγμα ολόκληρο το ευρωενωσιακό οικοδόμημα αλλά και ξεχωριστά διάφορες δυνάμεις. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε και να προωθήσουμε μια άλλη εναλλακτική για τη χώρα μας και τις σχέσεις στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, η Βόρεια Ευρώπη (Γερμανία) επιζητούν να χτίσουν έναν γερμανοτουρκικό άξονα. Η Ε.Ε. έχει σιγοντάρει αυτή την κατεύθυνση. Η Αγγλία έχει ανοικτά φιλοτουρκική θέση. Η Ρωσία… Αλλά ας μη συνεχίσουμε. Η ουσία είναι το να κατανοηθεί το επισφαλές της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. και τους τριγμούς που ακούγονται. Μια ενεργητική πολιτική θα σήμαινε πολιτικούς στόχους και διαφοροποιημένες συμμαχίες (Ευρώπη, Βαλκάνια, Ν.Α. Μεσόγειο, Ρωσία, Κίνα κ.α.) για την επιβίωση της χώρας, σε εντελώς πρωτόγνωρες συνθήκες. Θα λειτουργήσει ξανά η ετερογονία των σκοπών αλλά πρέπει να φανταστούμε την πολιτική ως μια επιδρώσα δύναμη. Αν παραιτηθεί κανείς από αυτήν, απλώς περιμένει την «μοίρα» των πραγμάτων. ΠΗΓΗ: edromos.gr apopseis.com