Τρίτη, 10 Μαΐου 2016
Υπάρχει άραγε ελπίδα να βγούμε από την κρίση και να δούμε καλύτερες μέρες μέσα στη Γερμανική ευρωζώνη; Έχουν ελάχιστη βάση οι δημοσιογραφικοί μονόλογοι ότι μόνο μέσα στο ευρώ υπάρχει ελπίδα; Ότι πρέπει να δεχτούμε το ευρώ πάση θυσία; Η απάντηση είναι ένα βροντώδες όχι. Όχι υπό τις σημερινές συνθήκες της ευρωζώνης, της υφεσιακής πολιτικής που ακολουθείται από το νεογερμανικό ιμπεριαλισμό. Για την επιστροφή των τεράστιων χρεών μας που διαρκώς διογκώνονται υπό την πίεση των τοκογλυφικών τοκοχρεωλυσίων, απαιτείται τουλάχιστον ποσοστό της τάξης του 10% ετησίως δηλ. 18-19 δις ευρώ.....
Επιπλεόν, για να συνέλθει η χώρα από την μακροχρόνια ύφεση και να υπάρχει θετικό πρόσημο στην απασχόληση, να δημιουργηθούν δηλ. νέες θέσεις εργασίας, απαιτείται ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ τουλάχιστον κατά 2%. Σύνολο δηλ. 12% του ΑΕΠ. Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι υπάρχει προοπτική στα επόμενα 20 χρόνια η χώρα μας να επιτύχει τέτοιους απίθανους αναπτυξιακούς ρυθμούς; Φυσικά όχι.
Η μακροχρόνια ύφεση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα μέσα από τις πολιτικές της ακραίας περιοριστικής οικονομικής πολιτικής υπό την καθοδήγηση του Bερολίνου και της Τρόικα, δεν επιτρέπει την ελάχιστη ελπίδα αισιοδοξίας για έξοδο από την κρίση. Η επιβολή συνταγών σκληρής λιτότητας, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης, οδηγεί σε μεγαλύτερη διεύρυνση της πτωτικής πορείας της οικονομίας. Η φτώχεια φέρνει περισσότερη φτώχεια
Η βίαιη συρρίκνωση των εισοδημάτων οδηγεί στην κάθετη πτώση της εσωτερικής ζήτησης και κατ’ επέκταση στον περιορισμό της παραγωγής, στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, στη συμπίεση της φορολογητέας και ασφαλιστικής ύλης, στην τεράστια μείωση των κρατικών εσόδων και του εθνικού εισοδήματος. Τα χρέη, ως απόλυτο μέγεθος αλλά και ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος μεγεθύνονται.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, ύστερα από το τελευταίο «κούρεμα» το χρέος, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό πριμοδοτήθηκε από εγχώριους πόρους, διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο. Η ελληνική οικονομία έχει περιπέσει σε κατάσταση αποπληθωρισμού και πορείας υπανάπτυξης ή για να χρησιμοποιήσω έναν οικονομικο νεολογισμό σε περιδίνηση ύφεσης.
Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε την απίθανη υπόθεση εργασίας ότι, κάποια στιγμή οι Γερμανοί υπερκυρίαρχοι αποφασίσουν να μας χαρίσουν το μεγαλύτερο μέρος ή ακόμα και όλα τα χρέη μας, και πάλι μετά από 10-15 χρόνια, η χώρα μας, όπως και οι άλλες περιφερειακές οικονομίες, θα περιπέσουν σε κατάσταση οικονομικής αδυναμίας. Και αυτό γιατί το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα που δεν επιτρέπει την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας που εντάσσεται σε διαφορετική νομισματική ζώνη απ΄αυτήν της Γερμανίας και των άλλων βορειοκεντρικών χωρών ( σύμφωνα και με τη θεωρία του Νομπελίστα Robert Mandel).
Η υψηλή του ισοτιμία του ευρώ ευνοεί τη Γερμανία και ορισμένες άλλες βορειοκεντρικές χώρες, λόγω του ότι είναι προσανατολισμένες σε παραγωγή ολιγοπωλειακών προϊόντων έντασης κεφαλαίου και υψηλής τεχνολογίας. Η μικρή συμμετοχή της εργασίας επιτρέπει στις περιπτώσεις αυτές υψηλά περιθώρια κέρδους, χωρίς υπερβολική συμπίεση της αμοιβής εργασίας.
Και για να το απλουστεύσουμε. Ο κυριότερος τομέας της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Οι ανταγωνίστριες μας χώρες, η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αίγυπτος, η Τυνησία, κλπ., πουλάνε το τουριστικό τους προϊόν πολύ πιο φτηνά, αφού λόγω του υποτιμημένου τους νομίσματος σε σχέση με το σκληρό ευρώ, το ίδιο δωμάτιο εκεί κοστίζει λιγότερο απ’ ότι εδώ. Και αυτό, ακόμα και αν οι Έλληνες ξενοδόχοι συμπιέσουν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, το κόστος εργασίας. Οι αξονικοί τομογράφοι που παράγει η γερμανική Seamens, ανταγωνίζονται αντίστοιχα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας κυρίως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας με επίσης σκληρά νομίσματα με τεράστια περιθώρια κέρδους.
Η Κίνα, η οποία έχει αναπτυχθεί βιομηχανικά και ακολουθεί ταχύτατα τις εξελίξεις στη νέα τεχνολογία, πουλά τα προϊόντα της πολύ φτηνά λόγω του υποτιμημένου της νομίσματος του Γουάν. Παρ’ όλες τις εκκλήσεις και απειλές από τους δυτικούς για το θέμα αυτό, ο Ασιατικός κολοσσός, διατηρώντας το νόμισμά του υποτιμημένο, έχει σωρεύσει συναλλαγματικά αποθέματα της τάξης των 4 δις. δολαρίων σαρώνοντας τις διεθνείς αγορές και καταστρέφοντας τη δική μας μεσαίου δυναμικού βιομηχανική παραγωγή, λόγω της χαλαρής δασμολογικής πολιτικής που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά η Κίνα είναι μια ανεξάρτητη υπερδύναμη που διαθέτει το δικό της νόμισμα και την πολιτική ισχύ να επιβάλλει τις ισοτιμίες που επιθυμεί. Εδώ, αξίζει να θυμηθούμε το δόγμα Ρότσιλντ : «δώσε σε εμένα το δικαίωμα να εκδίδω χρήμα και άσε τους άλλους να φτιάχνουν νόμους».
Τελικά υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας που πεθαίνει τελευταία. Η ελπίδα για αναστροφή της καταστροφής που βιώνουμε, υπάρχει μόνο εφ' όσον ανατραπούν οι διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες, διαλυθεί το εγκληματικό ευρώ και χάσουν την υπερκυριαρχία τους τα αρπακτικά του χρηματιστηριακού κεφαλαίου του καζίνο καπιταλισμού. Αλλά στο μέτρο του εφικτού, πρέπει να έχουμε και εμείς το νού μας, να βάλουμε και εμείς το χεράκι μας. Και να έχουμε το όπλο παρά πόδα. Γιατί καμιά δίκαιη μάχη δεν πάει χαμένη
kafeneio
