Του Κώστα Στούπα
Η φωνή του Ανδρέα αποδείχτηκε κατάρα...
Ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε το κόμμα του ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν.
Τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα πορείας τους το αποδεικνύουν. Στην κυβέρνησή τους εξώθησε βίαια το μεταστάν βαθύ συνδικαλιστικό παρασιτικό κράτος του ΠΑΣΟΚ και το παλιό πολιτικό σκηνικό. Αμφότερα αναζητούσαν δυο πράγματα.
Το πρώτο που ήταν δημιούργημα του μεταπολιτευτικού "σοσιαλισμού" με δανεικά, του Ανδρέα Παπανδρέου, αναζητούσε ένα "θαύμα" που θα βοηθούσε την επαναφορά της περιόδου πλασματικής ευημερίας των αρκετών χιλιάδων ευρώ συντάξεων στα 55 και των "τυφλών" που οδηγούσαν πολυτελή αυτοκίνητα.
Το δεύτερο, με αιχμή του δόρατος τον πυρήνα της διακυβέρνησης Καραμανλή, να αποποιηθεί τις ευθύνες της χρεοκοπίας που βαρύνουν την περίοδο 2004-2009 όταν τα ελλείμματα και το χρέος χτύπησαν "κόκκινο".
Όταν υπάρχει ζήτηση και πελατεία έτοιμη, το προϊόν θα βρεθεί. Εν προκειμένω βρέθηκε στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα η φωνή του οποίου θύμιζε στο νέο ακροατήριο (με λίγη προσπάθεια) εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η σπηλαιώδης χροιά της φωνής και οι επιμελώς μελετημένες παύσεις δεν αρκούν για να γίνει κάποιος Παπανδρέου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου από την πρώτη εβδομάδα της διακυβέρνησης με την εν πτήση απόλυση του Ασημάκη Φωτήλα απέδειξε ποιος είναι το αφεντικό στην κυβέρνηση και την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Ο κ. Τσίπρας το 2015 χρειάστηκε μήνες διαπραγματεύσεων για να ξεφορτωθεί τον κ. Λαφαζάνη και την παρέα του και αυτό κόστισε στη χώρα δεκάδες δισεκατομμύρια. Το ίδιο συνέβη και το 2016 με τη διαπραγμάτευση που τραβά σε μάκρος...
Ο κ. Τσίπρας σε σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου θυμίζει τον ήρωα του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη στο μυθιστόρημα "Η φωνή", όπου ένας ιδιόρρυθμος πόντιος πολιτικός πρόσφυγας από την Τασκένδη έχει το χάρισμα να μιμείται ακριβώς τις φωνές πολλών λαϊκών βάρδων.
Όταν ο διάσημος αοιδός Παλάσκας σε ένα ατύχημα χάνει τη φωνή του επιστρατεύεται ο πόντιος να καλύψει κρυφά το κενό... Το μυθιστόρημα, όπως τα περισσότερα του συγγραφέα, αποτελεί μια επιτομή της νεοελληνικής πραγματικότητας, της περιόδου της ευημερίας με δανεικά...
Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα σε σχέση με τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι πως υποσχέθηκε πολλά που διαψεύστηκαν σε πολύ σύντομο χρόνο. Αν ισχύει αυτό που λένε πως η κοινή γνώμη έχει μνήμη χρυσόψαρου η γρήγορη διάψευση αποτελεί αρνητική εξέλιξη.
Η σχέση των ηγετών με την κοινή γνώμη είναι σχέση πάθους, σχεδόν ερωτική λένε οι ειδικοί της ψυχολογίας και του πολιτικού μάρκετινγκ. Οι σχέσεις πάθους έχουν άσχημα "μπερδέματα" όταν τελειώνουν αλλά η μια πλευρά δεν είναι έτοιμη να βάλει τέλος.
Οι μεγάλοι δημαγωγοί το γνωρίζουν αυτό και είτε φροντίζουν να μετριάζουν τον τόνο και τις υποσχέσεις, είτε έχουν εξασφαλίσει πως θα υπάρχει αρκετός χρόνος μέχρι να ατονίσει το πάθος.
Παρά το γεγονός πως το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου αμέσως μετά τις εκλογές που κέρδισε για δεύτερη φορά, έκανε τα αντίθετα από αυτά που έλεγε προεκλογικά, διατήρησε το προβάδισμα των προτιμήσεων σε όλα τα ποιοτικά στοιχεία των τότε δημοσκοπήσεων. Ακόμη και όταν έχασε τις εκλογές λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά διατηρούσε πολύ υψηλά ποσοστά αποδοχής.
Το Δεκέμβρη του 1985 το 52,5% εκτιμούσε πως ο ΑΓΠ "είχε αποκρύψει από το λαό τη δύσκολη οικονομική κατάσταση". Παρ’ όλα αυτά η δημοτικότητα του είχε πέσει μόνο από το 55,5% στο 45% με τον Κων. Μητσοτάκη στο 32,5%. Δυο χρόνια αργότερα ο ΑΓΠ ήταν στο 42% και ο Κων. Μητσοτάκης στο 29,3%.
Αντιθέτως ο κ. Τσίπρας ένα χρόνο μετά την ανάληψη της κυβέρνησης και λίγους μήνες μετά τις δεύτερες εκλογές βλέπει τα ποσοστά δημοφιλίας του να καταρρέουν.
Σύμφωνα με τις έρευνες της Καπα Research η "καταλληλότητα για πρωθυπουργός" του κ. Τσίπρα δυο μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές το Νοέμβρη του 2015 ήταν στο 41,8%, τον Ιανουάριο στο 34,8% και τον Απρίλη στο 29,7%...
Ακόμη δεν έχουν εφαρμοστεί τα σκληρά μέτρα και τόσο η οικονομία όσο και η δημοτικότητα έχουν καθίσει. Στην μεταπολίτευση δεν έχει παρατηρηθεί ολική αντιστροφή τάσης μετά τέτοια καθίζηση.
Οι λέξεις που εκφράζουν την κοινή γνώμη αυτήν τη στιγμή κατά 75-90% σε σχέση με την κατάσταση μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης είναι θυμός, ντροπή, αγανάκτηση, αδιέξοδο, ενώ ο χαρακτηρισμός ψεύτης έχει διεισδύσει και στο κοινό που ψήφισε το κυβερνών κόμμα.
Η πίεση που δημιουργεί αυτή η κατάσταση ήταν η αιτία της εξομολόγησης του Πρωθυπουργού προχθές στη Βουλή: "Κατηγορήστε με για αυταπάτες όχι για ψέματα".
Μια πιο ψύχραιμη σκέψη επί της έννοιας της φράσης είναι αρκετή για να προβληματιστεί κάποιος ποιο από τα δυο είναι χειρότερο για τη χώρα.
Στην περίπτωση ενός επαγγελματία ψεύτη υπάρχει η ελπίδα να έχει και κάποιο σχέδιο και αφού έβγαλε τη βάρκα στην τρικυμία ανοιχτά να την πάει κάπου με σχετική ασφάλεια.
Τα ψέματα εκτός από το χρόνο θέλουν και τον τρόπο τους. "Κρήτες αεί ψεύσται" έλεγε ο Επιμενίδης ο Κρης. Δηλαδή, οι κρητικοί λένε πάντα ψέματα. Αν ένα κρητικός (Κρης) όμως λέει πως οι κρητικοί λένε πάντα ψέματα, είναι ψέμα. Άρα, οι κρητικοί δεν λένε πάντα ψέματα...
Τον πανικό της κυβέρνησης συμπληρώνει η άλλη μνημειώδης ατάκα που ακούστηκε προχθές στη Βουλή από τον Υπουργό των Οικονομικών κ. Τσακαλώτο: "Ο λόγος μας είναι συμβόλαιο. Αυτά είπαμε, αυτά κάναμε"...
.......
