ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΕΙ.
H οικονομική πολιτική στη χώρα μας, θα πρέπει να πάρει την κατεύθυνση δημιουργίας αυτοδύναμης οικονομίας. Μόνο έτσι περιορίζονται οι εισαγωγές, αυξάνονται οι εξαγωγές, επέρχεται οικονομική ανάπτυξη και ξαναπαίρνουμε την εθνική κυριαρχία στα χέρια μας.
Για να δημιουργηθεί όμως αυτοδύναμη οικονομία, θα πρέπει να αλλάξουν δύο πράγματα:
Πρώτον, θα πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός των τομέων της οικονομίας. Αυτή τη στιγμή έχουμε 82,8% τριτογενή τομέα (υπηρεσίες, εμπόριο, τουρισμός), 13,4% δευτερογενή τομέα (μεταποίηση, κατασκευές) και 3,8 πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία). Αυτός ο συσχετισμός θα πρέπει να αλλάξει με μείωση του τριτογενούς τομέα και αύξηση των δύο άλλων τομέων. Διαφορετικά δεν μπορούμε να μιλάμε για αυτοδύναμη οικονομία. Απλά θα συνεχίζουμε να ζούμε με δανεικά.
Δεύτερον, θα πρέπει να αλλάξει η εσωτερική συγκρότηση των οικονομικών τάξεων και όχι μόνο. Αυτή τη στιγμή έχουμε μια ολιγαρχία του 1% που κατέχει το 56,1% του πλούτου της Ελλάδας. Μια ευρύτερη ολιγαρχία του 10% που κατέχει το 87% του πλούτου, ενώ το υπόλοιπο 90% των Ελλήνων κατέχει μόνο το 13% του πλούτου. Ταυτόχρονα 505 Έλληνες αυξάνουν τον πλούτο τους κατά 37 εκατομμύρια ευρώ το 24ωρο. Αυτή η κοινωνική συγκρότηση θα πρέπει να αλλάξει.
Επειδή, αυτά τα ποσοστά είναι περίπου τα ίδια σε ολόκληρο τον πλανήτη, το κύριο πρόβλημα δεν είναι τόσο στα ποσοστά (που φυσικά είναι σοβαρό πρόβλημα), αλλά στο ότι αφενός αυτή η ολιγαρχία στην Ελλάδα είναι κλειστή, δηλαδή δεν επιτρέπει σε άλλες κοινωνικές δυνάμεις να αναπτύξουν σοβαρή επιχειρηματικότητα και να ανέβουν οικονομικά, αφετέρου, εκτός από διαπλεκόμενη, είναι μαυραγορίτικη και παρασιτική, καθόσον κερδίζει τον πλούτο της όχι από κάποια παραγωγική διαδικασία, αλλά κυρίως από το δημόσιο χρήμα, λυμαίνοντας την κοινωνία. Αυτό το χαρακτηριστικό της είναι σοβαρή ένδειξη ότι η ολιγαρχία αυτή δεν έχει εθνικό προσανατολισμό, αλλά είναι οπορτουνιστική και διεθνιστική. Δείτε για παράδειγμα τι είδους υπόδειγμα για μίμηση δίνει αυτή η άπατρις ολιγαρχία στο κοινωνικό σώμα και θα αντιληφθείτε γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να θαυμάζεται ο τεχνητά προβεβλημένος και το λαμόγιο που έχει πλούτο να επιδείξει, ανεξάρτητα του πως τον απέκτησε και όχι αυτός που κουράστηκε να σπουδάσει ή κουράζεται να παράγει ή έχει ιδέες για μια καλύτερη κοινωνία, για μια καλύτερη πατρίδα.
Αυτά τα δύο πράγματα, δηλαδή η αλλαγή του συσχετισμού των τομέων της οικονομίας και το άνοιγμα της οικονομίας στη βάση της εθνικής κοινωνίας, είναι τα δύο προαπαιτούμενα για να επέλθει οικονομική αυτοδυναμία στη χώρα.
Επειδή όμως για να γίνουν αυτά, απαιτούνται αποφάσεις του πολιτικού συστήματος και επειδή το πολιτικό σύστημα είναι δέσμιο, διαπλεκόμενο και απόλυτα ελεγχόμενο από την μαυραγορίτικη ολιγαρχία, θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι θεσμικές αλλαγές και κυρίως η αλλαγή Συντάγματος, που θα απελευθερώσουν το πολιτικό σύστημα από τα νύχια της ολιγαρχίας και θα το θέσουν στον δημοκρατικό έλεγχο και την υπηρεσία της κοινωνίας.
Όμως, οι αλλαγές αυτές, θα πρέπει να ξεκινήσουν από το πολιτικό σύστημα, το οποίο επειδή ακριβώς είναι ελεγχόμενο από την ολιγαρχία (φαύλος κύκλος), δεν κάνει τίποτα. Έτσι εμείς οι πολίτες μένουμε αδρανείς και παρασυρόμαστε σε μια άνευ προηγουμένου παρακμή, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Μια φορά μόνο μας δόθηκε από το πολιτικό σύστημα η ευκαιρία (με το πρόσφατο δημοψήφισμα) να πούμε ένα ΟΧΙ, αλλά και πάλι το πολιτικό σύστημα το πήρε πίσω, με παραβίαση του Συντάγματος και της λαϊκής απόφασης, υπακούοντας στη βούληση της ολιγαρχίας.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Και κατ' αρχήν ας αναρωτηθούμε αν αυτές οι αλλαγές μπορούν να γίνουν εντός ευρώ ή έξω από αυτό;
