07.12.2016
Το «όχι» των Ιταλών και το αντίδοτο στον Γερμανό υπ. Οικονομικών
Το «όχι» στο ιταλικό δημοψήφισμα εντάσσεται στη χορεία των συνταρακτικών αντιδράσεων των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στην αδιαλλαξία του Βερολίνου. Ειδικά, μάλιστα, όταν αυτό παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή κρατών-μελών, ρίχνει πρωθυπουργούς (Μπερλουσκόνι), εγκαθιστά κεντροαριστερές μαριονέτες (Ρέντσι), αναμειγνύεται στα δημοψηφίσματα (δηλώσεις Σόιμπλε υπέρ Ματέο), γενικώς όταν ποδηγετεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα της Ρώμης (όπως και τα αποτελέσματα Λονδίνου - Αθήνας) είναι πρωτίστως αντιγερμανικό και μετέπειτα αντισυστημικό. Με τη διαφορά, όμως, ότι, αν παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά τμήματος της γερμανικής πολιτικής τάξης, και κυρίως του Σόιμπλε, θα διαπιστώσει ότι και η επιδίωξη αυτής ήταν να είναι αντιγερμανικό!
Ο Σόιμπλε παρενέβη στο δικό μας δημοψήφισμα με τον τρόπο που όλοι θυμόμαστε, παρενέβη στο βρετανικό, κάνοντας ομιλία στο London School of Economics υπέρ του Βremain, παρενέβη στο ιταλικό υπέρ του τεχνοκράτη «θερμοκηπίου» Ρέντσι, ενώ στη Γαλλία άφησε αμέσως να φανούν τα αισθήματά του υπέρ του Φιγιόν για να ενισχύσει τη Λεπέν.
Σε έναν βαθμό, λοιπόν, ταυτίζονται τα αισθήματα λαών που νομίζουν ότι ψηφίζουν αντιγερμανικά με τη γνώμη εκείνου ο οποίος μάλλον δεν θεωρεί αντιγερμανισμό τη διάσπαση του ευρώ. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτικό νόμισμα στο οποίο μπορεί να πληρωθεί ο Σόιμπλε.
Ο Πούτιν, ο οποίος δεν ξέχασε ποτέ τις «ωμές» παρεμβάσεις των Αμερικανών στις ρωσικές εκλογές -μέσω ΜΚΟ που υποδαύλιζαν φασαρίες και ένταση-, «πλήρωσε» την Κλίντον με το ίδιο νόμισμα: παρενέβη επιδέξια στις αμερικανικές εκλογές με την υπόθεση των e-mails και εξουδετέρωσε την αντίπαλο που ετοιμαζόταν να τον περικυκλώσει, μέσω ΝΑΤΟ, με τις χώρες της Βαλτικής. Με τον καιρό πείθομαι ότι αντίδοτο στην πολιτική της γερμανικής Ευρώπης δεν μπορεί να είναι μόνο τα «όχι» των λαών.
Πρώτον, διότι αυτά τα «όχι» δεν ταυτίζονται απολύτως - τι σχέση έχει το δικό μας «όχι» με των Αγγλων, που στηρίζει μια ολόκληρη στρατηγική ανάπτυξης της χώρας αυτής εκτός καθεστώτος εμπορικών σχέσεων Ε.Ε. - κόσμου; Δεύτερον, διότι μερικά «όχι», αντί να τους πονούν, τα πανηγυρίζουν κιόλας στο παρασκήνιο. Αντίδοτο είναι το να επινοήσεις τρόπους και μεθόδους για να «πονέσεις» τον Σόιμπλε μέσα στο γήπεδό του. Υποθέτω ότι οι Αμερικανοί ξέρουν. Είτε μέσω Ολλανδίας είτε απευθείας.
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον δίδαγμα για τον Τσίπρα, στο μέτρο που ετοιμάζει συνταγματικό δημοψήφισμα την άνοιξη: η ιταλική εμπειρία δείχνει ότι δεν αρκεί να θέτεις το σωστό ερώτημα. Η υποψία ότι μπορεί να χρησιμοποιήσεις την απάντηση για αλλότριους σκοπούς ενδέχεται να αναγκάσει ολόκληρο λαό να σου απαντήσει αρνητικά, ακόμη και αν θέλει να πει «ναι».
Μανώλης Κοττάκης
δημοκρατια
