Κυριακή, 24 Ιουλίου 2016
Κατέβηκα κι εγώ στο Σύνταγμα για να κυνηγήσω κανένα pokemon. Όχι όποιο κι όποιο.
Μου είπαν πως κάπου εκεί κρύβονται τα εννέα μακράν πιο επικίνδυνα απ’ όλα. Δυστυχώς δεν ήταν πουθενά. Έψαξα εκεί στο συντριβάνι, μετά γύρω-γύρω στα δέντρα, ανέβηκα πάνω στην Αμαλίας, μετά εκεί στον άγνωστο στρατιώτη. Τίποτα!
Ρώτησα έναν πιτσιρικά. Κάτι περισσότερο θα ξέρει από μένα, σκέφτηκα. Του έδειξα μια εικόνα με τις φωτογραφίες τους.
«Α, αυτά είναι τα πιο σπάνια απ’ όλα», μου λέει. «Και τα πιο επικίνδυνα... Και δεν βρίσκονται εδώ».
Μου έδειξε το κτήριο της Βουλής.
«Το βλέπεις εκείνο το μεγάλο παλάτι εκεί πέρα; Εκεί μέσα έχουν κουρνιάσει. Βρήκαν τροφή και προστασία και δεν το κουνάνε ρούπι».
«Και πώς θα τα πιάσουμε», τον ρωτάω.
Με κοίταξε με συμπόνια.
«Δύσκολα, φιλάρα», μου λέει αποκαρδιωμένος.
Μου έδειξε μια διμοιρία ΜΑΤ, που περιπολούσε εκεί, γύρω-γύρω.
«Να. Έβαλαν κι αυτά τα policemon να τα φυλάνε. Πώς να τα ξετρυπώσεις από ‘κει μέσα;»
Έφυγα με το κεφάλι σκυμμένο. Απογοήτευση! Και τώρα τι κάνουμε;
Με πρόλαβε ο πιτσιρικάς πιο κάτω.
«Μην απελπίζεσαι, φιλάρα. Δεν είναι και τόσο δύσκολο, όπως νομίζεις. Δεν έχουμε παρά να εξυδετερώσουμε αυτά τα policemon και να μπουκάρουμε μέσα».
Τον κοίταξα απορημένος.
«Και πώς θα τους εξουδετερώσουμε όλους αυτούς; Εγώ κι εσύ; Εδώ χρειάζονται χιλιάδες κυνηγοί pokemon. Μη σου πω εκατομμύρια».
«Θα ‘ρθει ο καιρός, φιλάρα», μου λέει. «Θα ‘ρθει ο καιρός...»
Giorgos Ierodiakonos
parlapipas
