Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
Επιτέλους, ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων! Ποιος ξέρει, ίσως τον βοήθησε η χρονική σύμπτωση της πρώτης συνεδρίασης του νέου υπουργικού συμβουλίου με την επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, θυμίζοντάς του ότι οφείλει να συνδυάζει τον επαναστατικό οίστρο με το πρακτικό πνεύμα και τον πολιτικό ρεαλισμό. Όπως και νάναι, η αυτοκριτική του έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα: «Φοβάμαι ότι πολλές φορές, αφημένοι στους μεγάλους στόχους, παραμελούμε τα μικρά, αλλά σημαντικά προβλήματα». Και για να μην ξεχνάμε και τον Γκράμσι, έσπευσε να προσθέσει: «η μάχη της πολιτικής ηγεμονίας κρίνεται πάντα στο πεδίο της καθημερινότητας».
Ιδού λοιπόν τι έφταιγε για την κακοδαιμονία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ: η «απογείωση» των υπουργών στα ύψη των «μεγάλων στόχων», που τους οδηγεί σε υποτίμηση της «καθημερινότητας»! Τι εννοεί, άραγε, ο ποιητής; Ποιους «μεγάλους στόχους» πέτυχε, ή έστω κυνήγησε στους 13 μήνες της ζωής της αυτή η κυβέρνηση; Την υπογραφή του τρίτου μνημονίου; Την εκποίηση του δημόσιου πλούτου; Το ασφαλιστικό τερατούργημα; Και σε τι συνίσταται η «καθημερινότητα» της λαϊκής πλειοψηφίας, αν όχι στην πραγματικότητα της ανεργίας και της επισφάλειας, των ακρωτηριασμένων συντάξεων, της αγωνίας για τα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά;
Αυτή την «καθημερινότητα» όχι μόνο δεν μπορεί να βελτιώσει, αλλά είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο η αναδομημένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι συνιστά μια κυβέρνηση της απόλυτης εμπιστοσύνης της τρόικα, με μοναδική, ουσιαστικά, αποστολή το πάση θυσία, έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος, κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Αυτό μαρτυρά η διατήρηση του βασικού κορμού του οικονομικού επιτελείου γύρω από τον Ευκλ. Τσακαλώτο, με την προσθήκη των κ.κ. Παπαδημητρίου (ινστιτούτο Levy) και Πιτσιόρλα (για τον οποίο μιλά, πέραν των άλλων, η προϋπηρεσία του στο ΤΑΙΠΕΔ). Το εργασιακό και οι ιδιωτικοποιήσεις, ιδίως στην ενέργεια, που επωάζονται θα επιβεβαιώσουν πολύ σύντομα του λόγου το αληθές.
Είναι προφανές ότι με την κυβέρνηση που έφτιαξε, ο Αλέξης Τσίπρας δεν προσανατολίζεται σε πρόωρες εκλογές, αφού τα μέτρα που θα πάρει αναπόφευκτα θα επιταχύνουν, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, την αποδόμηση της κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, από μόνη της η εκδίωξη του Νίκου Φίλη λόγω των αντιδράσεων της Εκκλησίας ήταν μια πράξη πολιτικού εκμηδενισμού του κυβερνώντος κόμματος. Μια πράξη, που του αφαίρεσε το μοναδικό φύλλο συκής που του είχε απομείνει- στο πεδίο των «δικαιωμάτων» και των «αξιών»- ύστερα από την μνημονιακή και ατλαντική του υποδούλωση στα κεντρικά προβλήματα της χώρας.
Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του εκτίμησαν ότι η προσφυγή στις κάλπες, με τους σημερινούς όρους, θα έφερνε όχι μια συντεταγμένη απόδραση από την κυβέρνηση, αλλά μια πραγματική πολιτική συντριβή. Κι επειδή κατά κανόνα πιστεύει κανείς αυτό που θέλει να πιστέψει, βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, αν τα δώσουν όλα στους δανειστές και κλείσουν γρήγορα τη δεύτερη αξιολόγηση, θα μπορέσουν να επιστρέψουν στις αγορές το 2017, αποφεύγοντας ένα τέταρτο μνημόνιο ή την ενεργοποίηση του δημοσιονομικού «κόφτη», δύο εξελίξεις που θα σήμαιναν αυτομάτως την πολιτική τους εξαέρωση. Ακόμη κι αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το αποφύγουν.
ΙΣΚΡΑ
