Οι συνεχείς αλλαγές που συντελούνται στην πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά, εκτός από την εντυπωσιακή δεινότητα προσαρμογής καταδεικνύουν την βούληση της ηγετικής του ομάδας να κυβερνήσει τη χώρα και να αφήσει τη σφραγίδα της αριστεράς στους θεσμούς. Η εύκολη αποτίμηση αυτής της προσαρμοστικότητας, που άλλοι την αποκαλούν κωλοτούμπα και άλλοι τυχοδιωκτισμό ή εξουσιομανία, έχει κι άλλη ανάγνωση που λέει ότι πέρα από τα δραματικά λάθη, τις παραλείψεις, την ογκώδη άγνοια, τις μισές αλήθειες και τις αυταπάτες, η κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί με στωϊκότητα και ιδεολογική αυτοθυσία την απελευθέρωση του κράτους από τη διαπλοκή και την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών με στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.
Η εκδοχή αυτή παρ΄ ότι δεν μοιάζει δημοφιλής εξ αιτίας των σκληρών περικοπών και της υπερφορολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών, των μισθωτών και των συνταξιούχων και της μέσης ακίνητης περιουσίας, δεν προσδίδει τα ανάλογα κέρδη στις δημοσκοπήσεις. Η ΝΔ είναι κολλημένη στο 25% και όλα δείχνουν πως στις επόμενες εκλογές θα έχουμε την εμφάνιση νέων κομμάτων ενόψει της απλής αναλογικής. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποστασιωποιημένοι και περιμένουν να κρίνουν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μεθοδεύει ανοίγματα προς το κέντρο με στόχο την κάλυψη των απωλειών του. Το β΄ συνέδριο του κόμματος που θα ρίξει τη σκιά του στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης είναι εξαιρετικά κρίσιμο σε αυτή την πορεία προσαρμογής.
Ακολουθούν τρία πρόσφατα σχετικά κείμενα για τις δημοσκοπήσεις, το συνέδριο και τον ανασχηματισμό.
Προς ένα νεομπλερικό ΣΥΡΙΖΑ
Το Συνέδριο της στροφής προς τον Τρίτο Δρόμο – Ποιοι καθοδηγούν από το εξωτερικό – Οι συσχετισμοί στο συνέδριο θα εκφραστούν στον ανασχηματισμό
Η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα το καλοκαίρι του 2015 και η υπογραφή του 3ου Μνημονίου ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης ανάλυσης των συσχετισμών ισχύος και λανθασμένης στρατηγικής διαπραγμάτευσης. Η συνθηκολόγηση έγινε κατανοητή από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η τυχοδιωκτική διαχείριση του ΟΧΙ και το δόγμα που λάνσαρε ο Αλ. Τσίπρας μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με το οποίο ο λαός ήξερε τι θα ακολουθήσει και μας ψήφισε, δημιούργησαν δύο χαοτικά ρήγματα με τους ψηφοφόρους, διότι ο λαός δεν ήξερε ακριβώς, ούτε είχε δυνατότητα να αντιδράσει στη μετάλλαξη σε ΝΑΙ.
Οι φιλοδοξίες της ηγετικής ομάδας οδήγησαν σε ένα μεγάλο τακτικό και θεωρητικό ελιγμό που έλεγε θα κρατήσουμε την εξουσία, θα εφαρμόσουμε τις μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά θα αποποιούμαστε την ιδιοκτησία τους και θα προσπαθήσουμε να γυρίσουμε το παιγνίδι υπέρ των πολλών και επιπλέον, θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η αποδοχή του μνημονίου που κάναμε. Εξ ου και η εμμονή για την εξάντληση της τετραετίας με εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2019.
Το θεώρημα αυτό θα μπορούσε να είναι και πάλι κατανοητό από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία τους το εκλαμβάνει το λιγότερο ως υπεκφυγή, αν όχι ως εμπαιγμό. Τρανή επιβεβαίωση, οι πλειστηριασμοί σπιτιών όχι από τις τράπεζες, αλλά από την εφορία της κυβέρνησης Τσίπρα και μάλιστα όχι βίλες πρώην νεόπλουτων που χρεοκόπησαν, αλλά εργατικές κατοικίες. Όλοι οι σχεδιασμοί για το τραπεζικό σύστημα και την διαχείριση των «κόκκινων» δανείων σε συνδυασμό με τα χρέη στην εφορία έχει καταρρεύσει, εξ αιτίας της απόσυρσης του κράτους από τις τράπεζες που επέλεξε η κυβέρνηση, η οποία ευαγγελιζόταν την κοινωνικοποίησή τους. Οι λόγοι του ρήγματος κοινωνίας-ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλοί και γνωστοί.
Γι΄ αυτό και ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης σε άρθρο του για τον προσυνεδριακό διάλογο στην "Αυγή" επισημαίνει ότι «χρειαζόμαστε ένα συνέδριο επανεκκίνησης, που θα αξιολογήσει τα πάντα με ειλικρίνεια…». Τώρα, η διαπίστωση που κάνει ότι «στην οικονομία τα πιο δύσκολα είναι πλέον πίσω μας και εμφανίζονται θετικές προοπτικές ανάπτυξης για τα επόμενα 2-3 χρόνια» είναι λάθος ή ψέμα, γιατί εκτός από τα 100 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμους φόρους, τώρα αρχίζει η κοινωνική και κινηματική αντίδραση. Σημειωτέον ότι στο τέλος του 2017 λήγει και η μνημονιακή προστασία έναντι των τραπεζών της πρώτης κατοικίας… οπότε όλα μπροστά είναι. Θα υπάρχει ανταγωνισμός εφορίας-τραπεζών ποιος θα πάρει πρώτος τα σπίτια. Πάντως, ο κ. Παπαδημούλης παραδέχεται ότι «ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μας είναι απογοητευμένο, αποστασιοποιημένο ή και θυμωμένο». Πάλι λάθος κάνει. Είναι απλά οργισμένο μπροστά στο αδιέξοδο που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στον εμπρησμό της τελευταίας ελπίδας. Κι εδώ αρχίζει ο κοινωνικός μηδενισμός που θα δούμε σύντομα τις ποικιλόμορφες εκφάνσεις του.
Και καταλήγει προτείνοντας: «Να επενδύσουμε στην σταθερότητα, που σημαίνει εκλογές το 2019… Να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο κόμμα-παράταξη της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς του 21ου αιώνα. Αν θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς». Που σημαίνει, ξεχάστε τα της ριζοσπαστικής αριστεράς, πρέπει να γίνουμε κυριλέ και σοσιαλδημοκράτες, όπως έγινε με τους Νέους Εργατικούς του Τόνι Μπλερ στη Βρετανία, μια προσαρμοσμένη εκδοχή του θατσερισμού που υποστηρίχθηκε θεωρητικά από τον περιβόητο Τρίτο Δρόμο (third way) προς τον σοσιαλισμό.
Προφανώς, η προσαρμογή σχετίζεται και με την συμμαχία που εξυφαίνεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατών, αριστερών και πρασίνων στην Ευρώπη για την υπέρβαση της πολιτικής της λιτότητας και στο πλαίσιο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται τεχνικά από διάφορα ευρωπαϊκά κέντρα. Δεν είναι τυχαίο που ο πρώην υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ καθηγητής Γιάννης Μηλιός σε συνέντευξή του προς τη Βασιλική Σιούτη (ert open) είπε ξεκάθαρα ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήρθε έτοιμο από κάπου και ότι αυτό αποτελεί μετάλλαξη προς την κεντροαριστερά.
Είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα επιδιώξει να υποκαταστήσει τις απώλειες που έχει προς τα αριστερά ή τα δεξιά του με τους ψήφους του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού και γενικά του κέντρου. Ο ξύλινος λόγος της Φώφης Γεννηματά είναι εκνευριστικός για τους πάντες με τις μεγαλοστομίες και τους εξυπνακισμούς του. Ο λόγος του Σταύρου Θοδωράκη ενώ είναι λογικός και ενός κανονικού ανθρώπου, δεν εδραιώνεται στην συνείδηση της κοινωνίας γιατί έχει ελλείμματα συνοχής και στρατηγικής στόχευσης, αλλά και γιατί το κόμμα διακατέχεται από το σύνδρομο «δεκανικιού». Ο Τσίπρας ξέρει ότι ο Θοδωράκης έχει ως πρόσωπο δυναμική, «περνάει», γι΄ αυτό και τον ταυτίζει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να τον ακυρώσει. Την δεξιά δεν την πολυφοβάται, γιατί θα λειτουργήσει η πολυδιάσπαση με την απλή αναλογική. Μέχρι και ο Βελόπουλος ανακοίνωσε κόμμα, ενώ οι δημοσκόποι δεν μετρούν ούτε το κόμμα του Φαήλου, ούτε το κόμμα των Καρατζαφέρη-Μπαλτάκου, ενώ σπρώχνουν προς την είσοδο της Βουλής το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Το παιχνίδι θα παιχτεί στο κέντρο και το Β΄ Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα ολοκληρώσει και θα επισημοποιήσει την πολιτική στροφή προς αυτό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο εξάδελφος του πρωθυπουργού και Γ.Γ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων του υπουργείου Εξωτερικών Γιώργος Τσίπρας, είπε πριν δεκαπέντε μέρες ότι ο ανασχηματισμός είναι απαραίτητος, ότι «θα αφαιρέσει βαρίδια», καθώς και ότι «υπάρχει πλήθος έντιμων, συγκροτημένων και ικανών ανθρώπων, οι περισσότεροι όχι και τόσο επώνυμοι, στελέχη εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ που μπορούν να στελεχώσουν θέσεις στην κυβέρνηση και αλλού, να δώσουν πιο ουσιαστικά αποτελέσματα, να συνεργάζονται περισσότερο, να εφαρμόζουν καλύτερα την πολιτική μας, ιδιαίτερα στη Δημόσια Διοίκηση που πάσχει». Βέβαια, η ποσότητα των αλλαγών και το πόσο σαρωτικός θα είναι ο ανασχηματισμός θα εξαρτηθεί από το πόσο cool θα είναι το συνέδριο, όπως εξήγησε ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης. Η Επιτροπή για τον Διάλογο για την αναθεώρηση του συντάγματος είναι ενδεικτική των προθέσεων. Πάντως, ο Αλ. Τσίπρας περιμένει να δει και τις εξελίξεις γύρω από το χρέος και τη β΄ αξιολόγηση για να ρίξει τη ζαριά του.
Νέο υπουργείο Ανταγωνιστικότητας χρειάζεται ο ανασχηματισμός
Ο ιμπρεσιονισμός των προσώπων και η αισθητική βία ορισμένων υπουργών
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε ακριβώς θα κάνει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά θα τον κάνει. Θα ήθελε να είναι ένας ανασχηματισμός φυγής προς τα μπρος, αλλά όλα δείχνουν πως θα είναι ένας ανασχηματισμός διαφυγής από την πραγματικότητα. Τώρα, προηγούνται οι τραπεζίτες, οι αλλαγές στις διοικήσεις. Συνεπώς, μπορεί να τον κάνει μετά τη δεύτερη αξιολόγηση, μπορεί να τον κάνει στην εκπνοή της χρονιάς, ιδιαίτερα εάν δεν πάρει τίποτε για το χρέος.
Τότε, σίγουρα θα τον χρειαστεί διότι βασικός κανόνας της πολιτικής στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης είναι η αλλαγή της εικόνας, ως αντιβιοτικό στη φθορά των πολιτικών δια της αλλαγής των προσώπων. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά το παίγνιο αυτό και θα κάνει ένα ιμπρεσιονιστικό ανασχηματισμό, καθώς θα έχει σχεδόν τελειώσει με τις κομματικές υποχρεώσεις (παλιά φρουρά και συνέδριο), αν τελειώνουν βέβαια ποτέ οι σχοινοβασίες στην πολιτική.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Τσίπρα, μπορούμε να προβλέψουμε με ασφάλεια, θα εντάσσεται κυρίως στην λογική εξυπηρέτησης της ανάπτυξης και θα επιδιωχθεί να προκαλέσει θετική έκπληξη. Θα έχει κι απόστρατους τραπεζίτες να διαλέξει. Κυρίως όμως θα επιδιωχθεί η συγκρότηση μιας κυβέρνησης που θα μπορέσει, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή όταν θα είναι έστω πιο κατάλληλες, να πάει τη χώρα σε εκλογές. Εννοείται, όπως κάθε ανασχηματισμός κυβέρνησης, θα εξυπηρετεί διάφορες επιμέρους πολιτικές σκοπιμότητες και ισορροπίες, συγκυριακές, τακτικές ή και στρατηγικές. Αυτά σε ότι αφορά την εικόνα.
Επί της ουσίας, η χώρα χρειάζεται επειγόντως ανασχηματισμό, εννοείται και προσώπων, αλλά κυρίως οργάνωσης και πολιτικής κατεύθυνσης. Γενικά, η κατεύθυνση της ανάπτυξης είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες το λιγότερο υποκριτική, αν όχι εμπαιγμός. Διότι ανάπτυξη χωρίς ανταγωνιστικότητα δεν υπάρχει. Η έκθεση “Global Competitiveness Report 2016 - 2017” του World Economic Forum, δείχνει την Ελλάδα να έχει κατερρεύσει στην 86η θέση μεταξύ 138 κρατών στον κόσμο το 2015 από την 81η μεταξύ 140 κρατών, που κατείχε για το 2014. Η χώρα χρειάζεται ένα Υπουργείο Ανταγωνιστικότητας, πρώτο τη τάξει, που θα είναι μικρό και επιτελικό, 30-40 άτομα μαζί με την γραμματεία, το οποίο θα πάρει όλους τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας του WEF και θα φτιάξει ένα νόμο που θα καταργεί όλα τα αντικίνητρα (που δεν έχουν δημοσιονομικό χαρακτήρα) και θα υιοθετεί σε όλα τα πεδία (δημόσια διοίκηση, αδειοδοτήσεις κλπ) τις πρακτικές των χωρών που είναι Νο1 στους επιμέρους δείκτες και κατατάξεις. Το νομοσχέδιο πρέπει να ψηφιστεί μέχρι τον Μάρτιο του 2017 ώστε να αρχίσει από του χρόνου η ανάκαμψη των δεικτών και μέσα σε μία τριετία η Ελλάδα να εκτιναχθεί στις 20 πρώτες θέσεις. Αυτό είναι ανασχηματισμός, κι άσε τον Σταθάκη να είναι καθηγητής… και να πίνει ρακές.
Ανασχηματισμός, υπό τις παρούσες ιστορικές συνθήκες, είναι ένα υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού (εκτός ΥΠΕΞ) που θα αναλάβει την αναγόμωση και την αναδιοργάνωση του απόδημου ελληνισμού, καθώς η τρίτη γενιά έχει χάσει τη γλώσσα και την επαφή (μην δείχνεται άλλο τσάμικο και λειτουργίες στην ERT World για τους 15άρηδες). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η οργάνωση δομών που είχαν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν τουλάχιστον αδρανήσει, αν όχι απαξιωθεί. Ο ελληνισμός της διασποράς θα χρειαστεί αν ζορίσουν τα πράγματα στο Αιγαίο… Ασχέτως εάν ο πρωθυπουργός δεν θέλει να δώσει ψήφο στους Έλληνες νεομετανάστες επιστήμονες του εξωτερικού, γιατί θα τον καταψηφίσουν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Υπάρχουν πολλές ιδέες για ένα ριζοσπαστικό ανασχηματισμό αρμοδιοτήτων και προσώπων, αλλά εδώ θα μείνουμε στη λογική του ιμπρεσιονιστικού ανασχηματισμού, του ανασχηματισμού των εντυπώσεων που συνήθως κάνουν οι συστημικοί πρωθυπουργοί. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, που το είχε έντονο η τελευταία κυβέρνηση Σημίτη, αλλά και αυτή του Σαμαρά με τον Άδωνη… το αισθητικό πρόβλημα.
Καλό είναι οι εισηγητές υπουργοποιήσιμων του Μαξίμου να σκεφθούν λίγο και την αισθητική διάσταση του ανασχηματισμού. Και το επισημαίνουμε αυτό μετά λόγου γνώσεως, διότι εκτός από τα δεινά της κρίσης και τους δημευτικούς φόρους, πέρα από την αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος, οι πολίτες ζουν και μια απίστευτη αισθητική βία. Και δεν εννοώ εδώ την εμφανώς συγκρατημένη αλαζονεία ορισμένων φορέων του «ιού του σταλινισμού», αλλά την επιθετική αισθητική βία ορισμένων προσώπων της κυβέρνησης. Τα πρόσωπα αυτά εμπαίζουν την όποια αριστεροσύνη έχει απομείνει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ χαλάνε και την ευρωπαϊκή εικόνα του πρωθυπουργού που με τόσο κόπο και κόστος έχει φιλοτεχνήσει.
Ονόματα δεν χρειάζεται να πει κανείς, τους ξέρουμε όλοι. Πρώτος πρώτος είναι ο δανδής με τη ροζ γραβάτα και το ανσάμπλ μαντηλάκι που οδηγεί την κάμπριο μερσεντές με το υποκριτικό χαμόγελο παγωμένο στο πρόσωπό του, είναι ο τσαμπουκάς που συντηρεί την αγία εικόνα των Κολλάδων, είναι ο προστάτης γέροντας κ.ο.κ.
ΥΓ: Προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως δηλώνω ότι δεν εντάσσω στους αισθητικώς προκαλούντες τον Νίκο Φίλη, ο οποίος είναι συχνά στο στόχαστρο της κριτικής. Είναι μεν ευτραφής (ΣΣ: μάλλον τώρα κάνει και δίαιτα), αφ΄ ετέρου ο λόγος του συνήθως στρεβλώνεται από τις μονταζιέρες, ενώ διαθέτει ένα από τα πιο συγκροτημένα μυαλά της κυβέρνησης και το ύφος του παραμένει το ίδιο, όπως και ήταν πάντα, χωρίς να βγάζει την αλαζονεία της εξουσίας. Ο συνάδελφος Νίκος Φίλης είναι cool και τον τιμώ.
Παράδεισος για νέα κόμματα οι επόμενες εκλογές
Ξαναδιαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις – Το πρόβλημα της αναγνωρισιμότητας για τους νέους πολιτικούς
Με 26-30% αναποφάσιστους, με 16% άκυρο/λευκό, με έντονη δυσαρέσκεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με δυσπιστία προς της Νέα Δημοκρατία, με δύο δημοσκοπήσεις να βάζουν στην Βουλή την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ενώ αντίθετα να κρατάνε εκτός ορισμένα από τα μικρά κόμματα της Βουλής διαφαίνεται ότι οι εκλογές της απλής αναλογικής ενδέχεται να είναι ένας παράδεισος για νέα κόμματα. Τίποτε δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να ξαναψηφίσει την ήδη ψηφισμένη από 179 βουλευτές απλή αναλογική με στόχο να συγκεντρώσει 200 και να εφαρμοστεί στις επόμενες.
Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από μια ιμπρεσιονιστική ανάγνωση των δημοσκοπήσεων που δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες ημέρες, οι οποίες δίνουν σαφές προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία (7,5%-12,5%). Μόνο η Bridging Europe βγάζει δεύτερο κόμµα τη Ν∆, µε 18,2%.
Είναι σαφές πως το εκλογικό σώμα εξακολουθεί να ψάχνει μια νέα λύση και όπως πάντα δοκίμαζε τα νέα πολιτικά εγχειρήματα. Να θυμηθούμε το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ) του Δ. Τσοβόλα, την Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛΑΝ) του Αντ. Σαμαρά, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και τελευταία το μόνο αυθεντικό πολιτικό start up, το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Βέβαια, τα περισσότερα αποδείχθηκαν πυροτεχνήματα, καθώς ήταν αποσχίσεις που προέκυψαν από πολιτικές διαφωνίες ή διαγραφές. Πάντως, ο κόσμος τα δοκίμασε και δείχνει διατεθειμένος να ξαναδοκιμάσει τώρα με την ευκαιρία της απλής αναλογικής.
Η αδιευκρίνιστη ψήφος βρίσκεται στο 30% και η αποχή, το άκυρο και το λευκό στο 16% (ProRata). Η Bridging Europe μετρά στο 26% τους αναποφάσιστους και στο 55% αυτούς που δεν θέλουν εκλογές. Αντίθετα, σύμφωνα με την Opinion Poll το 62,3% ζητεί προσφυγή στις κάλπες, ενώ το 22,4% θεωρεί πως πρέπει να συνεχίσει η κυβέρνηση την πορεία της. Πάντως, σχεδόν εννέα στους δέκα πολίτες -ποσοστό 86,2%- θεωρούν ότι τα πράγματα πάνε από «αρκετά» έως «πολύ άσχημα», σύμφωνα με την MRB.
Ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την ProRata, το 67% των ψηφοφόρων αποκλείουν την πιθανότητα να τον ψηφίσουν, ενώ η έκταση της δυνητικής εκλογικής επιρροής του φτάνει μέχρι το 18%. Κατά την MRB το 74,6% θεωρεί την κυβέρνηση «κοινωνικά άδικη». Κατά την Marc ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί πίσω τη ΝΔ με 14,8% μόλις, ενώ στη δημοσκόπηση της Opinion Poll συγκεντρώνει 18,5%. Αντίθετα, στη δημοσκόπηση της Bridging Europe προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου (22,4%), µε 4,2 µονάδες διαφορά από τη ΝΔ.
Σε ότι αφορά τη ΝΔ, σύμφωνα με την ProRata, το 47% δηλώνει ότι δεν θα την υποστηρίξει, με το εύρος της δυνητικής εκλογικής της επιρροής να φθάνει το 26%. Κατά την MRB το 58,2% θεωρεί ότι «δεν δίνει προοπτική» και το 62,9% πιστεύει ότι «δεν είναι ειλικρινής». Το 65,7% εκτιμά ότι η ΝΔ δεν έχει ανανεωθεί. Πάντως, προβάδισμα 7,5 μονάδων της Ν.Δ, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου καταγράφει δημοσκόπηση της Marc, με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συγκεντρώνει 22,3%. Στη δημοσκόπηση της Opinion Poll, η ψαλίδα υπέρ της ΝΔ ανοίγει στις 12,5 ποσοστιαίες μονάδες και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, καταγράφει διπλάσια ποσοστά από τον Αλέξη Τσίπρα. Στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ προηγείται με ποσοστό 31%.
Επισημαίνεται ότι η ProRata βάζει στη Βουλή την Πλεύση Ελευθερίας με 5% και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ με 4%. Την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου βάζει επίσης στην Βουλή με 3% η Opinion Poll. Σημειώνεται επίσης ότι καμία δημοσκόπηση δεν μετράει ούτε το κόμμα Μπαλτάκου-Καρατζαφέρη, ούτε το κόμμα του Φαήλου Κρανιδιώτη.
Οι αλλαγές στο τηλεοπτικό τοπίο και οι νέοι κανόνες κατανομής του τηλεοπτικού πολιτικού χρόνου που δεν θα αργήσουν να φανούν στον ορίζοντα, θα παίξουν το ρόλο τους, είτε έτσι, είτε αλλιώς και αναμφίβολα θα επηρεάσουν. Το κύριο πρόβλημα των πιθανών νέων κομματικών σχηματισμών πάντως είναι η αναγνωρισιμότητα των προσώπων κι αυτό δεν επιτυγχάνεται μέσα σε ένα προεκλογικό μήνα. Από εκεί και πέρα αρχίζει η υψηλή τεχνολογία της επικοινωνίας και οι «χορηγίες» …
του Μάκη Ανδρονόπουλου
