Κυριακή, 3 Ιουλίου 2016
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Στον απόηχο του σοκ που προκάλεσε το BREXIT και του πολιτικού κουρνιαχτού που σήκωσε στην Γηραιά Ήπειρο, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο ένα σημαντικό γεγονός που έγινε δύο εβδομάδες νωρίτερα.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, από τις 9 έως τις 12 Ιουνίου, συγκεντρώθηκαν μερικοί από τους ισχυρότερους ανθρώπους της παγκόσμιας ελίτ στην ετήσια Σύνοδο της Λέσχης Bilderberg.
Η φετινή συνάντησή τους, που έγινε στο Ξενοδοχείο Taschenbergpalais στην Δρέσδη της Γερμανίας και ασχολήθηκε με τις διεθνείς εξελίξεις, είχε, εκ των πραγμάτων, έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.
Η Δρέσδη θυμίζει την αποφασιστική επικράτηση των Συμμάχων επί των Γερμανών στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Φεβρουάριο του 1945, λίγο μετά την Γιάλτα, ένας ανελέητος βομβαρδισμός από 1.400 αεροπλάνα της Βρετανίας και των ΗΠΑ μετέτρεψε σε ερείπια την ιστορική πόλη. Η ενέργεια αυτή έγινε, με εντολή του ίδιου του Τσώρτσιλ, για να τσακίσει το ηθικό των Γερμανών, που εξακολουθούσαν να στηρίζουν φανατικά τον Χίτλερ.
Σήμερα, το BREXIT σηματοδοτεί την απαρχή του τέλους της νέας γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη.
Ο βρετανικός λαός με την ψήφο του πυροβόλησε στην καρδιά με “ασημένια σφαίρα” την γραφειοκρατία του Βερολίνου, που επιχείρησε ένα αυταρχικό come back στις ευρωπαϊκές υποθέσεις χάρη στην ανοχή των Αμερικανών μετά το 1992, επί Κλίντον, και την συμφωνία του Μάαστριχτ.
Το Αγγλοαμερικανικό διευθυντήριο μάλλον έχει ενοχληθεί με την αλαζονεία της Γερμανίας, που χτίζει ανεξέλεγκτη ένα 4ο οικονομικό Ράϊχ και θέλει να φρενάρει την ισχύ της.
Ζούμε ουσιαστικά την αποτυχία του μοντέλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, στα πλαίσια της οικονομικής Παγκοσμιοποίησης, προσπάθησε να δημιουργήσει μια υπερεθνική οντότητα με νομισματικό έλεγχο χωρίς την συναίνεση των ευρωπαϊκών λαών.
Τώρα, η ιστορία, η πολιτική και τα έθνη, που οι εγκέφαλοι της παγκοσμιοποίησης ήθελαν να αποδυναμώσουν, επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο, την ίδια ώρα που η αίγλη των αγορών έχει καταρρεύσει.
Το βασικό επιχείρημα των ευρωπαϊστών, γιατί τα άλλα περί “οικονομικής ευημερίας” και “δημοκρατίας” τελείωσαν ήδη, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρνει την ειρήνη, είναι τελείως ανυπόστατο.
Η ειρήνη στην ευρωπαϊκή ήπειρο ήρθε λόγω της συμμαχικής νίκης Αμερικανών, Ρώσων και Άγγλων κατά του Γερμανικού Άξονα και της ηρωϊκής αντίστασης των λαών, όπως του ελληνικού, που δεν ήθελαν να ζουν κάτω από την γερμανική μπότα.
Η Ε.Ε., αντιθέτως, έχει συμμετάσχει σε έναν σωρό πολεμικές επιχειρήσεις τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αρχής γενομένης από τα Βαλκάνια, σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπου και τα γερμανικά αεροσκάφη έλαβαν ενεργό μέρος στην προσβολή των Σερβικών δυνάμεων και πόλεων.
Οι ελίτ της Ε.Ε. σήμερα έχουν ξεχάσει τις δημοκρατικές αρχές του μεταπολεμικού καπιταλισμού και τις ιδρυτικές αξίες των εμπνευστών της ΕΟΚ. Με αφορμή την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την βιαστική ενοποίηση της Γερμανίας, ενσωματώθηκαν ένα σωρό Ανατολικές και Βαλτικές χώρες φιλικά διακείμενες προς το Βερολίνο, χωρίς πολλές ευαισθησίες για την δημοκρατική κυριαρχία των μελών της Ευρωένωσης.
Αυτές οι ελίτ, όμως, αρχίζουν να χάνουν σταδιακά το παιχνίδι, όπως αποτυπώνεται στο βρετανικό δημοψήφισμα, στην άνοδο του ευρωσκεπτικισμού παντού και στην στροφή των Ευρωπαίων πολιτών προς πολιτικές επιλογές με έντονο το εθνικό χρώμα και την αντίθεση στις μεταναστευτικές ροές, που αλλοιώνουν τις τοπικές κοινωνίες.
Στα ίδια πλαίσια κινείται και η “απειθαρχία” του αμερικανικού λαού με την μεγάλη υποστήριξή του στον “λαϊκιστή” Τραμπ, τον οποίο απορρίπτει συλλήβδην όλη η αμερικανική ελίτ.
Μάχη μέχρι τα σκαλιά της Καγκελαρίας...
Η αποτυχία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και το ράπισμα του BREXIT εντάσσονται μέσα στην γενικότερη αδυναμία της Παγκοσμιοποίησης να πείσει τους λαούς ότι είναι κάτι το ελκυστικό και ο μονόδρομος προς το μέλλον. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει τόσο με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, όσο και με την ανάδειξη του “πολυ-πολικού” κόσμου που πρεσβεύει η ισχυρή Ρωσία του Πούτιν και οι χώρες των BRICS.
Δεν είναι μόνο οι στρατηγικές ήττες των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, και τώρα της Γερμανίας στην Ευρώπη, που δείχνουν την πορεία προς την Αποπαγκοσμιοποίηση, αλλά και οι διαπιστώσεις πολλών στελεχών ανάμεσα στις διεθνείς ελίτ που το ομολογούν.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο επικεφαλής του πολυεθνικού κολοσσού General Electric, Jeffrey Immelt, ο οποίος, σε μια εξαιρετική ομιλία του τον Μάϊο, κήρυξε το τέλος της Παγκοσμιοποίησης.
Μιλώντας στην τελετή αποφοίτησης μιας από τις πρώτες οικονομικές σχολές στον κόσμο, του New York University, τους άφησε όλους εμβρόντητους λέγοντας ότι η παγκοσμιοποίηση που γνωρίσαμε, βασισμένη στο ανοιχτό εμπόριο και την παγκόσμια ενοποίηση, τελείωσε.
Ο πανικός των ελίτ μπροστά στην φούσκα της κρίσης χρέους, το πιθανό κραχ των αγορών και την οργισμένη αντίδραση των μαζών απασχόλησε σοβαρά και την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ στην Δρέσδη.
Ένα από τα θέματα της Συνόδου ήταν το “Precariat and middle class” (Πρεκαριάτο και μεσαία τάξη) και για τον λόγο αυτόν ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν ο Βρετανός καθηγητής Guy Standing, ο οποίος καθιέρωσε τον όρο “πρεκαριάτο” σαν το πιο επικίνδυνο κοινωνικό φαινόμενο σήμερα. Πρόκειται για το αυξανόμενο κοινωνικό στρώμα, προϊόν της ραγδαίας κατάρρευσης της μεσαίας τάξης, από το οποίο έχουν αφαιρεθεί πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα σε μια πρωτοφανή έκταση στην σύγχρονη ιστορία. Με λίγα λόγια, κάθε είδους αβέβαιος και επισφαλής τρόπος ζωής στο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο του καζινο-καπιταλισμού (από το λατινικό precarious, που σημαίνει αβέβαιος). Αυτά τα πολλά εκατομμμύρια των ανθρώπων σε Ευρώπη και Αμερική απεχθάνονται όλες τις συστημικές ελίτ, κινητοποιούνται ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και τα αντιλαϊκά μέτρα, και αναζητούν εκπροσώπους που αγγίζουν τα όρια του πολιτικού εξτρεμισμού.
Οι ελίτ, όπως έδειξαν οι Μπιλντερμπέργκερς, φοβούνται αυτό το “τέρας”, που οι ίδιοι δημιούργησαν, και αναζητούν απεγνωσμένα λύσεις για να το ελέγξουν.
Δεν φαίνεται όμως να έχει την ίδια λογική συμπεριφορά η γερμανόφρων ελίτ της Ε.Ε., αν και δέχθηκε το ισχυρό χαστούκι από τα λαΪκά στρώματα και το πρεκαριάτο της Βρετανίας.
Η αλαζονική αντίδρασή του στυλ “μαζεύτε τα και φύγετε”, η θρασύτητα με την οποία ουτιδανοί “αξιωματούχοι”, απευθύνονται σε ένα παλιό ευρωπαϊκό έθνος και η προσπάθειά τους να δημιουργήσουν εθνικά προβλήματα αξιοποιώντας τους Σκωτσέζους και τους Ιρλανδούς αυτονομιστές δείχνει ότι είναι ικανοί να ωθήσουν τα πράγματα στα άκρα.
Οι Γερμανοί αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι μπορεί να είναι οικονομικοί γίγαντες αλλά παραμένουν πάντα πολιτικοί νάνοι και επικίνδυνα διαλυτικός παράγοντας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Στον προηγούμενο πόλεμο, τόσο πολλοί άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλοί πολιτικοί, αδυνατούσαν να καταλάβουν την νοοτροπία τους και δεν φαντάζονταν πώς ήταν δυνατόν μια πολιτισμένη χώρα να φθάσει στην κτηνωδία του Ολοκαυτώματος.
Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα. Το Βερολίνο δεν δείχνει να έχει συναίσθηση της τραγωδίας που έχει προκαλέσει η πολιτική του ordoliberalismus και της λιτότητας, ούτε δείχνει διάθεση να παραδοθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς που ξεσηκώνονται εναντίον του. Θα ακολουθήσει πιστά το δόγμα του Φύρερ “Μάχη μέχρι τα σκαλιά της Καγκελαρίας”, οδηγώντας για άλλη μια φορά την Γηραιά Ήπειρο στους δρόμους της σύγκρουσης, του διχασμού και της καταστροφής.
πυλη των φιλων
